
Η Cantorii Pelochelys, για να φυλαχτεί από τα αρπακτικά περνά περί το 95% της ζωής της χωμένη στην άμμο, με μόνο τα μάτια και την μύτη της να προεξέχουν. Δεν είναι πάντως όσο φοβητσιάρα ακούγεται. Η χελώνα αυτή έχει μεγάλα νύχια, ενώ μπορεί να επεκτείνει μακριά και με μεγάλη ταχύτητα τον λαιμό της, όταν χρειαστεί, και με τα ισχυρά της σαγόνια να θρυμματίσει ένα κόκαλο. Οι επιστήμονες, μάλιστα, είπαν ότι δεν έχουν δει γρηγορότερη αντίδραση σε ζώο, ακόμα και συγκριτικά με τις κόμπρες. Η ανακάλυψή της έδωσε ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα, ότι δεν έχουν χαθεί όλα τα σπάνια ζώα από τον πλανήτη.
Υπολογίζεται ότι ο συνολικός αριθμός Saiga στον πλανήτη είναι περί τις 50.000 σήμερα, τα περισσότερα εκ των οποίων ζουν σε περιοχές της Ρωσίας (Kalmykia), του Καζακστάν και σε δύο απομακρυσμένες περιοχές της Μογγολίας. Το ύψους του κυμαίνεται από 600 με 800 εκατοστά και το βάρος τους από 36 έως 63 κιλά, ενώ το προσδόκιμο ζωής τους δεν ξεπερνά τα 10 χρόνια. Τα ανδρικά saiga είναι μεγαλύτερα από τα θηλυκά και έχουν κέρατα, τα οποία χρησιμεύουν σε κάποιο παραδοσιακό κινέζικο φάρμακο, γι’αυτό και κινδυνεύουν από λαθροθηρία. Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι τα Saiga χρονολογούνται από την εποχή των παγετώνων!
Ενώ η τεράστια, φουντωτή ουρά του, του επιτρέπει να ισορροπεί στα πίσω πόδια όταν σκάβει για την τροφή του. Το δε μακρύ, συλληπτήριο ρύγχος του, με την σουβλερή γλώσσα διευκολύνουν τον μυρμηγκοφάγο στο να έχει πρόσβαση στην τροφή του. Το πιο περίεργο πράγμα σε αυτό το θηλαστικό, είναι ότι περπατά με τις δύο μπροστινές του αρθρώσεις, ενώ τα νύχια του είναι γυρισμένα προς τα μέσα και πάνω από το έδαφος. Αυτό τα βοηθάει να διατηρούνται πολύ αιχμηρά για τον βασικό σκοπό τους: Την εκσκαφή. Μυρμηγκοφάγους θα δείτε στα δάση και τις σαβάνες της κεντρικής και νότιας Αμερικής, και δη στην δυτική Βραζιλία.
Έτσι σήμερα, κουνέλια της Ανγκόρα που διαφοροποιούνται κάπως μεταξύ τους συναντάμε στην Αγγλία (όπως αυτό της φωτογραφίας), στην Γαλλία, στην Γερμανία, την Κίνα, την Ελβετία, την Φινλανδία κ.α. Τα κουνέλια αυτά εκτρέφονται μάλιστα για το τρομερά απαλό τρίχωμά τους, το οποίο πρέπει να κουρεύεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, ίσως και καθημερινά, για να μην καταπίνεται από το ζώο και βλάπτει έτσι την υγεία του. Τα ζωάκια αυτά είναι ευγενικά από την φύση τους, αλλά δεν συστήνονται ως κατοικίδια σε αυτούς που δε μπορούν να τα περιποιούνται τακτικά, γιατί η γούνα τους είναι πολύ πυκνή και θέλει συνεχώς χτένισμα. Το βάρος τους κυμαίνεται από 2 έως 3.5 κιλά.
Το αξιοπερίεργο που έχουν είναι ότι τα χρώματα και τα σχήματά τους μπορούν να σας κάνουν να σαστίσετε: Κάποια έχουν ρίγες, όπως οι τίγρεις, άλλα είναι καλυμμένα με κουκίδες σε χρώμα νέον, άλλα έχουν χνουδωτά κέρατα, άλλα αναπνευστήρες που κουνιούνται ή σπονδυλικές στήλες που διαγράφονται με άλλο χρώμα κι ας είναι λεπτά και κυματιστά σαν ένα φύλλο από μαρούλι. Ένα όμως είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν με αυτήν τους την εμφάνιση: Φάε με δική σου ευθύνη. Γιατί όλα αυτά τα ωραία χρώματα που υπάρχουν στο σώμα τους είναι στην πραγματικότητα δηλητηριώδη τοξικά που σκοτώνουν…
Κι αν η εμφάνισή του σας φαίνεται παράξενη, μάθετε για το αναπαραγωγικό του σύστημα: Είναι το ένα από τα δύο μοναδικά θηλαστικά στον πλανήτη που γεννά αυγά! (το άλλο είναι η έχιδνα, ενδημικό της Αυστραλίας). Πού θα το δείτε; Σε ποτάμια και λίμνες με κινούμενα νερά της νοτιοανατολικής Αυστραλίας, ενώ για μία πιο σίγουρη face-to-face συνάντηση, μπορείτε να κλείσετε κάποια οργανωμένη εξόρμηση στην περιοχή με την Platypus Eco-Tours.
Όπως άλλοι τυφλοπόντικες, το ζωάκι αυτό σκάβει σε ρηχές επιφάνειες τούνελ για να βρει τροφή, τα οποία τούνελ συχνά τον οδηγούν κάτω από το νερό των ποταμών. Τα ιδιαίτερα ευαίσθητα ρινικά του πλοκάμια είναι καλυμμένα με περίπου εκατό χιλιάδες αισθητήρες που τον προστατεύουν και τον βοηθούν στην τροφή του. Ο τρόπος που δημιουργούνται, μάλιστα, είναι το πιο αξιοπερίεργο, αφού εμφανίζονται, όταν γεννιέται, ως ένα πρήξιμο στο πρόσωπο, το οποίο κάποια στιγμή της ζωής του ανοίγει σαν αστέρι γύρω από τη μύτη. Θα τον βρείτε στον ανατολικό Καναδά και τις βορειοανατολικές ΗΠΑ.
Η κεραία στο κεφάλι του καλαμιδόψαρου έχει την ικανότητα να αναδεύεται με σκοπό να μοιάζει με λεία και έτσι να προσελκύει σαν δόλωμα άλλα αρπακτικά. Τα καλαμιδόψαρα ζουν κυρίως σε μεγάλα βάθη των ωκεανών όπου δεν φτάνει το φως του ήλιου. Έτσι η μέθοδος προσέλκυσης της λείας τους βασίζεται στο γεγονός ότι το «δόλωμα» στην κεντρική κεραία του κεφαλιού τους είναι βιοφωτοβόλο.
Η ζωή, όμως, για το καλαμιδόψαρο δεν είναι εύκολη, αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για ένα σπάνιο σε γενικές γραμμές ψάρι, που δεν βρίσκει εύκολα ταίρι για να ζευγαρώσει. Και αυτό γιατί τα περισσότερα καλαμιδόψαρα με την κεραία στο κεφάλι (όπως αυτό της φωτογραφίας) είναι θηλυκά, και τα αντίστοιχα αρσενικά τους είναι σπάνια. Έτσι ο μόνος τρόπος να γονιμοποιηθούν είναι να κουβαλάνε κάποια «παράσιτα» πάνω τους, τα οποία –προς έκπληξη των επιστημόνων που τα πρωτοανακάλυψαν- δείχνουν να είναι απομεινάρια από αρσενικά καλαμιδόψαρα. Εντελώς αυτάρκεις, δηλαδή, οι συγκεκριμένες κυρίες.
ΠΗΓΗ