Χαρά και εργασία - Point of view

Εν τάχει

Χαρά και εργασία





Αυτούς που κάνουν ό,τι κάνω εγώ τώρα τους λένε ωτακουστές. 

Κι είναι μομφή αυτό. 

Δικαίως. 

Από πού και ως πού θέλεις ν’ ακούσεις πράματα που ο άλλος δε θέλει να τα ακούσεις. 

Δεν το θέλησα. 

Ο καλός καιρός έφταιξε. 

Που έγινε αιτία να ανοίξω το παράθυρο. 

Κι η ανάγκη μου για λίγο καλό καιρό έφταιξε. 

Που μ’ έσπρωξε ν’ ακουμπήσω στο παράθυρο και ν’ ακούσω αυτά που μια γυναίκα έλεγε σε κάποιον, έχοντας αφήσει κι αυτή το δικό της παράθυρο ανοιχτό, ίσως κι από δική της ανάγκη για λίγο καλό καιρό.


Θα φύγω. 

Το πήρα απόφαση. 

Τι υπομονή να κάμω; 

Για ποιο λόγο; 

Τάχα και γιατί θ’ αλλάξεις εσύ τώρα μετά από τόσα χρόνια, γιατί θ’ αλλάξω κι εγώ; 

Πες μου, για ποιο λόγο. 

Σ’ το είπα από την αρχή: 

Ζύγισέ το. 

Με με βγάζεις από το δρόμο μου για να κάνεις πειράματα. 

Το ζύγισα, μου είχες πει. 

Ας ρωτήσουμε αν θες και έναν τρίτο. 

Μπορεί να ζήσει μια γυναίκα μ’ έναν άντρα που διαρκώς ρωτάει «γιατί;». 

Σου λέω: 

Γιάννη έχω ένα βάρος ασήκωτο, πνίγομαι. 

Και συ ρωτάς: 

Γιατί; 

Σου λέω: 

Γιάννη, δεν είναι ζωή αυτή, δεν είναι τρόπος αυτός που ζούμε, κάτι πρέπει ν’ αλλάξει. 

Και συ μου λες: 

Μα γιατί; 

Σου λέω: 

Γιάννη, πρόσεξε, όπως δε με ρώτησαν τα αισθήματά μου όταν άρχισαν, δε θα με ρωτήσουν και όταν τελειώσουν, όταν σβήσουν. 

Καταλαβαίνω ότι κάτι τελειώνει. 

Και συ με ρωτάς: 

Γιατί; 

Σε παρακάλεσα χιλιάδες φορές, σε ικέτεψα, χτες ακόμα:

 Γιάννη, αν δεν μπορείς να πεις τίποτ’ άλλο, τουλάχιστον μη λες αυτό το ανυπόφορο γιατί. 

Με χτυπάει στα νεύρα. 

Με φέρνει σε απόγνωση. 

Προτιμώ να με βρίσεις, να μη μου δώσεις απάντηση, ν’ ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις, αλλά όχι αυτό. 

Και τότε εσύ μου είπες: 

Μα γιατί;


Δεν ξέρω γιατί, αλλά είμαι με το μέρος της. 

Καλά του τα λες, μονολογώ, καλά του τα λες, και είδες τον εκεί. 

Τσιμουδιά δε βγάζει.


Δεν αντέχω, συνεχίζει εκείνη, όλη μέρα κλεισμένη εδώ μέσα, δεν αντέχω. 

Εσύ νομίζεις ότι μπορεί να χορτάσει μια ζωή με το χρέος. 

Αμ’ δεν μπορεί. 

Έχει και χαρές ετούτη η ζωή. 

Θα φύγω. 

Τελείωσε. 

Χώνεψέ το. 

Εσύ είσαι μεταμορφωμένος ο θάνατος. 

Κι εγώ θέλω να ζήσω. 

Τ’ άκουσες;


Βγάζω το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο και βλέπω μέσα στο ξένο δωμάτιο.

Μόνη της μιλάει. 

Σιδερώνει και μιλάει.

[Κική Δημουλά
 Εκτός Σχεδίου
 (εκδ. Ίκαρος)
 || Pablo Picasso
 Woman Ironing (1904)]
via

Pages