Συνηθίζουμε πολλές φορές να μετράμε την αξία μας ανάλογα με το πόσο έχουμε αγαπηθεί από τους άλλους, και στο τέλος καταλήγουμε να βασανιζόμαστε από αισθήματα μειονεξίας, αναξιότητας και μπορεί να καταλήξουμε ακόμα και στο συμπέρασμα ότι δε μας αξίζει η αγάπη, η τρυφερότητα, η στοργή.
Αν ένας άνθρωπος αποζητά αγάπη και έρχεται αντιμέτωπος διαρκώς με την απόρριψη ή τον πόνο και την απογοήτευση, μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν του αξίζει η αγάπη. Η αυτοεκτίμηση και η σχέση με τον εαυτό μας σχηματίζονται πολύ νωρίς, από την παιδική μας ηλικία και το πόσο αγαπηθήκαμε και γίναμε αποδεκτοί από τους γονείς μας.
Αν όντως υπήρξε μία τραυματική σχέση, τότε στο διάβα της ενήλικης ζωής δυσάρεστες συναισθηματικές εμπειρίες μπορεί να δυναμώσουν την πίστη για την αναξιότητά μας στην αγάπη. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί δέχεται σχολικό εκφοβισμό και εισπράττει αδιαφορία και από την οικογένειά τους, μεγαλώνοντας αν έρθει αντιμέτωπος με άσχημες και απορριπτικές σχέσεις στη ζωή του, μπορεί μέσα του να σιγουρευτεί για την αναξιότητά του.
Η κοινωνία μας διδάσκει από την αρχή της ζωής μας μερικές αξίες όπως, το σεβασμό στους γονείς, την αγάπη για το συνάνθρωπο, την ανιδιοτέλεια. Σπουδαίες, διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες που πρέπει να διδάσκονται εσαεί.
Όμως τις περισσότερες φορές αγνοεί μία εξίσου σπουδαία αξία: αυτή της αγάπης για τον εαυτό μας, η οποία και στην τελική είναι απαραίτητα και για την αγάπη του πλησίον. Δε μεγαλώνουμε ανθρώπους που να τους διδάσκουμε ότι αξίζουν περισσότερα από την κακομεταχείριση, την απαξίωση, την απόρριψη, δεν τους διδάσκουμε ότι αξίζουν περισσότερα από αυτά που τους προσφέρουν μερικοί άνθρωποι ή από τον πόνο μας έδωσαν κάποιες τραυματικές για εμάς σχέσεις. Δε διδάσκουμε στα παιδιά ότι κανένας δεν είναι τόσο σημαντικός για να μας οδηγεί στην πίστη ότι είμαστε λίγοι και ανάξιοι.
Με αποτέλεσμα τα αισθήματα αναξιότητα και μίσους για τον εαυτό, σε συνδυασμό με την πεποίθηση ότι αυτό που είμαστε δεν είναι άξιο να αγαπηθεί.
Αν κάποιος μεγάλωσε σε ένα τραυματικό περιβάλλον και είχε δυσάρεστες εμπειρίες ή έλλειψη αγάπης, ας το αφήσει πίσω του. Δε χρειάζεται να τραυματίζει και το παρόν του για κάτι που έζησε στο παρελθόν. Αξίζει περισσότερα από αυτά που του προσφέρουν μερικοί άνθρωποι, αξίζει αγάπη και όχι πόνο, αποδοχή και όχι απόρριψη. Είναι πολύ σημαντικό ο καθένας να το πιστέψει πρώτα ο ίδιος και μετά να το αποζητά αυτό τους άλλους.
Κανένας δεν είναι τόσο σημαντικός για να γεμίζει με πικρία. Κανένας δεν πρέπει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε. Ας διεκδικούμε με δύναμη και σθένος την αγάπη, την προσοχή και την εκτίμηση που μας αξίζει, απομακρύνοντας από τη ζωή μας τους τοξικούς ανθρώπους και εκείνους που δε μας εκτιμούν και μας πληγώνουν.
