" Μια φορά κι έναν καιρό, ένας ασχημούλης και μεγάλων διαστάσεων αγρότης έτυχε να ερωτευτεί μια πανέμορφη χρυσομαλλούσα πριγκίπισσα. Μια μέρα –ποιος ξέρει γιατί– η τελευταία φίλησε τον αγρότη κι εκείνος την ίδια στιγμή ως δια μαγείας μεταμορφώθηκε σε λεβεντόκορμο πανέμορφο πρίγκιπα. Τουλάχιστον έτσι τον έβλεπε εκείνη. Τουλάχιστον έτσι ένιωθε ο ίδιος ! "
Πρόκειται για απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι με τίτλο « Ιστορίες να σκεφτείς », το οποίο αυτομάτως διαλύει όλους τους μύθους σχετικά με την ομορφιά και την αληθινή αγάπη.
Αντικειμενική ομορφιά, έτσι όπως την έχουμε μάθει με όλα τα στάνταρ και μη, δεν υπάρχει. Γιατί ακόμα κι αν κάποιος πληροί όλα τα κριτήρια ομορφιάς, που έτσι κι αλλιώς ορισμένοι έχουν θέσει ή ορίσει κι άλλοι έχουν απλώς συμφωνήσει, από τη στιγμή που θα βρεθεί έστω κι ένας να το διαψεύσει, παύει να αποτελεί καθολικότητα κι εμπίπτει στην περιοχή των προσωπικών προτιμήσεων. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όταν ένας άνθρωπος θεωρείται από τον πολύ κόσμο ως μη εμφανής, από τη στιγμή που θα βρεθεί κάποιος να τον δει με άλλα μάτια, αλλάζουν όλα.
Εξάλλου, η ομορφιά εκλαμβάνεται με πολλούς τρόπους. Οι περισσότεροι δίνουν βάση στην εξωτερική εμφάνιση ως σύνολο χωρίς να εστιάζουν στα επιμέρους, όπως η λάμψη των ματιών, μια ελίτσα στο μάγουλο, κοντά στα χείλη ή στον ώμο, τα λακάκια και τα καλοσχηματισμένα γόνατα. Άλλοι πάλι επιμένουν μονομερώς είτε στην ομορφιά του προσώπου είτε σ’ αυτήν του σώματος. Μερικούς τους καλοπιάνουν οι αβροί τρόποι συμπεριφοράς σε συνδυασμό με την αγνότητα της ψυχής που προσδίδει επιπρόσθετη χάρη στον άνθρωπο και τον « αναβαθμίζει » κι εξωτερικά. Κι ασφαλώς, υπάρχουν κι εκείνοι που παρασύρονται στις εκτιμήσεις τους από την αίσθηση του χιούμορ, το μυαλό, την αύρα και την όποια χημεία.
Πέρα από τα όλα τα παραπάνω, υπάρχει και μια άλλη νομοτέλεια. Ή ίσως αυτή να ευθύνεται για τις ποικίλες μορφές εστίασης κι οπτικής γωνίας. Λέγεται αγάπη. Όταν αγαπάς είτε για συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και πράγματα είτε για πιο αφηρημένα κι ακόμα και χωρίς κανένα λόγο, ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα σου γίνεται ο αντικατοπτρισμός του δικού σου τρόπου σκέψης και θέασης. Είτε βλέπεις αυτό που θέλεις να δεις είτε εκείνο που νιώθεις, εξιδανικεύοντας και παραβλέποντας, με την αγάπη σου την ομορφιά τη δημιουργείς ή την αυξάνεις στις δόσεις που εσύ θες. Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν την ελαττώνεις και δεν την εξαφανίζεις.
Αν έπιασες τον εαυτό σου ανά χείρας με το φακό το μεγεθυντικό και το ξεψείρισμα ως χόμπι, τότε κάτι δεν πάει καλά. Κάτι έχει εξαντληθεί. Δε φταίει ο άλλος. Δεν ασχήμυνε ξαφνικά. Συνεχίζει να είναι ο ίδιος. Μπορεί μάλιστα και να έχει ανανεωθεί. Απλώς εσύ δεν το βλέπεις, γιατί έχει φύγει από το μάτια σου το μαγικό φίλτρο, το φίλτρο της αγάπης. Η αγάπη ούτε πληγώνει ούτε προσβάλλει, ποτέ δεν καταπιέζει και δεν κριτικάρει. Και το σημαντικότερο απ’ όλα, δεν παραμορφώνει, αλλά μεταμορφώνει. Η διαφορά είναι μονάχα σε μια πρόθεση. Στη δική μας πρόθεση και θέληση να προσθέσουμε το παραπάνω φίλτρο ή να το αφαιρέσουμε.
