Πρόκειται αναμφίβολα για μια επώδυνη εμπειρία, να αντιμετωπίζει κανείς διπολική διαταραχή χωρίς να έχει κανέναν γύρω του να τον καθοδηγεί ή να τον στηρίζει. Η δυσκολία πρόσβασης σε επαγγελματική βοήθεια σε ορισμένες περιπτώσεις (λόγω οικονομικών δυσκολιών), αλλά και η άρνηση της οικογένειας μερικές φορές να αποδεχτεί ότι το παιδί τους έχει μια σοβαρή ψυχική διαταραχή κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
Αν και αρχικά διαγνώστηκα με διπολική διαταραχή μη προσδιοριζόμενη αλλιώς στα 17 μου, μου πήρε τρία χρόνια ακόμα για να αποδεχτώ ότι τα συμπτώματά μου δεν ήταν προϊόν καπρίτσιου. Και χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια για να το αποδεχτούν και να το πιστέψουν και οι γονείς μου.
Περιττό να πω ότι σχεδόν όσα γνωρίζω για τη διπολική διαταραχή, τα έμαθα με σκληρό τρόπο. Μέσα σε αυτή την δύσκολη περίοδο συμπτωματικής δυσπιστίας και αγώνα προς μια συναισθηματική ισορροπία, ανακάλυψα πολλές θετικές επιλογές ζωής που λειαίνουν τις αιχμηρές άκρες της διπολικής διαταραχής – και δοκίμασα πολλές ακόμα που δεν το κατάφεραν.
Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε λοιπόν τη διάγνωση της διπολικής διαταραχής
Μαθαίνουμε όσα περισσότερα γίνεται για τη διαταραχή
Όταν ακούμε για πρώτη φορά αυτή τη διάγνωση, το πρώτο βήμα είναι να πληροφορηθούμε όσα περισσότερα γίνεται γι’ αυτή. Και φυσικά στρεφόμαστε σε επιστημονικά, έγκυρα κείμενα και ειδικούς. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε ή να φοβόμαστε να ρωτήσουμε για τα συμπτώματα, τη φαρμακευτική αγωγή, τους μηχανισμούς διαχείρισης και για άλλα.
Αντιλαμβανόμαστε τα δικά μας χαρακτηριστικά σε αυτή τη διαταραχή
Τι σημαίνει για εμάς ότι έχουμε διπολική διαταραχή; Οι συμπεριφορές που πριν εξηγούνταν ως «μπλεγμένος έφηβος» ή υπερδραστήριος ενήλικας είναι ενδεικτικά σημάδια μιας ευρύτερης διάγνωσης διπολικής. Αν και δεν βοηθά πάντα, αντιλήφθηκα ότι αν μπορείς να το ονοματίσεις αυτό που αισθάνεσαι και αυτό που συμβαίνει, ανοίγεις το δρόμο για να αποκτήσεις έλεγχο. Ως εκ τούτου, η καταγραφή περιστατικών, για παράδειγμα σε μορφή ημερολογίου, ίσως βοηθήσει να μάθουμε τι πυροδοτεί την κάθε συμπεριφορά και διάθεση.
Συνεχίζουμε κανονικά τη φαρμακευτική αγωγή
Ένα από τα πιο σημαντικά tips για την ασφαλή και αποτελεσματική διαχείριση της διαταραχής είναι η λήψη της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής. Μπορεί στις περιόδους μανίας να νιώθετε ότι δεν τα χρειάζεστε, όμως δεν είναι αλήθεια. Αν τα φάρμακα σας προκαλούν έντονες παρενέργειες, μιλήστε στον ψυχίατρό σας για να εξετάσετε εναλλακτικές φαρμακευτικές επιλογές. Κι αν ο γιατρός σας δεν σας παίρνει στα σοβαρά, επισκεφθείτε απλώς έναν άλλο.
Δομήστε τη ζωή σας
Ένας από τους δυσκολότερους αγώνες που έδωσα ήταν να ενσωματώσω τη διαταραχή μου σε μια ρουτίνα. Ήθελα να σηκώνομαι νωρίς, να ξενυχτάω και να κάνω ό,τι θέλω χωρίς συνέπειες. Αλλά η ζωή δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Ακόμα κι αν δυσκολεύεστε να έχετε ένα αυστηρό πρόγραμμα, τουλάχιστον βεβαιωθείτε ότι κάνετε τα εξής βήματα:
– Παίρνετε τα φάρμακα σε συγκεκριμένη ώρα
– Κοιμάστε αρκετά και πάτε για ύπνο σχεδόν την ίδια ώρα
– Τρώτε υγιεινά
– Προγραμματίζετε μια ισορροπία χρόνου με τους αγαπημένους σας και χρόνου που περνάτε μόνοι σας για ξεκούραση.
Το τελευταίο βήμα είναι πολύ σημαντικό, διότι χρειάζεται να αποφύγουμε την πλήρη απομόνωση. Η μοναξιά μπορεί επίσης να πυροδοτήσει ένα καταθλιπτικό επεισόδιο. Αν βιώνετε σοβαρές μεταπτώσεις διάθεσης ή έχετε ιστορικό αυτοκτονικού ιδεασμό, το να είστε μόνοι σας εντελώς είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Διατηρήστε ένα δίκτυο στήριξης.
