Ευτυχισμένοι είναι δύο ανθρώπινοι τύποι
Μισό κιλό φέτα, μια νταμιτζάνα λάδι από το χωριό και μια ευτυχία παρακαλώ! Έχουμε όλοι πιστέψει ότι υπάρχουν τακτικές και εγχειρίδια ευτυχίας. Όλοι θέλουμε να την κατακτήσουμε σαν επιβήτορες που κυνηγούν την μινιφορούσα γκόμενα της γειτονιάς. Και το κακό είναι ότι αυτή η γκόμενα, δείχνει να είναι αχάριστη. Και προτιμάει αντί για εμάς τον μάτσο τύπο με την αυτοκινητάρα και το βλέμμα του βοδιού. Μα τελικά είναι αλήθεια ότι η ευτυχία είναι ένα άπιαστο όνειρο; Ότι είναι μια φρούδα ελπίδα;
Δεν θέλω να σας απογοητεύσω αλλά σας έχω ένα δυσάρεστο νέο. Κάτι που υποψιάζεστε καιρό τώρα και δεν θέλετε να το παραδεχτείτε. Ο τύπος της γειτονιάς με την αυτοκινητάρα και την θεά γκόμενα με το μίνι, είναι πιο ευτυχισμένος απο εσάς. Αφού είναι βόδι! Είναι μακάριος ο άνθρωπος. Όχι γιατί έχει φράγκα, αλλά γιατί είναι ο μοιραίους τύπος της καθημερινότητας μας. Και φτωχός να ήταν, πάλι ευτυχισμένος θα ήταν! Γιατί κάνει αυτό που στην καθομιλουμένη λέμε: δεν την ψάχνει. Είναι όσα πάνε και όσα έρθουν. Άσε που δεν τον απασχολούν τα βαθιά νοήματα. Μόνο τα ρηχά.
Πάνω στο κυνήγι της ευτυχίας έχουν στηθεί πολλές πολυεθνικές μηχανές. Πρώτα απ΄όλα οι φωστήρες των βιβλίων, που αφού πρώτα μας έχουν πείσει ότι είναι ευτυχισμένοι, στο κατόπι, μας οδηγούν σε τρόπους να σκεφτόμαστε, για να γίνουμε επιτέλους οι χαζοχαρούμενοι, ναρκωμένοι, ευτυχισμένοι που μας υπόσχονται. Στο μεταξύ όσοι δεν το καταφέρνουν, πέφτουν σε κατάθλιψη. Έτσι η ζήτηση σε υποστηρικτή ψυχολόγο ανεβαίνει, η ψυχοθεραπεία γίνεται άμεση ανάγκη, ο άνθρωπος παθαίνει κρίσεις πανικού γιατί παρόλες τις προσπάθειες και τον αγώνα δεν καταφέρνει να γίνει-αισθανθεί ευτυχισμένος, άρα αισθάνεται αποτυχημένος, άρα το ρίχνει στα φάρμακα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ευτυχισμένοι, είναι δύο ανθρώπινοι τύποι: ο βλάκας και ο ερωτευμένος. Και υπο αυτή την έννοια, αφού ο ερωτευμένος είναι ευτυχισμένος, μόνο στα αρχικά στάδια μιας γνωριμίας -άντε το πολύ πολύ 2 χρόνια- (λένε οι στατιστικές), πάλι ως βλάκα θα τον εκλάβουμε με παροδικές εκλάμψεις ιδιοφυούς και εμπνευσμένης νανουριστικής βλακείας. Δηλαδή του βοδιού και του άχυρου μαζί. Οι άλλοι όλοι που ψάχνουμε γκουρού ευτυχίας ή τα θεόσταλτα βιβλία που θα μας βγάλουν από την μαύρη τρύπα της ματαιότητας μας, άντε να το καταφέρουμε κανά δυό φορές να γίνουμε ευτυχισμένοι.
Όμως και πάλι δεν αισθανόμαστε καλά. Γιατί; Γιατί η έξαρση της ευτυχίας κρύβει μια υστερία. Και η δυστυχία και η ευτυχία είναι ενέργειες που πηγάζουν από μέσα μας. Αν βρεθούν σε έξαρση, μπορούν κάλλιστα το ίδιο αποτελεσματικά, να μας στείλουν στον τάφο. Δεν έχετε ακούσει την ρήση να πεθάνω ευτυχισμένος; Λίγοι παππούδες έχουν πεθάνει στη μέση του σεξ, πάνω στο κρεβάτι με την σέξι πληθωρική μικρούλα; Αν αντέχετε τέτοιες συγκινήσεις εμπρός! Αλλά και πάλι πως θα συντηρήσετε συγκινήσεις διαρκείας; Θα φτάσετε σε παράκρουση. Θα τρελαθείτε από την πολύ ενέργεια της ευτυχίας; Είναι λογικό;
Το εμπορικό παραμύθι της ευτυχίας, που αυξάνει τις πωλήσεις σε βιβλία, ταινίες, σαπούνια, χαρτιά υγείας απαλά και αρωματισμένα, πρέπει να τελειώνει. Στην καταναλωτική εποχή που ζούμε πρέπει να καταλάβουμε ότι η πραγματική ευδαιμονία δεν είναι η ευτυχία που στο κάτω κάτω μπορεί κι αυτή να σε στείλει χειρότερα από την δυστυχία (η οποία και σε συντηρεί σαν χορτάτο ζόμπι).
Όχι η πραγματική ψυχική ευδαιμονία για τον άνθρωπο είναι η ισορροπία. Αυτή η πνευματική γαλήνη και η ψυχραιμία του ανθρώπου που ξέρει, ότι όλα λύνονται και έχει επίγνωση ότι ακόμη και αν δεν είναι εκείνος στη ζωή για να κουμαντάρει τα προβλήματα του, θα τα κουμαντάρει η ίδια η ζωή. Καθόλου δεν θα της λείψει της ζωής ο “τύπος”.
Η ζωή είναι ένα νερό που κυλάει. Ένα ρυάκι που για τους ευδαιμονικούς τύπους, τους ισορροπημένους, ίσως κάποτε σε βγάλει σε κανένα μεγάλο ποτάμι ή σε ωκεανό. Αλλά ο ισορροπημένος άνθρωπος, είναι ο μόνος άνθρωπος που θα σεβαστεί το μεγαλείο ετούτης της στιγμής. Θα αισθανθεί ένα με το σύμπαν και θα φυλακίσει μέσα του τον ήχο αυτού του νερού για πάντα.
@ Ζωή Κυροπούλου
