Οι ταχυπαλμίες που έχω τελευταία δεν ξέρω αν προέρχονται από τον καφέ ή από τον έρωτα…για ζωή!
«Βρήκα κάτι λοιπόν να σου πω
Που είναι πάντα καινούριο και απλό,
Σ' αγαπώ σ' αγαπώ για το τώρα,
το πριν, το μετά και το πάντα
Σ' αγαπώ η καρδιά μου τρελάθηκε,
βαράει σαν ξεκούρδιστη μπάντα»
στιχουργός: Γιώργος Θεοφάνους
Αν δοκιμάσει κάποιος να περπατήσει με κλειστά μάτια, σε μια ευθεία βήμα-βήμα, μερικά μέτρα, με στόχο να φτάσει σε έναν προορισμό που έχει ορίσει, θα διαπιστώσει πως αφενός δεν είναι εύκολη διαδικασία να ισορροπήσει και αφετέρου το πιθανότερο είναι πως θα αποκλίνει από το απέναντι σημείο που θέλει να φτάσει.
Αυτό έχει κάποιες εξηγήσεις. Βασική ωστόσο είναι πως ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να ελέγχει τα πάντα. Ενώ χρησιμοποιεί το σώμα του αδιάκοπα, δεν είναι σε θέση να το γνωρίζει. Τέσσερα ρήματα που συχνά έρχονται σε σύγκρουση στην καθημερινή εμπειρία είναι τα: «θέλω, νιώθω, μπορώ, ξέρω».
Δεν μπορεί να ξέρει τι γίνεται μέσα και έξω απ’ αυτόν. Φαίνεται πως περισσότερο σκέφτεται και λιγότερο στ’ αλήθεια ζει. Η πρώτη αιτία όλων αυτών έχει να κάνει με την αλληλεπίδραση, τη συμπεριφορά και τη συνύπαρξη με ποιον άλλον; με τον συνάνθρωπο.
Έρχονται ώρες που όλος ο ψυχοπνευματικοσωματικός του κόσμος πάσχει και του προκαλεί αναστάτωση. Σίγουρα όμως ο μηχανισμός του σώματος συνεισφέρει όταν ο άνθρωπος σκύβει να το παρατηρήσει, να το ακούσει και να υποψιαστεί τη γλώσσα του.
Η ιδέα ότι το συναίσθημα είναι μόνο παραπροϊόν της εγκεφαλικής δραστηριότητας είναι πρόσφατο φαινόμενο. Οι αρχαίοι πολιτισμοί, όπως ο κινέζικος και ο ελληνικός, θεωρούσαν την καρδιά έδρα του συναισθήματος, της σοφίας, του θάρρους και της απόφασης.
Ακόμα και στον Δυτικό κόσμο ξέρουμε ότι καρδιά παίζει σημαντικό ρόλο στην εμπειρία της ζωής και ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός μυς που αντλεί και προωθεί αίμα.
Ακόμα και στον Δυτικό κόσμο ξέρουμε ότι καρδιά παίζει σημαντικό ρόλο στην εμπειρία της ζωής και ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός μυς που αντλεί και προωθεί αίμα.
Ο οργανισμός HeartMath στην Καλιφόρνια, ο δρ. Ρόλιν Μακ-Κραίητυ και η ομάδα του έχουν διεξαγάγει μια σειρά από ενδιαφέροντα πειράματα για να δείξουν την επίδραση της καρδιάς στον εγκέφαλο.
Σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται, η καρδιά επικοινωνεί με τον εγκέφαλο και το σώμα με τέσσερις τρόπους: νευρολογική επικοινωνία μέσω του νευρικού συστήματος, βιοχημική επικοινωνία μέσω των ορμονών, βιοφυσική επικοινωνία μέσω των παλμικών κυμάτων και ενεργειακή επικοινωνία μέσω ηλεκτρομαγνητικών πεδίων.
Σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται, η καρδιά επικοινωνεί με τον εγκέφαλο και το σώμα με τέσσερις τρόπους: νευρολογική επικοινωνία μέσω του νευρικού συστήματος, βιοχημική επικοινωνία μέσω των ορμονών, βιοφυσική επικοινωνία μέσω των παλμικών κυμάτων και ενεργειακή επικοινωνία μέσω ηλεκτρομαγνητικών πεδίων.
Σύμφωνα με τις έρευνες τους, το μαγνητικό πεδίο της καρδιάς είναι πάνω από πεντακόσιες φορές ισχυρότερο από του εγκεφάλου και το ηλεκτρικό της πεδίο είναι εξήντα φορές μεγαλύτερο.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι τα πεδία της καρδιάς ακτινοβολούν προς τα έξω, προς τη ζωή εκπέμποντας και λαμβάνοντας πληροφορίες σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με τα ενεργειακά πεδία των άλλων ανθρώπων και της συλλογικής συνειδητότητας.
Καθώς οι πληροφορίες επιστρέφουν μέσα από τα πεδία της καρδιάς στο σώμα, η ενέργεια μεταλλάσσεται, εμφανίζονται σωματικές αλλαγές και δέχεται κανείς την ανάδραση του περιβάλλοντος με τη μορφή συναισθημάτων, αισθήσεων και διαισθήσεων. Έτσι προκύπτει πως πολλές από τις αδιόρατες διαισθήσεις μας γεννιούνται από διακυμάνσεις αυτών των ανεπαίσθητων βιολογικών πεδίων.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι τα πεδία της καρδιάς ακτινοβολούν προς τα έξω, προς τη ζωή εκπέμποντας και λαμβάνοντας πληροφορίες σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με τα ενεργειακά πεδία των άλλων ανθρώπων και της συλλογικής συνειδητότητας.
Καθώς οι πληροφορίες επιστρέφουν μέσα από τα πεδία της καρδιάς στο σώμα, η ενέργεια μεταλλάσσεται, εμφανίζονται σωματικές αλλαγές και δέχεται κανείς την ανάδραση του περιβάλλοντος με τη μορφή συναισθημάτων, αισθήσεων και διαισθήσεων. Έτσι προκύπτει πως πολλές από τις αδιόρατες διαισθήσεις μας γεννιούνται από διακυμάνσεις αυτών των ανεπαίσθητων βιολογικών πεδίων.
Πέρα λοιπόν από έναν «μίνι εγκέφαλο» όπως αποκαλούν οι επιστήμονες την καρδιά, υφίσταται κι ένας «δεύτερος εγκέφαλος» στα σπλάγχνα, το λεγόμενο εντερικό νευρικό σύστημα και υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια νευρώνες που τον συνδέουν με τον κρανιακό εγκέφαλο. [1]
Καθώς μελετά κανείς τα παραπάνω εκτενώς στη διεθνή βιβλιογραφία έρχεται να θαυμάσει την ανθρώπινη υπόσταση και παρουσία στη γη. Προκαλεί δέος που τον κενώνει η ιδέα πως ο άνθρωπος αποτελεί μια μικρογραφία του σύμπαντος. Και η αίσθηση της απαράμιλλης ομορφιάς του κόσμου (που διαρκώς επιμένει να παραβλέπει αλληθωρίζοντας σε μικρότητες) προξενεί μια σιωπηλή χαρά που γίνεται ικανή να μηδενίζει και να ξαναρχίζει την ελπίδα.
Την ελπίδα πως θα τα καταφέρουμε κι όλα θα πάνε καλά! Απλώς χρειάζεται να ξαναθυμηθεί ο καθένας προσωπικά πώς είναι να ζει. Κάτι που ξεχνά «στων σχέσεων και των συναναστροφών» την καθημερινή…αναμέτρηση, επειδή εισέρχεται στον κόσμο της ανέραστης διεκπεραίωσης και της αυτιστικής ατομικής αδιαφορίας (παιδί του σύγχρονου αστικού πολιτισμού).
Κάτι που ξεχνά όταν απομονώνεται όχι για την απαραίτητη ανασυγκρότηση αλλά για την αποσύνδεση του από τη ζωή. Στοιχείο που δεν αναγράφεται στις οδηγίες χρήσης της καρδιάς που ζει ουσιαστικά επειδή δέχεται αίμα και το ξαναμοιράζεται.
Κάτι που ξεχνά όταν απομονώνεται όχι για την απαραίτητη ανασυγκρότηση αλλά για την αποσύνδεση του από τη ζωή. Στοιχείο που δεν αναγράφεται στις οδηγίες χρήσης της καρδιάς που ζει ουσιαστικά επειδή δέχεται αίμα και το ξαναμοιράζεται.
Σε αυτή τη λήθη έρχεται η αγάπη να αναπληρώσει τις ελλείψεις για να μπορεί η καρδιά να…βαράει σαν ξεκούρδιστη μπάντα. Η παύση είναι κι αυτή απαραίτητη για τη συνέχεια.
Και τα λάθη είναι σκαλοπάτια για να μας πάνε παρακάτω. Αν τα βαφτίσουμε ευκαιρίες θα ξαγκιστρωθούμε από τις φοβικές εμμονές και από τα στρεσογόνα παιχνίδια και σχήματα του μυαλού.
Δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα. Ας ακούσουμε τουλάχιστον τι έχουν να μας πουν όσα ζούμε. Γιατί η ζωή μάς διάλεξε, η άνοιξη η πρώτη, διάρρηξε τόσους χειμώνες. Ας μην τη λησμονάμε.
Και τα λάθη είναι σκαλοπάτια για να μας πάνε παρακάτω. Αν τα βαφτίσουμε ευκαιρίες θα ξαγκιστρωθούμε από τις φοβικές εμμονές και από τα στρεσογόνα παιχνίδια και σχήματα του μυαλού.
Δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα. Ας ακούσουμε τουλάχιστον τι έχουν να μας πουν όσα ζούμε. Γιατί η ζωή μάς διάλεξε, η άνοιξη η πρώτη, διάρρηξε τόσους χειμώνες. Ας μην τη λησμονάμε.
***
Χάρης Χωραΐτης
[1] Kyle I. Davies, The Intelligent Body : Reversing Chronic Fatigue and Pain From the Inside Out,WW Norton & Co, New York, United States 2017
