Μετά από τόσα ερωτήματα, τόσες απαντήσεις και συζητήσεις, κάποια στιγμή με ρώτησε με ύφος σοβαρό, μια και έξω.
''Αξίζει τον κόπο;''
Δεν ήξερα να του απαντήσω.
Τι αξίζει και τι όχι, δηλαδή;
Κάποια πράγματα τα μαθαίνουμε από την κούνια.
Ή μάλλον, πιο σωστά, μας τα μαθαίνουν.
Εμείς, λοιπόν, ως μικρά παιδιά που ρουφάμε σαν σφουγγάρι ό,τι βλέπουμε και ό,τι μας λένε πως ''ισχύει'', ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, ακόμα και τι να μας αρέσει και τι όχι, υιοθετούμε έτσι συμπεριφορές, κινήσεις, γνώμες, που θα συντελέσουν με τη σειρά τους στην σημαντικότερη γνώμη που θα έχουμε ποτέ.
Στη γνώμη για τον εαυτό μας.
Μέχρι που μεγαλώνουμε, και βλέπουμε ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο ότι έχει ειπωθεί στο σπίτι μας.
Ανακαλύπτουμε πως δεν είμαστε τελικά αυτό που νομίζαμε μέχρι ένα διάστημα.
Είμαστε κάτι πολύ παραπάνω.
Κάτι πολύ παραπάνω από τις απόψεις της οικογένειας, της κοινωνίας, των γνωστών και των αγνώστων, των φίλων και του μεγάλου (;) σου έρωτα.
Κάτι βαθύτερο, κάτι μοναδικό, κάτι που ανθίζει και μαραίνεται, ανάλογα με το πόσο το φροντίζουμε.
Άνθρωποι που κάποτε τους ξέραμε καλά, ή έστω έτσι νομίζαμε, παλιοί έρωτες, παλιές φιλίες, μας έπαιζαν τα θύματα και μόνο κατηγορούσαν.
Δήθεν να βρούμε λύσεις, δήθεν να συζητήσουμε, δήθεν μας αγαπούσαν.
Δήθεν όλα.
Δήθεν αυτοί.
Άνθρωποι που έκαναν συνεχώς λάθη -όχι κατά λάθος, και το ξέρεις
- μας πλήγωναν, μας υποτιμούσαν, εκμεταλλευόμενοι την ανεκτικότητα και την υπομονή μας, και εμείς τους συγχωρούσαμε κάνοντας τις φράσεις όπως
''Δεν πειράζει'',
''Εγώ φταίω'',
''Έχεις δίκιο'',
καραμέλες που δεν λιώνουν ποτέ.
Και εσύ μετά να προσπαθείς πάλι από την αρχή να βρεις πού φταις, να νιώθεις τύψεις χωρίς λόγο, να παίρνεις την ευθύνη και το βάρος των καταστάσεων μόνος.
Να βλέπεις ότι είσαι ένας και μόνος, ενώ εσύ πίστευες πως ήσουν δύο, δύο φίλοι καλοί μαζί ή δύο ερωτευμένοι μαζί, ο ένας πλάι στον άλλο.
Ξεγελάστηκες πάλι.
Και άντε τώρα να ξεμάθεις ότι σου έμαθαν και ότι σου είπαν ότι είσαι.
Αυτοί που δεν έχουν ιδέα τι είσαι, αλλά το κυριότερο, αυτοί που δεν έχουν ιδέα για τον ίδιο τον εαυτό τους τι είναι.
''Αξίζει τον κόπο;''
Με ρώτησε ξανά.
Δεν είχα απαντήσει γιατί είχα χαθεί στις σκέψεις μου.
''Αξίζω εγώ''.
Αξίζω εγώ.
Τελεία και παύλα.
Αξίζεις εσύ.
Πολλοί θα σε κάνουν να πιστέψεις το αντίθετο ή ότι θα μπορούσες και καλύτερα.
Είπαν, αυτοί, που δεν προσπάθησαν ποτέ να δουν και τη δική σου την πλευρά, να περάσουν και από τη δική σου όχθη, ή που απλούστατα δεν προσπάθησαν ποτέ για τίποτα, γιατί για το μόνο που είχαν χρόνο και έννοια ήταν να κατηγορούν εσένα και να σε αποπροσανατολίζουν, θυμίζοντάς σου μόνο πόσο
''λάθος'' είσαι.
Πρόσεχε, λοιπόν.
Άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά σου, αφουγκράσου εσένα, άκου το ένστικτό σου.
Εσύ ορίζεις τον εαυτό σου.
Κάν'το για σένα και μόνο, όχι για τους άλλους.
Μόνο έτσι ''αξίζει τον κόπο''.
