Υμείς εστέ το φως του κόσμου! Η βασιλεία των ουρανών εντός ημών εστί!
"Το ξέρω", θα πεις… "Το έχω ακούσει."
Μπορεί μάλιστα να προσπάθησες να το μεταδώσεις σε άλλους, να διαφώνησες μαζί τους και να προσπάθησες να τους πείσεις γι’ αυτό. Δεν μπορείς να τους πείσεις γιατί δεν περπάτησες ποτέ πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη σαν να έχεις τη βασιλεία των ουρανών εντός σου. Δεν γνωρίζεις.
Δε μπορείς δυστυχώς πραγματικά να γνωρίζεις κάτι αν δεν το έχεις βιώσει πλήρως.
Δε μπορείς να αντιληφθείς αν δεν εγκαταλείψεις τον μικρό σου εαυτό, τις ανασφάλειες, τα άγχη σου, τους φόβους σου και τις ελπίδες σου. Δε μπορείς να αντιληφθείς αν δε παραδοθείς πλήρως στην Ύπαρξη, αν δεν ριζώσεις στην Ύπαρξη, στον αληθινό σου εαυτό. Δε μπορείς να γνωρίζεις όταν οι δυσκολίες της ζωής απορροφούν ολοκληρωτικά τη συνειδητότητά σου.
Για κάθε δύσκολη κατάσταση που παρουσιάζεται στη ζωή μας έχουμε το πολύ μέχρι τρεις επιλογές (πολλές φορές δεν είναι ούτε τρεις). Εμείς όμως εφευρίσκουμε την τέταρτη που δεν οδηγεί πουθενά και είναι η πιο επώδυνη.
.
.
Η πρώτη επιλογή είναι να βγεις έξω από τη δύσκολη κατάσταση, να φύγεις. Παράδειγμα. Υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, δεν την αντέχω και μεταναστεύω σε άλλη χώρα. Έφυγα. Πολλές φορές βέβαια αυτό είναι αδύνατον.
.
.
Η δεύτερη επιλογή είναι να προσπαθήσεις να αλλάξεις την κατάσταση. Για να αλλάξεις τώρα μια κατάσταση με επιτυχία πρέπει να αφήσεις πάλι στην άκρη τον εγωισμό σου και να σκεφτείς το γενικό καλό. Όχι μόνο το δικό σου συμφέρον αλλά το συμφέρον του συνόλου. Αν για παράδειγμα έχω μαλώσει με τη γυναίκα μου, να καταφέρω να μπω στη θέση της να κατανοήσω τις ανάγκες της, να στοχαστώ πάνω στα δικά μου λάθη και να αλλάξω πρώτα εγώ για να βοηθήσω την κατάσταση να αλλάξει. Για να αλλάξει αυτή η χώρα πρέπει το κάθε κύτταρο που την απαρτίζει να μεταμορφωθεί. Αν και αυτό δεν φέρει αποτέλεσμα…
.
.
Η Τρίτη και τελευταία επιλογή είναι να αποδεχτείς πλήρως την κατάσταση που υπάρχει. Αποδοχή χωρίς όρους σημαίνει απελευθέρωση από την κατάσταση που σε βασανίζει. Είναι το τελευταίο στάδιο του ανθρώπου που πάσχει από μια θανατηφόρα ασθένεια μετά την άρνηση και την οργή που τον απελευθερώνει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς εφευρίσκουμε την τέταρτη επιλογή που είναι, αφού έχουμε αποκλείσει τις επιλογές της φυγής ή της αλλαγής, να ζούμε μη αποδεχόμενοι το πρόβλημα. Να ζούμε με γκρίνια και μιζέρια ψάχνοντας τον αποδιοπομπαίο τράγο για να φορτώσουμε την δυστυχία μας. Φταίει η γυναίκα μου, ο εργοδότης μου, οι πολιτικοί που ψήφισα, η κρίση που είμαι δυστυχισμένος. Δηλητηριάζουμε το σώμα μας καθημερινά με μίσος, οργή, άγχος, φόβο και άρνηση αυτού που είναι, αυτού που ήδη υπάρχει. Και που μας οδηγεί αυτό; Αργά ή γρήγορα στην αρρώστια και την κατάρρευση του σώματος.
.
.
Ο μεγάλος στοχαστής Έρμαν Έσσε μας τόνισε ότι οι μάζες δεν είναι ούτε καλές, ούτε κακές, είναι πάνω απ’ όλα αδρανείς και δεν υπάρχει τίποτα που να μισούν περισσότερο από τις οποίες εκκλήσεις γίνονται στην συνείδησή τους. Η εξέλιξη προς ανώτερα επίπεδα, η υπερνίκηση του εγωισμού και της αδράνειας θα είναι πάντα η δουλειά των ξεχωριστών ατόμων, ποτέ η δουλειά των άλλων.
.
.
Ποτέ δεν είναι ιδανικότερες οι συνθήκες για να αφυπνίσουμε τη συνειδητότητά μας παρά όταν βιώνουμε οποιαδήποτε μορφή κρίσης. Τότε αντιλαμβανόμαστε πλήρως την προσωρινότητα όλων των μορφών. Τότε αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό που θα απομείνει από όλους του φόβους και τις επιθυμίες που καθημερινά απορροφούν όλη την ενέργεια και την προσοχή μας και δημιουργούν κάθε προβληματική κατάσταση στη ζωή μας δεν είναι παρά μια παύλα ανάμεσα στην ημερομηνία γέννησης και την ημερομηνία του θανάτου μας πάνω στην ταφόπλακα μας. Για τον εγωικό εαυτό η διαπίστωση αυτή δεν είναι παρά μια καταθλιπτική σκέψη. Για την αλήθεια μας όμως η διαπίστωση αυτή είναι πραγματικά λυτρωτική. Γιατί μας αναγκάζει να ψάξουμε πέρα από τον κόσμο της μορφής που αργά ή γρήγορα καταρρέει, να αποστασιοποιηθούμε από τους φόβους και τις επιθυμίες μας και να ανακαλύψουμε το άμορφο, το άχρονο, το αθάνατο που δονεί όλες τις μορφές. Μας καλεί τώρα να ξεπεράσουμε το φόβο και να εναρμονιστούμε με τη συμπαντική ενέργεια που ονομάζεται αγάπη.
Μας αναγκάζει να στραφούμε προς τα μέσα και να ανακαλύψουμε νέες αλήθειες, νέες ιδέες. Από πού; Από το εσωτερικό του εαυτού μας, εκεί όπου υπάρχει μια ανεξάντλητη πηγή – από το Θεό. Ποια είναι η διαφορά; Υπάρχει καμιά διαφορά; Όλα αυτά είναι απλές λέξεις. Οι ιδέες που γίνονται συνειδητές εντός μας, είναι σαν το λαμπρό φως του Θεού και μ’ αυτό το φως βλέπουμε τα πάντα. Όλες τις αλήθειες του ουρανού και της γης, όπου κι αν εμείς κατευθύνουμε τον καθρέπτη της συνείδησής μας. Αυτό το φως μας γεμίζει με ανείπωτη ευτυχία και αγαλλίαση. Θεία, ανενόχλητη ειρήνη με υπερκαλύπτει, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, αυτή η ειρήνη και η αυτοπεποίθηση.
.
.
Εγώ είμαι η έμπνευση της ΥΠΑΡΞΗΣ, εγώ ο ίδιος είμαι, χωρίς να το σκέφτομαι, χωρίς να ανησυχώ γι’ αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορούσε να με βγάλει έξω από την ΥΠΑΡΞΗ μου. Αυτή είναι η απελευθέρωση από τους νόμους της ύλης, από το σώμα, αυτή είναι η εξαγορά του θανάτου και της σταύρωσης του πνεύματός μου στις δυο μεγάλες δοκούς του χώρου και του χρόνου. Αυτή είναι η ανατολή της συνείδησης, το ξύπνημα μέσα στη ζωή την ίδια, το ξύπνημα μέσα στο Θεό. Ο χρόνος… ο χώρος… είναι αντιλήψεις του εξωτερικού κόσμου. Για μένα υπάρχει μόνο η απόλυτη ΥΠΑΡΞΗ – η ίδια η ύπαρξη – γιατί ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ.
Για να βιώσουμε τη θεϊκή ευδαιμονία, δε χρειάζεται πουθενά να πάμε, δε απαιτείται τίποτα να κάνουμε, δε χρειάζεται τίποτα να αλλάξει, δε υπάρχει ανάγκη να γίνουμε τίποτα άλλο εκτός από αυτό που είμαστε τώρα. Γιατί εμείς είμαστε η θεϊκή ευδαιμονία αλλά δεν το γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Γιατί δεν το έχουμε ακόμη βιώσει πλήρως.
**ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17 - στ.21
