Αποφεύγω τόσο καιρό όπως ο διάολος το λιβάνι να εκφράσω τις σκέψεις μου γι’ αυτό το θέμα. Και εκεί που λέω πως, όχι ας το αφήσω για κάποιον άλλον και είμαι έτοιμη να παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα, παίζει στο ράδιο το τραγούδι με το οποίο ερωτεύτηκα για πρώτη φορά. Δεν είναι άλλο από το “Killing me softly with his song”. Και η καρδιά μου χτυπά δυνατά και θέλει να σου τα πει.
Στην εποχή που φτάσαμε να ζούμε, είμαστε φορτωμένοι με ένα σωρό προβλήματα. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε, προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας, προσπαθούμε να βρούμε κάτι για ν’ αγαπήσουμε, προσπαθούμε να συμβιβαστούμε. Κι αναρωτιέμαι αν κανείς θεωρεί πρόβλημα πως πια έχουν νεκρωθεί τα συναισθήματα και ο ενθουσιασμός μας, πως πια δεν ερωτευόμαστε με εκείνον τον καθαρό, εκείνον τον αγνό έρωτα.
Εμείς, οι άνθρωποι της προόδου, έχουμε κλειστεί τόσο στον εαυτό μας, στην καθημερινότητά μας, στον υπολογιστή μας που κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως είναι να χτυπά η καρδιά δυνατά. ‘Τα μίζερα, τα τετριμμένα και καθημερινά, μας στένεψαν, μας πνίγουν. Χάσαμε τον ουρανό, ανακαλύψαμε το ταβάνι’, γράφει ο Λουντέμης και σκέφτομαι πόσο προφητικά ήταν τα λόγια του.
Ο έρωτας, όσο και αν το αρνείσαι, είναι η πηγή της ζωής, γι’ αυτό δεν μπορείς ν’ ανασάνεις. Είναι η δύναμή σου για να προχωρήσεις το μονοπάτι της, γι’ αυτό έχεις μείνει στάσιμος. Γιατί τώρα πια προσπαθείς να εκλογικεύσεις και να αναλύσεις κάθε σου σκίρτημα αντί να το ζήσεις, προσπαθείς να αντισταθείς σε κάθε ανησυχία που αυτός γεννά γιατί τον φοβάσαι. Γιατί είναι απρόβλεπτος και το απρόβλεπτο τόσο δύσκολο για τους ανθρώπους της ευκολίας.
Είναι και το νόημα του έρωτα που έχει χαθεί. Πλέον δεν χρειάζεται να χαρίσεις ένα λουλούδι, αρκεί να πατήσεις ένα κουμπί στον υπολογιστή σου και το συναίσθημα εστάλη. Δεν χρειάζεται να βγεις μια βόλτα για να δεις δυο μάτια, τα κοιτάς μέσα από μια οθόνη. Και δεν είναι λυπηρό το ίδιο το γεγονός από μόνο του όσο το ότι εσύ είσαι ικανοποιημένος που κοιτάς το ταβάνι αντί να βγεις κάτω απ’ τον ουρανό και να γιορτάσεις τον έρωτα.
Γνωρίζω ότι πολλές φορές είναι καταστροφικός. Μα ταυτόχρονα αυτός ο ίδιος και νεκρούς ανασταίνει. Οι γύρω μου λένε πως δεν κρατάει για πάντα, πως φεύγει, πως χάνεται. Μπορεί να φεύγει, ναι, μα η γεύση και η μυρωδιά που σου αφήνει είναι αιώνια. Ερωτεύσου. Με εκείνον τον πρωτόγνωρο, αυθεντικό τρόπο. Τα πάντα γύρω σου. Ίσως εκεί να είναι κρυμμένη η ζωή που ψάχνεις…
«Άσε με νηστικό, άσε με ξεβράκωτο,
δε θα σου παραπονεθώ.
Άσε με ανερώτευτο-θα λιώσω»
– Μ. Λουντέμης
Της Νάντιας Πάλμου
via
