Είχες ποτέ αυτόν τον πόνο; Όχι οποιονδήποτε πόνο, αυτόν τον κακό απαίσιο πόνο που νιώθεις ότι ήρθε για να μείνει. Κάνεις προσπάθειες, ψάχνεις να βρεις τρόπους συζητάς, googlaρεις, κοιμάσαι, ακούς μουσική, δουλεύεις, διαβάζεις μα αυτός είναι εκεί, με ότι και να ασχοληθείς δεν φεύγει από μέσα σου.
Αν μπορούσα να ονομάσω αυτόν τον πόνο θα τον ονόμαζα κόλαση επί της γης. Βάλτε στην άκρη θρησκείες δεν μιλώ για αυτό. Αλλά για το συναίσθημα αυτό που νοιώθεις ότι ολόκληρη η γη δεν σε χωράει που η φράση “δεν αντέχω” είναι ελάχιστη μπροστά σε αυτό.
Κανείς δεν μπορεί να εξαλήψει αυτό το συναίσθημα εκτός από εμάς τους ιδίους, μην περιμένετε να προσπαθήσω να δώσω λύση στον πόνο αυτό… μπορώ απλά να σας πω ότι δεν είστε μόνοι, ότι αυτός ο πόνος δεν είναι μόνιμος και ότι δεν είναι ποτέ ντροπή να ζητήσετε βοήθεια από κάποιον. Είτε ο πόνος προέρχεται από κάποια απώλεια προσώπου, είτε είναι καθημερινές ανησυχίες που αθροίστηκαν και έγιναν τόσες πολλές που είναι σχεδόν αδύνατο να τις κουβαλήσεις, είτε είναι ο αφόρητος πόνος που ασφυκτικά βιώνεις και σε κανέναν δεν μπορείς να πεις(και δεν θα θέλει να σ' ακούσει κιόλας)!
Σήκω, Όχι, ειλικρινά σήκω και κάνε κάτι, κάτι παραγωγικό στο οποίο θα προσφέρεις είτε σε εσένα είτε σε κάποιον άλλον άνθρωπο όπως και να 'χει θα προσφέρεις.
Στηρίξου στον εαυτό σου πρώτα και μετά στους άλλους, δεν εννοώ να μη ζητήσεις βοήθεια από άλλους ίσα ίσα, εννοώ ότι δεν μπορεί να κάνει τιποτα κανείς άλλος για να ξεπεράσεις τον πόνο εκτός από σένα τον ίδιο. Οπότε προσπάθησε, κάνε κάτι γι αυτό, ειδικά τη στιγμή που νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο, είναι η καλύτερη στιγμή να πιέσεις τον εαυτό σου γιατί θα καταφέρεις, όχι κατευθείαν, αλλά θα είσαι ένα κλικ λιγότερο από πρίν. Δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ένα μικρό κλικ που θα σε κάνει να πιστέψεις, ότι ειλικρινά θα τα καταφέρεις.
Σου εύχομαι να βγεις νικητής (χλωμό το βλέπω) και να θυμάσαι ότι όταν βγείς από τον πόνο θα είσαι πιο δυνατός από ότι ήσουν ποτέ.
Μπορείς;
