Κοίτα αυτό το τριαντάφυλλο.
Δεν είναι όμορφο;
Μπορείς να το απολαύσεις;
Θα μπορούσε ίσως να έχει λίγο πιο ζωντανά χρώματα,
θα μπορούσε ίσως να είναι λίγο μεγαλύτερο,
θα μπορούσε…
Αλήθεια τι άλλο λες πως θα μπορούσε να γίνει
για να σ’ αρέσει περισσότερο;
Τι θα ήθελες να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις;
Αν όμως δε μπορείς
να το δεχτείς έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή,
μεγάλο ή μικρό, με ζωντανά
ή λιγότερο ζωντανά χρώματα,
εσύ χάνεις.
Χάνεις γιατί δεν είσαι ικανός να το απολαύσεις.
Και δε μπορείς να το απολαύσεις
γιατί αναβάλλεις την απόλαυση
μέχρι το τριαντάφυλλο να γίνει
όπως ο νους σου το φαντάζεται.
Μα δε καταλαβαίνεις ότι
μαθαίνοντας να αναβάλλεις,
τελικά αυτή η αναβολή γίνεται συνήθεια;
Κι αν ακόμα καταφέρεις
να μεγαλώσεις το τριαντάφυλλο,
ο ίδιος νους θα πει:
κι όμως μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερο.
Κι ο ίδιος νους, ο δικός σου νους,
θα συνεχίσει να αναβάλλει
μέχρι το τριαντάφυλλο να μαραθεί.
Ο ίδιος νους θα συνεχίσει να αναβάλλει
μέχρι να μαραθεί ολόκληρη η ζωή σου
και ο θάνατος να σου χτυπήσει την πόρτα.
Τότε θα μετανοήσεις
αλλά θα είναι δυστυχώς αργά
γιατί θα καταλάβεις ότι ξόδεψες
τον πολύτιμο χρόνο που σου δόθηκε
κρίνοντας κι αναβάλλοντας,
σπατάλησες όλη σου τη ζωή
με πρέπει και με θέλω
και δεν αφέθηκες ούτε στιγμή
να απολαύσεις την ομορφιά της ύπαρξης.
Κι η ύπαρξη είναι όμορφη
έτσι όπως ακριβώς είναι.
Η ύπαρξη πάντα ακτινοβολεί
έκσταση και γαλήνη
αν μάθεις να μην την κρίνεις
και να βρίσκεσαι εκεί
για να την απολαύσεις.
Αυτό το τριαντάφυλλο,
αυτή η ζωή,
σου χαρίστηκε άνωθεν.
Είναι ένα Θείο δώρο.
Σταμάτα να το κρίνεις
και απόλαυσέ το !
