Πες μου κάποιον που δε φοβάται κάτι. Φόβος για το σκοτάδι, φόβος με το ύψος, φόβος για τους κλειστούς χώρους, φόβος για τις κατσαρίδες, τους κλόουν, τα πτηνά, τους καρχαρίες, τις σχέσεις, την εγκατάλειψη, φόβος για τη μοναξιά, το συναισθηματικό άνοιγμα. Φόβοι, φόβοι, φόβοι, φόβοι. Πόσους πολλούς διαφορετικούς φόβους έχεις ακούσει; Τώρα ήρθε η ώρα να ακούσεις έναν πιο παράδοξο φόβο κι άτυπο συνάμα. Τον φόβο ή μάλλον τη φοβία που έχουν ορισμένα άτομα για τα gay bar. Και συγκεκριμένα τη φοβία εκείνη που δημιουργείται στη φαντασία τους σε σχέση με το τι θα βρουν πηγαίνοντας σε ένα τέτοιο.
Πολλές φορές θα ακούσεις φράσεις του τύπου «Α πα πα, δεν πατάω εγώ εκεί μέσα, να μου ορμήσει κανένας», «καλέ εκεί μέσα κάνουν όργια», «τι λες που θα πάω εγώ σε gay bar, να με περάσουν για αδερφή;». Σεξιστικές, μικροαστικές ατάκες που κυρίως ειπώνονται από straight άτομα με φοβερή ενδόμυχη ανασφάλεια για τη δική τους σεξουαλικότητα, που συνοδεύεται από παντελή ελειψη γνώση της πραγματικότητας, συνδυαστικά με αναχρονιστικές ρατσιστικές απόψεις. Το κοκτέιλ της καταστροφής δηλαδή. Κι όμως, εν έτει 2021, ακόμα να διώξουμε από πάνω μας τις μεσαιωνικές αντιλήψεις που προσβάλλουν τις ατομικότητες άλλων.
Έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω, πόσο εκτός τόπου και χρόνου μπορείς να είσαι για να θεωρείς πως θα σου ορμήσει ένας άγνωστος, θαρρείς πως είσαι το κρυφό αντικείμενο του πόθου του ή εκείνος ένα βαμπίρ, που σκοπό έχει να ρουφήξει το αίμα σου, απλώς και μόνο επειδή μπαίνεις στο συγκεκριμένο τύπου μαγαζί; Και τι είναι αυτό που σε κάνει να φοβάσαι μη χαρακτηριστείς; Κι από ποιον θα χαρακτηριστείς; Από κάποιον που δε σε ξέρει καν και που απλώς πίνει το ποτό του και φλερτάρει όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος σε ένα μπαρ;
Αν πάλι, αναρωτιέσαι για τη σεξουαλικότητά σου, ποιο καλύτερο μέρος θα μπορούσες να βρεις για να την εξερευνήσεις, από ένα περιβάλλον με ανθρώπους που αναζητούν ακριβώς το ίδιο με σένα; Ένα φλερτ δηλαδή χωρίς να πρέπει -δυστυχώς- να ανησυχούν για το τι θα πει η κάθε κυρία Κούλα και ο κάθε μπάρμπα Γιώργος που πίνουν ούζα παραπέρα; Οπότε τι σκας; Αν από την άλλη δε θέλεις να αντικρίσεις κάποιο «θέαμα», ανθρώπους δηλαδή, που περνούν όμορφα σε ένα μαγαζί, χωρίς να δίνουν δεκάρα τσακιστή αν τους κοιτάνε οι δίπλα και που μπορούν ελεύθερα να κρατήσουν το χέρι του άλλου, να δώσουν ένα, δύο και τρία φιλιά, να χορέψουν όπως αυτοί θέλουν, να γλεντήσουν με την ψυχή τους, το πρόβλημα δεν το έχουν αυτοί, αλλά εσύ.
Οι άνθρωποι σε ένα gay bar, διασκεδάζουν με την ψυχή τους, νιώθουν ελεύθεροι να εκφραστούν, κάτι που έξω από αυτό -στην καθημερινή τους ζωή δηλαδή-, έχουν στερηθεί πολύ. Τα αυτονόητα, εδώ που τα λέμε, κάνουν. Θα δεις χαμογελαστούς ανθρώπους, έξω καρδιά, θα δεις άγνωστους να σμίγουν, να επιζητούν την αληθινή επικοινωνία. Να φλερτάρουν δυνατά. Να κερνούν τη διπλανή παρέα. Νιώθουν χαρά που μπορούν και είναι ο εαυτός τους. Τι πιο όμορφο;
Πιθανότατα λοιπόν, να μη σου δώσουν καν σημασία. Μα ακόμα και σε πάρουν τα σκάγια του φλέρτ, απόλαυσέ το! Το φλερτ είναι ζωή, μην είσαι μίζερος. Σταμάτα λοιπόν να κρίνεις μια ταμπέλα που σού φόρεσαν, που μάς φόρεσαν. Το περιεχόμενο μπορεί να κρύβει κάτι όμορφο. Πάρε την παρέα σου, αν το θέλεις και μπες, απόλαυσε το ποτό σου και τη μουσική, κοίτα να χαλαρώσεις, και κυρίως μην το αντιμετωπίζεις σαν αξιοθέατο, γιατί δεν είναι κι αυτή η άποψη είναι προσβλητική. Δες πόσο ωραία περνάνε οι άνθρωποι όταν είναι ο εαυτός τους, κοίτα να χαρείς με τη χαρά τους, μια χαρά που έχουμε δεδομένη καμιά φορά. Δεν υπάρχουν τέρατα που διψούν για αίμα και κάνεις δε σε περιμένει στη γωνία, εκεί μέσα τουλάχιστον. Το τέρας είναι μέσα μας. Πάντα εκεί ήταν, όσο κι αν ψάχναμε στα πρόσωπα των άλλων να το βρούμε.
