Καταλαβαίνεις πάντα πολύ αργά αυτό που θα ‘πρεπε να έχεις καταλάβει πολύ νωρίς.
Καταλαβαίνεις πάντα εκ των υστέρων αυτό που θα ‘πρεπε να έχεις καταλάβει εκ των προτέρων, ακριβώς επειδή είχες την εντύπωση ότι τα πράγματα ήταν αυτά που είχες καταλάβει εξαρχής.
Τα πράγματα δεν ήταν άλλα από αυτά που κατάλαβες ότι ήταν εκ των υστέρων.
Τα πράγματα ήταν ακριβώς αυτά που ήταν εκ των προτέρων.
Εντούτοις, η διαπίστωση αυτή γίνεται πάντα εκ των υστέρων, όταν ήδη είναι πολύ αργά.
Συγκεντρώνεις τις σκέψεις σου μία μία, ανασύρεις γεγονότα και λεπτομέρειες, συνδέεις τις λεπτομέρειες μεταξύ τους (οι λεπτομέρειες συνδέονται πάντα μεταξύ τους, κι ας είναι από δυο χωριά) και πάντα πέφτεις απ’ τα σύννεφα.
Μπορείς να περάσεις μέρες ολόκληρες ανασύροντας λεπτομέρειες επί λεπτομερειών και συνδέοντας τις λεπτομέρειες μεταξύ τους, σπάζοντας το κεφάλι σου να συνδέσεις τα γεγονότα και τις λεπτομέρειες μεταξύ τους, και να καταλάβεις τι ακριβώς συνέβη, και μόλις αυτό επιτέλους συμβεί, δηλαδή μόλις καταλάβεις τι συνέβη ακριβώς, πέφτεις από τα σύννεφα.
Υποθέτω ότι αυτός είναι ο τρόπος να υπάρχεις.
Ίσως υπάρχει κι άλλος.
Δεν αποκλείω καμία εκδοχή.
*Θ. Σταθόπουλος, La Folie (εκδ. Ίκαρος)
