Όταν γεννιόμαστε ερχόμαστε στον κόσμο αυτό γεμάτοι σιωπή και αθωότητα. Πρέπει όμως για να επιβιώσουμε να "μυηθούμε" στους τρόπους και τους κανόνες της κοινωνίας.
Κι έτσι γρήγορα χάνουμε τη γαλήνια σιωπή του μυαλού μας και την αθωότητά μας. Έτσι όμως πρέπει να γίνει για να επιβιώσουμε.
Πρέπει να διδαχθούμε πώς να σκεφτόμαστε.
Πρέπει να διδαχθούμε πώς να υπολογίζουμε τις αντιδράσεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις, τους τρόπους των γύρω μας.
Πρέπει να μάθουμε πώς να συζητάμε με λογικά επιχειρήματα ή πότε, πώς και γιατί θα αντιδράσουμε δυναμικά ή βίαια.
Πρέπει να διδαχθούμε τις λέξεις και τα επιχειρήματα που θα χρησιμοποιήσουμε, να διδαχθούμε έννοιες και να ξεδιαλύνουμε τους ορισμούς των πάντων και αυτό γίνεται ακατάπαυστα.
Κι έτσι λίγο-λίγο συμβαίνει: χάνουμε την επαφή με την εγγενή μας αθωότητα, προσλαμβάνουμε τους τρόπους της κοινωνίας στην οποία ζούμε, γινόμαστε ένας έμβιος επιδέξιος "μηχανισμός", όμως δεν είναι αυτό στην ουσία του ο άνθρωπος.
Η ουσία του εαυτού μας, η πραγματική μας φύση, βρίσκεται πλέον καλά σκεπασμένη με τόνους επιχειρημάτων, αναμνήσεων, λέξεων, γεμάτη τρόπους συμπεριφοράς και κανόνες ηθικής που μας επιβάλλονται απ' έξω, νομικούς κανόνες στους οποίους υποχρεωνόμαστε να υπακούμε και που κάθε τόσο μπορεί να αλλάζουν, κ.ο.κ., όμως βαθιά μέσα μας βρίσκεται κρυμμένος ο πραγματικός εαυτός μας. Γι' αυτό λέμε ότι είναι εκεί και μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτόν.
Όταν λέμε ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας, δεν εννοούμε να ασχολούμαστε εγωκεντρικά και με ιδιοτέλεια με αυτό που νομίζουμε ότι είναι ο εαυτός μας. Εάν μας απασχολεί ο εξωτερικός εαυτός μας, τότε έχουμε χάσει το νόημα.
Και λέγοντας "εξωτερικός εαυτός", εννοούμε το σώμα μας και όλες τις σωματικές λειτουργίες, τις εξωτερικές αντιδράσεις μας που έχουν "χειροπιαστό" αντίκτυπο στον υλικό κόσμο, αλλά ταυτοχρόνως και τις σκέψεις μας, τη γνώμη που έχουν οι άλλοι αλλά και εμείς για τον εαυτό μας, τα συναισθήματά μας.
Γιατί και αυτά, ακόμη και τα συναισθήματά μας, τα οποία αφελώς θεωρούμε ότι προέρχονται "βαθιά μέσα απ' την καρδιά", περιλαμβάνονται στον εξωτερικό, κοινωνικά διαμορφωμένο εαυτό μας, στην επίκτητη προσωπικότητά μας. Γιατί όλα αυτά αποτελούν προϊόν της διαβίωσης και εκπαίδευσής μας μέσα σε μια δομημένη κοινωνία ανθρώπων.
Όμως εμείς από παιδιά προσλάβαμε τις συνήθειες, τις προκαταλήψεις και τις προλήψεις που επικρατούν στην κοινωνία μας (και στην οικογένειά μας). Μυηθήκαμε στους τρόπους συμπεριφοράς που μας υποδείκνυε -τους οποίους απλώς μιμηθήκαμε-, υπακούσαμε σε κανόνες, ηθικής ή νομικής φύσεως, πήραμε τη μόρφωση εκείνη που προοριζόταν για μας, μάθαμε να ελέγχουμε τα ένστικτα και τα συναισθήματά μας προκειμένου να συμβιώνουμε ειρηνικά ο ένας με τον άλλο...
Είναι καιρός να ξεμάθουμε πια.
*Από το βιβλίο "Ο δρόμος είσαι εσύ", Ευγένιος Αρ. Γιαρένης, Εκδ. Ενάλιος
