Αυτή η μικρή προσπάθεια συγγραφής-επικοινωνίας αποτελεί μέρος μιας άλλης χρονικά προγενέστερης και ευρύτερης σε έκταση και σε θεματολογία.
Το μυαλό έτρεχε, η γλώσσα επαναλαμβάνοντας λαχανιασμένη ακολουθούσε και το χέρι κουράσθηκε να γράφει η να πληκτρολογεί.
Οι σελίδες πολλαπλασιάζονται, αλλά διαπιστώνω ότι γράφω μόνο για μένα. Δεν διεκδικώ ρόλο αλλά δεν βρίσκω και ευήκοα ώτα.
Προχθές σε μια φιλική συντροφιά, μπορεί και από την εμμονή μου σε τέτοια θέματα (κόλλημα το λένε οι νεότεροι) αρχίσαμε να συζητάμε για την οικονομική κρίση και τις ευθύνες αυτών που την δημιούργησαν. Εκεί όλοι οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΤΑΜΕΝΩΝ διαπιστώθηκε ότι έχουν ευθύνη, εμείς ήμαστε στο Απυρόβλητο. Προσπάθησα να πω ότι δεν φταίνε μόνο οι άλλοι αλλά και ο καθ ένας από μας … τι σημασία έχει τι προσπάθησα να πω…. Αλλά δεν είναι εδώ ο καιρός και ο τόπος για τέτοιες εξηγήσεις. Το θηρίο το καταπάλαιψα σε άλλες εκστρατείες. Ήμουν και εγώ στον πόλεμο τοξότης που ξαστόχησε, λέει ο ποιητής..
Υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου αλλά και τις εκφραστικές μου ικανότητες.
Ποιός θα σ΄ακούσει και πολύ περισσότερο ποίος θα αφιερώσει χρόνο να τα διαβάσει τώρα που τα γράφω και γιατί αφού είτε είναι ή δεν είναι ικανοποιημένοi από τη ζωή προτιμητέα είναι η απραξία από την πράξη.
<Για Λακεδαιμονίους ή με Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα!>
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ δεν λιποψυχώ… ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ.
DELETE …ΤΕΛΟΣ. …Ελάχιστα σκόρπια κρατώ από τα παλιά μου δικά μου και ξένα κείμενα για να να τα μοιράζομαι , τα υπόλοιπα είναι σαν να μην υπήρξαν.
Να τα μοιράζομαι είπα, άρα δεν ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ, είμαι ακόμα ζωντανός ΟΡΓΩΝΩ και ΣΠΕΡΝΩ.
Σαν νέος το να κοιτώ τον κόσμο από ψηλά (τότε και μόνο τότε ένιωθα πραγματικά ελεύθερος) ήταν κάτι σας έρωτας.
Ο νέος όμως μεγαλώνει και δυστυχώς ερωτεύονται μόνο οι νέοι γι αυτό, τον έρωτα αυτόν, έπρεπε να τον τελειώσω, πριν ο χρόνος φθείρει και αδυνατίσει το σώμα μου πριν σταματήσει να επαναστατεί το μυαλό μου.
Πριν επιβαλλόμενες συμπεριφορές θα με έκαναν να μαραζώνω για ένα τρόπο ζωής, λειτούργημα το έβλεπα όταν ξεκινούσα, λειτούργημα συνέχιζαν να μου το παρουσιάζουν για να με κοιμίζουν παίζοντας μπιλιάρδο στην πλάτη μου.
Λειτούργημα το θεωρούσα εγώ αφιερωμένο στην υπηρεσία του κοινού καλού και της Ελλάδας, Λειτούργημα μου έλεγαν ότι είναι απαραίτητο, απαραίτητο όμως για το ΣΥΣΤΗΜΑ αλλά και την μέσω αυτού προώθηση ιδικών τους επιδιώξεων.
Παρακαλώ, δεν αλλάζω θέμα αλλά δώστε λίγο προσοχή …στο βάθος ακούγεται το τραγούδι …αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε τη λοιπόν αν επιμένετε…
Θα φύγω, θα κάνω το δικό μου, αυτοθέλητα δεν θα ξεφτιλιστώ, έχετε πλέον όλη την ευθύνη …ο Τσακνής συνεχίζει να τραγουδά το …γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον..
Αποχωρώ, αυτό σημάνει ότι εκχωρώ στο σύστημα την θέση μου και όχι τις αρχές μου, εξ άλλου δεν τις θέλει και δεν του κάνουν. Αποχωρώ γιατί οι μικρές δυνάμεις μου δεν φθάνουν για την μεγάλη ανατροπή, δεν έχω το σθένος του Γιαννόπουλου του Λιαντίνη ή του Γεωργάκη να παραδειγματίσω με τη φυγή μου, δεν συμπαρατάσσομαι με το σύστημα γινόμενος κοινωνικός αποστάτης, πιάνω άλλο μετερίζι, συγκρίνω μελετώ γράφω και παρατηρώ …τους εμπόρους να σκύβουν να εισπράξουν το κέρδος των δικών τους πτωμάτων και περιμένω την άνοιξη… Το τραγούδι τελείωσε, ά ξέχασα να σας πω ότι είχα βάλλει το MP3 να παίζει και έχει γραμμένα πολλά τραγούδια και η Σωτηρία, όχι το κοριτσάκι της γειτόνισσας που με φωνάζει παππού και μου κακοφαίνεται ( το παιδάκι μεγάλο με βλέπει, άρα σωστά εκφράζεται) ούτε η φίλη τη γυναίκας μου από παραδίπλα σπίτι, η άλλη Σωτηρία η Μπέλλου τώρα νομίζω ότι με ειρωνεύεται …
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλιτώνεις παρά τρίχα
Τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα
Κι αν θυμάσαι τα παλιά ψέματα και μπλα-μπλα-μπλα
Η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ’ την κουτάλα
Τώρα μάγκωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα
Όλα κι όλα κυρά Σωτηρία, μη τα τσουβαλιάζεις όλα, κάτσε να μιλήσουμε, να συστηθούμε.
Να αρχίσω πρώτος;
Κατ αρχήν να σε ρωτήσω κάτι που κάποιο πουλάκι μου ψιθύρισε ότι τα λέγατε με το Σαμαρά παλιά, ξέρεις προχθές μίλησε για κοινωνικό συμβόλαιο, μακάρι να το βρει εκεί που το έχουν καταχωνιάσει οι συμβολαιογράφοι και να το εφαρμόσει αν ο θεός της Ελλάδας τον βοηθήσει.
Το τραγούδι σου είναι καλό, νομίζω όμως ότι είναι πολιτικό , μήπως η τέχνη πρέπει να είναι μακριά από την πολιτική; Αν με ρωτούσες θα σου απαντούσα ότι καλά έκανες και το τραγούδησες διότι το κάθε τι που πράττουμε ή παραλείπουμε να πράξουμε είναι πολιτική. Και εσύ μιας και έχεις πέραση, και σ΄ακούει ο κόσμος καλά κάνεις και μας τη λες (παραδέχεσαι μοντέρνα ελληνικούρα)
Θα σου μιλήσω για τις απόψεις μου και τα πιστεύω μου, μπορεί να διαφωνείς αλλά παρακαλώ πρώτα άκουσε με.
ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Αυτή κατά την γνώμη έπρεπε να είναι η ιεραρχική σειρά, τώρα για το αν κατάντησε να είναι ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ είναι ευθύνη πολλών και πρώτα των δασκάλων και μετά των δικαστών.
Γεννήθηκα πολίτης ενός ελεύθερου κράτους και μέλος του κυρίαρχου σώματος του· το δικαίωμα ψήφου μου επιβάλλει το καθήκον να ενημερώνομαι για τα δημόσια ζητήματα, παρόλο που ελάχιστη απήχηση μπορεί να έχει η φωνή μου.
Μπορεί να με ρωτήσεις μήπως γράφοντας περί πολιτικής είμαι τάχα ηγεμόνας ή νομοθέτης. Απαντώ, όχι· και γι‘ αυτό γράφω περί πολιτικής. Αν ήμουν ηγεμόνας ή νομοθέτης, δεν θα έχανα το χρόνο μου να λέω τι πρέπει να γίνει- θα το έπραττα ή θα σιωπούσα.
Πιστεύω λοιπόν ότι ζούμε κάτω από μια ιδιόμορφη δικτατορία, τη δικτατορία του κέρδους.
Τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο κομμουνισμός, όντας ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, συσσώρευσαν και συνεχίζουν να συσσωρεύουν και διαχειρίζονται σαν βδέλλες τον πλούτο όχι για το παγκόσμιο κοινωνικό σύνολο αλλά για τους Παγκόσμιους Δυνάστες Αφέντες και δημιουργούς τους (αφού είναι δημιουργήματα της ίδιας μήτρας )
Θα σου πω λοιπόν, τι μας διδάσκει από πολύ πολύ παλιά από το 1762 ο Ρουσσώ.
Ότι δηλαδή οι άνθρωποι ταυτόχρονα με την ανάγκη δημιουργίας κοινωνίας οφείλουν να συνάψουν το Κοινωνικό Συμβόλαιο των. ( το Συμβόλαιο που λέει ο φίλος σου ο Σαμαράς, το συμβόλαιο με το Λαό που έλεγε και ο Ανδρέας ).
Κανείς από τα συμβαλλόμενα μέρη δεν πρέπει να το παραβιάζει.
Σκοπεύω να διερευνήσω λοιπόν αν στην οργάνωση των πολιτικών πραγμάτων μπορεί να υπάρξει ένας νόμιμος και ασφαλής κανόνας διακυβέρνησης, εκλαμβάνοντας τους ανθρώπους όπως είναι και τους νόμους όπως μπορούν να γίνουν.
Σε αυτή την έρευνα, θα προσπαθώ διαρκώς να συνδυάζω όσα επιτρέπει το δίκαιο με ό,τι υπαγορεύει το συμφέρον, ώστε η δικαιοσύνη και η ωφελιμότητα να μη βρίσκονται καθόλου σε διάσταση.
Που λες Κυρά Σωτηρία, ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος και παντού βρίσκεται αλυσοδεμένος.
Κι όποιος πιστεύει ότι είναι κύριος των άλλων δεν είναι λιγότερο δούλος.
Πώς συνέβη αυτή η μεταβολή; Το αγνοώ. Τι είναι εκείνο που μπορεί να την καθιστά νόμιμη;
Πιστεύω ότι σ’ αυτό μπορώ να απαντήσω. Αν δεν λογάριαζα παρά μόνο την ισχύ και τα αποτελέσματα της, θα έλεγα: όσο ένας λαός αναγκάζεται να υπακούει και δεν αντιδρά, καλώς πράττει· αλλά μόλις βρει τη δύναμη να αποτινάξει το ζυγό και το πραγματοποιεί, πράττει ακόμα καλύτερα.
Διότι, ανακτώντας την ελευθερία του με τη χρήση του ίδιου δικαιώματος με το οποίο του την αφαίρεσαν, είτε ο λαός δικαιούται να την ανακτήσει, είτε όσοι του την αφαίρεσαν δεν είχαν αυτό το δικαίωμα.
Όμως, η διοργάνωση κοινωνίας είναι ιερό δικαίωμα και η βάση όλων των άλλων. Εντούτοις, αυτό το δικαίωμα δεν προέρχεται από τη φύση· θεμελιώνεται λοιπόν στις συμβάσεις. Το ζήτημα επομένως είναι να μάθουμε ποιες είναι αυτές οι συμβάσεις; Ποίοι πρέπει είναι οι θεματοφύλακες αυτών των συμβάσεων; Μα φυσικά οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας.
Οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι αφέντες του λαού, μα υπάλληλοί του. Ο λαός πρέπει να μπορεί να τους διορίζει και να τους απολύει όποτε θέλει. Δεν υπάρχει θέμα να συμβληθούν με το λαό, πρέπει να τον υπακούσουν
Κυρά Σωτηρία στην Ελλάδα έχουμε Δημοκρατία.
Που σημαίνει δημοκρατία ότι ο Δήμος (όχι καλέ ο Μούτσης που τραγουδάτε μαζί ) ο άλλος ο Δήμος αυτός που ενώ είναι ένας σημαίνει πολλοί άνθρωποι (μπερδεμένα στα λέω)
Καλά θα στα κάνω πιο λιανά, Ο Δήμος που λες ….είναι όπως ένα καράβι πάνω στο οποίο είναι πολλοί άνθρωποι και αυτός που το κυβερνάει είναι ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ που τον λένε και Πρωθυπουργό. Που είναι, πρέπει να είναι πρωτοϋπηρέτης στη χώρα-καράβι του, αφού Υπουργός σημάνει υπό το έργον που σημαίνει υπηρέτης. Και υπηρέτης είναι αυτός που είναι υπό τον ερέτη δηλαδή αυτός που υπηρετεί τους ερέτες, δηλαδή τους κωπηλάτες του πλοίου. Παραδίπλα στέκονται οι βουλευτές και παρακολουθούν την πορεία του καραβιου... βουλεύονται όμως όλοι ελεύθερα ή κατά κομματική επιταγή και ίδιον συμφέρον.
Βουλόμενοι βουλεύονται ή βουλόμενοι βολεύονται;
Αυτές τις παραπάνω έννοιες ετυμολογικά τις γνωρίζουν όλοι οι εκλεκτοί εκπρόσωποί μας; δεν είμαι βέβαιος.
Αλλά και αν τις γνωρίζουν, κατά την άποψή μου, όλοι σαν υπηρέτες δεν τις υπηρετούν πλην ελαχίστων. Και η ανανέωση της δια της ψήφου θητείας παρατείνει το άγος και δεν αποτελεί τον από μηχανής θεό που φέρνει την κάθαρση.
Τι, να αφήσω τις αερολογίες;
Και γιατί παρακαλώ;
Γιατί στα στερνά σου, σε ξέχασαν;
Καλά μη κρατάς τώρα κακία, μπορεί να τους έτυχε κάποια δουλίτσα, μπορεί να είχαν να παραλάβουν κάτι ηλεκτρικές συσκευές που είχαν παραγγείλει ή να είχαν συνέντευξη σε σοβαρό κανάλι ή να ήθελαν να ελέγξουν τον τραπεζικό τους λογαριασμό στο εξωτερικό, ξέρεις τι χρόνος χρειάζεται και τι προσοχή)
Τι, κανάλι τους χρειάζεται για πνίξιμο,
Άσε μη υπερβάλεις και μη λες πράγματα που δεν μπορεί να γίνουν.
Μη μουρμουρίζεις μέσα από τα δόντια σου, σου λέω ότι η δουλειά είναι καλά δεμένη, μέχρι και νόμο έχουν φτιάξει και αλληλοαπαλάσσονται.
Κάτσε που πάς, δεν τελείωσα …δεν τα αντέχεις; Εγώ να δεις.
Σ΄έστειλα έ; Αυτό δεν το ήξερες... Δεν επιμένω καλό ταξίδι, θα ακούω τα τραγούδια σου, αν θέλεις πριν φύγεις ψιθύρισε μου το:
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά
βάλε στα όργανα φωτιά
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα
η τρομερή μας η λαλιά”
Και ότι ακόμα ήθελα να σου πω θα σου τα στείλω με email, υπάρχει εκεί που είσαι δικός μας ελληνικός πάροχος, εδώ ξέρεις όλα ξεπουλήθηκαν, ναι, και ο ΟΤΕ σου λέω
Κυρία Σωτήρια,
το γράμμα στο στέλνω από τη Ρόδο που μένω αλλά γράφτηκε νοερά στη Σπάρτη κι αυτό γιατί η Σπάρτη είναι το καταφύγιο μου, η Ασπίδα και το Δόρυ μου η Έμπνευση μου...
Το γράμμα, το είχα έτοιμο, μου έλειπε η διεύθυνσή σου, όταν φθάσεις και μέχρι να ψήσεις ένα καφέ θα έχει γίνει το download στον Άδη που θα είσαι και εγώ θα γλιτώσω το γραμματόσημο.
Μερικά από αυτά που θα διαβάσεις παρακάτω τα πρωτοάκουσα εκεί γύρο στο 1970 σε μια παραλία της Λακωνίας με σπασμένα ελληνικά από ένα ξένο στην υπηκοότητα αλλά έλληνα στο πνεύμα, φυσικά τότε δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία ,αργότερα με τις αναζητήσεις μου τα άκουσα και από άλλους αλλά τα βρήκα και στα βιβλία του τόσο παρεξηγημένου αλλά για μένα μεγάλου Σπαρτιάτη δασκάλου.
ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ
ΣΠΑΡΤΗ …
Αγαπητή Ελληνίδα, Σωτηρία Μπελαλού,
Επειδή οι γνώσεις δημιουργούνται με μελέτη, συζητήσεις, αναιρέσεις θέσεων ή ακόμα και διαφωνίες σου στέλνω μερικά θέματα για προβληματισμό όχι μόνο των εις τον παράδεισο ευρισκομένων μακαρίων φίλων σου αλλά κυρίως των επί Γης καλοζωισμένων απαίδευτων καλοπερασάκηδων.
Μέσα στη χώρα, στην παιδεία δηλαδή και την παράδοσή μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί πού οι έξω από τη χώρα μας μας βλέπουνε ποντίκια.
Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δυό όρους και ένα ίσον. Είναι αυτή: νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.
Αν εφαρμόσουμε αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα.
Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σαν να είμαστε εβραίοι.
Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά.
Τους ξέρει κανείς;
Να μας πούνε δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα: Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντινός, Διογένης ο Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας που στον καιρό μας σημαίνουν αντίστοιχα Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλάνκ, Ροντέν, Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μεταβάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκυδίδη…
Αυτούς;
Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαϊας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα.
Το ίδιο συμβαίνει, αν τους ειπείς για τόπους όπως Ιορδάνης, Γαλιλαία, Γεσθημανή (sic), Όρος Σινά, Καπερναούμ. Τιβεριάς. Αν όμως τους ειπείς για Βάσσες ή Φιγαλία, για Αργινούσες ή Πλημμύριον, για Περίπατο ή Κήπο (περιπατητικοί, επικούρειοι), σου απαντούν, όπως ο Μακρυγιάννης. Όταν είδε το Σκούρτη και τους άλλους ναυάρχους στα όρη να οδηγούν σε μάχη τους στρατιώτες του Νικηταρά με ναυτικά παραγγέλματα:
-Τι όρτζα, πόρζα, και γαμώ το καυλί του μας λέει ο κερατάς;
Το ίδιο συμβαίνει, αν ζητήσεις να σου αναλύσουν την επί του Όρους Ομιλία, ή να σου τραβήξουνε διάλεξη περί νηστείας, περί προσευχής, περί του «Δεύτε οι ευλογημένοι….». Ο κάθε νεοέλληνας εδώ είναι πτυχιούχος και ειδήμονας. Είναι κληρονόμος και καθηγητής. Ξέρει να ταϊσει άχυρα το σκυλί του, και κόκαλα το γαϊδούρι του. Γνώση και πίστη και σοφία, που να ιδούν τα μάτια σου και να μην πιστεύει ο νους σου.
Η εθνική μας σχιζοφρένεια
Ποιός είναι ο Γρηγόριος ο Ε'; Είναι ο πατριάρχης που έσκασε από το κακό του, γιατί τον εμποδίσαν και δεν επρόφταξε να αφορίσει το Ρήγα. Το μεγαλομάρτυρα Ρήγα.
Ποιός είναι ο Γρηγόριος ο Ε'; Είναι ο πατριάρχης που βλέπουμε τον ανδριάντα του μπροστά στο εθνικό πανεπιστήμιο. Δίπλα στο Ρήγα. Πού ξανακούστηκε τέτοιο κυλώνειο άγος! Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης αγκαλιά. Η ελληνική σχιζοφρένεια αγαλματοποιημένη μπροστά στα πόδια της ελληνικής παιδείας. Μπροστά στο αγνό βάθρο του μέλλοντος των παιδιών μας.
Αυτή η συμβολική στιγμή και εικόνα, ο Γρηγόριος Ε΄ δίπλα στο Ρήγα μπροστά στο πανεπιστήμιο, είναι το σύμβολο παλλάδιο της μουλαροσποράς μας.
Ο καημένος ο Κολοκοτρώνης. Είπε κάποτε πως μια μέρα το πανεπιστήμιο θα γκρεμίσει το παλάτι. Λάθος σοφέ, μου γέρο.
Γιατί αφόντας εστήσανε μπροστά στο πανεπιστήμιο τον πατριάρχη, η νεότερη Ελλάδα είχε παίξει πια τη ζαριά της στο Ρουβικώνα. Είχε πάρει το δρόμο της. Τη στράτα του κακού και της ανεμοζάλης. Η Ελλαδοελλάδα αποσύρθηκε, άκρα πικραμένη και περήφανη. Και άφηκε την Εβραιοελλάδα να ξερογλείφεται σα μαϊμού απάνου στη σκηνή του καραγκιόζη:
Γειά σου, μάνα μου Ελλάς,
Είμαι κλεφτοφουκαράς.
Η σμαρδή και φαναριώτικη πολιτική στον Αγώνα, με Μαυροκορδάτο και Κωλέττη και παπάδες, θα περάσει ύστερα, και θα δώσει το ρυθμό και τον τόνο της στην πολιτική ιστορία της «νεότερης Ελλάς».
Φατρίες, κομματισμός, αρριβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα. Εθνική αφασία, ξενοκίνητα νήματα της μαριονέττας, το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο, το ρωσόφιλο. Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας, δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια. Ό,τι ανθίζει πια, κι ό,τι καρπίζει σήμερα στη χώρα.
Υπάρχουν Έλληνες;
Οι εβραίοι εκαλλιέργησαν τη γη της πίστης. Οι έλληνες εκαλλιέργησαν τη γη της γνώσης. Οι εβραίοι ήσαν δήμιοι, οι έλληνες ήταν οι δικαστές. Οι εβραίοι ήσαν αδίσταχτοι, οι έλληνες ήσαν ευγενικοί.
Για αυτό και νίκησαν οι εβραίοι τους έλληνες.
Εχρησιμοποίησαν σαν όπλο τους βέβαια το χριστιανισμό, ένα νόθο και μυσαρό παρασάρκωμα του σώματος τους, από τους ίδιους απόβλητο, και αφάνισαν την ωραία Ελλάδα. Ότι δεν εκατάφερε η ανδρεία, το κατάφερε ο δόλος. Η κλασική περίπτωση του έλληνα Διγενή.
Ζηλεύγει ο Χάρος, με χωσιά μακρά τονε βιγλίζει,
και λάβωσέ του την καρδιά και την ψυχή του επήρε.
Με κρασί και τραγούδι
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
στάθι καί οίκτιρον.
Σταμάτα, και δάκρυσε, γιατί δε ζω πιά. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήμα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.
Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε:
Τρεις αντρειωμένοι εβούλλησαν να βγούν από τον Άδη
Ένας τον Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη
Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ ανοίξει γιοματάρι.
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.
Κόρη, βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,
Και το χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος
Μ’ ένα λόγο, ο μέγας και ο βαθύς εβραίικος πολιτισμός –δεν ειρωνεύομαι, κυριολεκτώ- μέσα από τη χριστιανική του μετάλλαξη, κι αυτή πια δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε βαθιά, πέρασε ως το μυελό των οστών και στη διπλή σπείρα του DNA όλων των νεοελλήνων.
Ένα μόνον δεν γνωρίζουν. Ότι ο σπουδαίος αυτός πολιτισμός είναι εντελώς αντίθετος με τον πολιτισμό της κλασικής Ελλάδας. Το αρνί και ο λύκος. Ο πάμφωτος ναός της Αφαίας στην Αίγινα, και το μονύδριο της αγίας Ελεούσας στο νησί της λίμνης των Ιωαννίνων, με την αγράμματη καλόγρια που κυνηγά τις έγκυες και τις λεχώνες, γιατί 'ναι μαγαρισμένες, λέει.
Τέτοια λογής αποτέλεσμα θα μας δώσει η στατιστική έρευνα στον πληθυσμό της χώρας αναφορικά με την απόδραση του Ελληνικού, και την επίδραση του Εβραίικου. Στην επιφάνεια και στον τύπο και στο όνομα είμαστε έλληνες. Στο βυθό όμως και στην ουσία και στην ύλη είμαστε εβραίοι.
Και μην μας παραπλανά το απλοϊκό δικηγοριλίκι, που κανοναρχούν ιεροκήρυκες και ιερολόγοι, ότι τάχατες άλλο εβραίοι κι άλλο χριστιανοί. Άλλο ορθόδοξοι κι άλλο ρωμαιοκαθολικοί. Ο ισχυρισμός αυτός είναι δόλιο σόφισμα, και αφέλεια ξεχειλωμένη.
Όσοι λένε τούτη την παλαβομάρα, είναι σα να λένε: Άλλο εταίρα κι άλλο πουτάνα. Μα σε σεμνεία δουλεύουνε και οι δύο. Άλλο δρομέας κι άλλο δισκοβόλος. Μα αθλητές είναι και οι δύο. Άλλο λέμφωμα, άλλο λευχαιμία, κι άλλο νεοπλασία του λάρυγγα. Μα καρκίνοι είναι όλοι τους. Και κακά σπυριά, που σκοτώσανε Καβάφη και Φρόυντ.
Οι νεοέλληνες εκρατήσαμε το σχήμα από τους έλληνες. Η μάζα όμως, το m που λένε οι φυσικοί, είναι καθαρά εβραίικη. Και ο χώρος, το spatium ή s που λένε οι φυσικοί, μέσα στον οποίο συντελέστηκε η αφελλήνιση των ελλήνων είναι τό χριστιανικό βυζάντιο. Και ο χρόνος ο tempus ή το t που λένε οι φυσικοί, που στη διάρκειά του συντελέστηκε ο εξεβραϊσμός των ελλήνων είναι από τον καιρό του Θεοδόσιου μέχρι σήμερα.
Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν.
Τό 'δειξε ο Θοδωράκης και ο Σολωμός. Τό 'δειξε το Δώδεκα δεκατρία και ο Τρικούπης. Τό 'δειξε ο Γοργοπόταμος, ο Καβάφης, και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι.
Κυρία Σωτηρία κατέβηκε το mail; θέλω να σου στείλω άλλο ένα που και σ αυτό θα σου λέω για τη Σπάρτη… αλλά ακούω φωνές από μέσα που σου ζητάνε να σας στείλω με mail την Ιουλιάδα, ρε μπράβο ενδιαφέρον για μόρφωση αλλά η Ιλιάδα είναι πολύ μεγάλη και φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να το στείλω.
Διαβάστε λοιπόν λίγες γραμμές από έναν άλλον μεγάλο εθνικό που σας στέλνω:
ΣΤΑ 200 π.χ.
«Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων».
Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε πως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων», μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται για να τους οδηγούν και να τους προστάζουν σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε μία πανελλήνια εκστρατεία χωρίς Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ αρχηγό δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής. Α βεβαιώτατα «πλην Λακεδαιμονίων».
Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.
Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό και στην Ισσό μετά και στην τελειωτική μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός που στ’ Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι: που απ’ τ’ Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κι εσαρώθη.
Κι απ’ την θαυμασία πανελλήνιαν εκστρατεία, την νικηφόρα, την περίλαμπρη, την περιλάλητη, την δοξασμένη ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά, την απαράμιλλη, βγήκαμ’ εμείς Ελληνικός καινούργιος κόσμος μέγας.
Εμείς οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς, οι Σελευκείς, κι’ οι πολυάριθμοι υπόλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας, κι οι εν Μηδία, κι οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι. Με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την κοινή Ελληνική λαλιά ως μέσα στη Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.
Για Λακεδαιμονίους να ομιλούμε τώρα! »
Πολλές εργασίες έχουν γίνει επάνω σε αυτούς τους στίχους που θεωρήθηκαν υπόδειγμα της καβαφικής ειρωνείας χωρίς παρ’ όλα αυτά κάποια απ’ αυτές να υπερβεί το φαινομενικό, το πρώτο επίπεδο της ειρωνείας και να οδεύσει προς την ουσία, προς το αληθινό τους νόημα. Το περίφημο «Για Λακεδαιμονίους να μιλάμε τώρα!» που αστόχαστα ερμηνεύεται ως ειρωνική στάση απέναντι στην συνετή απόφαση των Σπαρτιατών να μην ακολουθήσουν τον Αλέξανδρο κατά την εκστρατεία του, είναι και η φράσις που, «ανεβάζει στον Όλυμπο τους Λακεδαιμονίους, όπως τον Διαγόρα οι γιοί του». Και ανεβάζει στον Όλυμπο τους Λακεδαιμονίους γιατί ο Καβάφης εδώ δεν ειρωνεύεται τους Σπαρτιάτες αλλά τους Μακεδόνες και όλους τους υπόλοιπους Έλληνες που συνέτρεξαν τον Αλέξανδρο στο καταστροφικό του έργο. «Ελληνικός καινούριος κόσμος μέγας». Και η «Κοινή Ελληνική Λαλιά» που ως τους Ινδούς (!) την πήγαμεν. Και δεν κατόρθωσαν να εννοήσουν οι φιλόλογοι ότι είναι η παρακμή των ελληνιστικών χρόνων που ειρωνεύεται εδώ ο Καβάφης και όχι η ενάρετη και μετρημένη στάσις των Σπαρτιατών.
Το φρόνημα της Σπάρτης είναι η σοφία του Λυκούργου. Διότι ο Λυκούργος θέλησε την Παιδεία να εξυψώσει και μέσα από την Παιδεία να αναθρέψει πολίτες αντάξιους του ελληνικού φρονήματος.
Στο θρυλικό “τις πταίει;” του Τρικούπη η απόκριση είναι: οι δάσκαλοι φταίνε, οι δάσκαλοι και οι διδακτικοί. Ο βασιλιάς τα φταίει! Που φώναξε ο Λαέρτης στον Άμλετ. Και κύρια φταίνε οι δάσκαλοι των δασκάλων. Εννοώ τους πανεπιστημιακούς που τόσο μοχθήσανε για να μάθουν τους δασκάλους να δασκαλίζουν. Να πιθηκίζουν δηλαδή στις έδρες και στις τάξεις. Να ψιττακίζουν το “καλημέρα” του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Να γρυλίζουν και να σουσουνίζουν, πάντα τους σχολαστικοί και ομπρελοφόροι. Από πού, και γιατί τόση δυστυχία στη χώρα! Η ακολουθία πράξης όλου αυτού του κακού μεταφράζεται στην εικόνα μίας πραγματικότητας πολύ μίζερης. Η δυστυχία από το σχολείο απλώθηκε στην κοινωνία μας. Όπως είναι φυσικό».
Πώς θα αμυνθούνε τότε, όσα πνεύματα ελεύθερα έχουν ακόμη απομείνει, όσες ψυχές αγωνιούν, ενάντια στην βαρβαρότητα που είναι σήμερα η θρησκεία των πολλών; Η απάντησις έρχεται και πάλι από την Σπάρτη:
«Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες και ίσως γκιλοτίνες στις πλατείες. Για να σταυρωθεί το κακό, να πάψει η βασκανία».
Και δεν ήταν βέβαια η σημερινή μας Παιδεία αλλά εκείνη των Σπαρτιατών, νομοθετημένη από τον σοφό Λυκούργο, Στο ποίημα «Στα 200 π.χ.» υπάρχει επίσης ένα σημείο όπου ο Καβάφης δεν ειρωνεύεται: «Δεν ήσαν οι Σπαρτιάτες για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν σαν πολυτίμους υπηρέτας».
Η Σπάρτη είναι σήμερα η άμυνά μας. Όλοι νεκροί στις Θερμοπύλες, κανένας πίσω από τον Αλέξανδρο. Βέβαια. Μέσα στην βαρβαρότητα και την κτηνωδία που ζούμε και ανατρέφουμε τα παιδιά μας, βλαστούς απαλούς στη διάκριση και το γούστο μάχλων τράγων, ποιος θα τολμούσε να πιάσει στο στόμα του σήμερα τέτοιους πολίτες; Μη μιλάτε λοιπόν για Λακεδαιμονίους!
Αυτά τα λίγα είχα να σου γράψω, ξέρω δεν εφάρμοσα το "Λακωνίζειν" αλλά είχαμε τόσο καιρό να τα πούμε.
Άσε να σου πω και ένα τελευταίο που θυμήθηκα .
Όταν ήμουν μικρό παιδάκι παίζοντας είχα σπάσει το χέρι μου και μετά από πρόχειρο γύψο που μου έβαλε ένας πρακτικός με πήγαινε ο Πατέρας μου στη Σπάρτη σε γιατρό, με το λεωφορείο.
Πλησιάζοντας σε ένα χωριό ακούω τον εισπράκτορα «δέκα λεπτά στάση για καφέ». Κατεβήκαμε, το χωρίο είχε καλύτερη πλατεία από το δικό μου χωριό. Οι άντρες κάθονταν και άκουγαν με προσοχή κάποιον που τους μιλούσε, ο πατέρας μου ρώτησε κάποιον, ποιός είναι αυτός που μιλά; Ο Νικηφόρος απάντησε ο άλλος με περηφάνια.
Εκεί τον πρωτάκουσα να λέει τα παρακάτω ακαταλαβίστικα τότε για εμένα:
Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς
θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα
ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.
Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα
στοὺς γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς
μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδὴ
δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε
μεταξύ τους μὲ μουσική.
Απομακρύνθηκα, πήγα λίγο πιο πέρα και έβλεπα τους Διόσκουρους…. Ο εισπράχτορας άρχισε να φωνάζει …το Λεωφορείο αναχωρεί σε ένα λεπτό.
Αυτά, σε χαιρετώ, σε ευχαριστώ για τα τραγούδια σου, και όσοι μας λοιδορούν γιατί σκεπτόμαστε έτσι θα τους απαντήσω
- Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.
- Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.
- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.
- Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων..
Θα τα ξαναπούμε…
