Καλέ μου άνθρωπε και αμύητε αναγνώστη, ο προσφιλής σου Τέκτων και συντάκτης του φτωχού αυτού άρθρου, προσπαθώντας να γράψει άλλο ένα απάνθισμα εμβριθούς αμπελοφιλοσοφίας, μόνο για σένα, μάλλον προξένησε τέτοια υπερφόρτιση στα εγκεφαλικά του κύτταρα, ώστε να κάνει πάνω από ένα μήνα να συνέλθει...
Έτσι, απλά θα περιοριστώ σε κάποιες απλές διευκρινήσεις, οι οποίες όμως στο μυαλό κάποιων συνανθρώπων μας, έχουν κατατάξει τους Τέκτονες στην ίδια κατηγορία με τον Βελιάλ και τον Βεελζεβούλ.
Θα έχεις διαβάσει πολλές φορές, είτε σε δικά μου, είτε σε άλλα, Τεκτονικού περιεχομένου κείμενα, να αναφέρεται μια Στοά, ως “Ναός του Ορθού Λόγου”. Αν ναι, είναι που εμείς οι Τέκτονες αποκαλούμε το χώρο που εργαζόμαστε “Ναό”. Αυτή μας η συνήθεια έχει προκαλέσει πολλές παρανοήσεις από άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους κριτές και τιμητές των πάντων, λες και ο Πανάγαθος τους έχει διορίσει πορτιέρηδες στον Παράδεισο, αντ'Αυτού. Όμως, ο όρος αυτός δεν έχει σε τίποτα να κάνει με κάποια θρησκευτική αίρεση ή πίστη, αλλά προσδιορίζει ότι ο χώρος όπου εργάζονται τα μέλη μιας Στοάς αποτελεί τον ιερό χώρο του Ορθού Λόγου, πέρα από κάθε προκατάληψη, δόγμα, δοξασία ή άλλη αυθαίρετη αντιμετώπιση της Αληθείας.
Καταλαβαίνω όμως ότι μέσα σου μπορεί να γεννηθούν διάφορα ερωτήματα, με πρώτο από αυτά να είναι τι εννοούμε με την έννοια “Ορθός Λόγος”; Έχει να κάνει με κάποια Μοναδική Αλήθεια που γνωρίζουμε μόνο εμείς, με κάποιο απαράβατο Λόγο ενός απροσδιόριστου Υπέρτατου Όντος, με κάποιο ακόμα δόγμα που φόρεσε την προβιά της αχρωμάτιστης φιλοσοφικής αναζήτησης;
Τίποτα από αυτά, καλέ μου αναγνώστη. Ο Ορθός Λόγος είναι αυτό που κάποιος μη μυημένος στην ελαφρώς απαρχαιωμένη ορολογία μας αποκαλεί απλά “Λογική” και “Ορθολογισμό”. Είναι δηλαδή η ενσυνείδητη διανοητική προσπάθεια να εξηγήσουμε κάποιες φιλοσοφικές έννοιες και ανθρώπινες συμπεριφορές, βασισμένοι όχι στα εξ ουρανού (ή εξ Αυτοκράτορος) “ληφθέντα” συμπεράσματα στα οποία είχε καταλήξει για εμάς κάποια Ιερά Σύνοδος πριν από 1650 χρόνια, αλλά σε αυτά που προκύπτουν μετά από αυστηρή και ορθολογική εξέταση όλων των δεδομένων.
Με λίγα λόγια, προσπαθούμε να εργαστούμε με βάση το ότι αν κάτι νιαουρίζει, περπατάει στα κεραμίδια και τρώει ποντίκια, τότε το πιο πιθανόν είναι να πρόκειται για γάτα, παρά για δαίμονα που μαθαίνει ξένες γλώσσες και δοκιμάζει καινούργιες νοστιμιές.
Βλέπεις, όταν εμπλέκεται το Δόγμα σε μια φιλοσοφική ή επιστημονική αναζήτηση, τείνει να την αντιστρέφει, αναζητώντας το Αποτέλεσμα που δικαιώνει την Αιτία. Αυτή τη συνήθεια, που μπορεί στον 21ο αιώνα να σου φαίνεται άτοπη και αντιεπιστημονική, αναγνώστη μου, τη δοκίμασαν στο πετσί τους με εξαιρετικά επώδυνο τρόπο άνθρωποι σαν τον Κοπέρνικο, τον Γαλιλαίο, τον Ντα Βίντσι και άλλους σοφούς, οι οποίοι απλά παρατηρώντας τα αποτελέσματα κατέληξαν σε μια λογική αιτία που δεν συμφωνούσε με το κρατούν Δόγμα της εποχής τους.
Και θέλεις να επεκταθώ και να σου πω κι ένα ακόμα “μυστικό”, αναγνώστη μου; Μάθε λοιπόν ότι οι κάθε λογής ανά τον κόσμο θρησκόληπτοι συνάνθρωποί μας, μπορούν να κοιμούνται τον μακάριο ύπνο τους ήσυχοι, διότι απλά ο Τεκτονισμός ΔΕΝ ασχολείται με την μετά θάνατον ζωή, ούτε η φιλοσοφία του έχει κάποιο Σωτηριολογικό υπόβαθρο. Όταν κάποιος πεθαίνει, θεωρείται ότι αναχώρησε “εις Αιωνίαν Ανατολήν” και δεν το ψάχνουμε αν συνάντησε 21 ουρί και δυο νταλίκες ρύζι και μέλι ή αναπαύεται σε τόπους χλοερούς, παρέα με τον Όσιο Πατάπιο (μεγάλη η Χάρη του) ή μετενσαρκώθηκε σε κουτσομούρα στον Ινδικό Ωκεανό, διότι αυτές οι υποθέσεις άπτονται του θρησκευτικού Δόγματος που ο καθένας μας πιστεύει ή απορρίπτει.
Αυτό που προσπαθούμε είναι, όχι να εξασφαλίσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών με το να τα έχουμε καλά με τον τοπικό Δεσπότη, αλλά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για εμάς και τους γύρω μας, όσο διαρκεί αυτή η ζωή μας και πριν η τιποτένια μας ύλη γίνει υλικό για ένα γενναίο τσιμπούσι των σκουληκιών.
Για τις μεταθανάτιες ανησυχίες μας, εξακολουθούμε να επαναπαυόμαστε στα χέρια του καλού Θεού που ο καθένας από εμάς πιστεύει, είτε είναι Τέκτων, είτε όχι. Απλά, επειδή μπορεί κάποιοι από τους αδελφούς μας να ονομάζονται Χασάν, Γιακόμπ, Τοσίρο, Ράτζα και Καθιστός Βούβαλος, όταν αναφερόμαστε στο Θεό που πιστεύουμε (όσοι βέβαια δεν είναι άθεοι), έχουμε σοφά συμφωνήσει να τον αποκαλούμε με το ουδέτερο όνομα “Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος” (Μ.Α.Τ.Σ. ή G.A.O.T.U.).
Επίσης αναγνώστη μου, έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι αμύητοι συνάνθρωποί μας έχουν μπερδέψει τον Ελευθεροτεκτονισμό με τον Σιωνισμό, θεωρώντας ότι πίσω από τους Τέκτονες κρύβεται μια παγκόσμια συνωμοσία των Εβραίων για την κυριαρχία τους επί της Γης.
Ως ένα βαθμό, αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί ένα μεγάλο μέρος της μυητικής μυθοπλασίας των Τεκτόνων έχει να κάνει με ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη και το χτίσιμο του Ναού του Σολομώντα. Όμως, αυτές οι ιστορίες δεν είναι τίποτα άλλο από μεταφορές που ο Τέκτων καλείται να αποσυμβολίσει, χωρίς να αγγίζει τη θρησκευτική τους διάσταση. Η ανέγερση του Ναού της Αρετής έχει να κάνει με τη λάξευση του προσωπικού μας ακατέργαστου λίθου, δηλαδή με την τελείωση του χαρακτήρα μας.
Παρόλα αυτά, η όλη συνομωσιολογία που μας συνδέει με τον Σιωνισμό ξεκίνησε γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η Καθολική εκκλησία και οι αρχές του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ' θέλησαν να κατασυκοφαντήσουν όχι μόνον τους Εβραίους, τους οποίους παρουσίαζαν ως συνωμότες, αλλά και τους Τέκτονες (οι οποίοι είχαν “μπει στο ρουθούνι” της εκκλησίας ως αντιδογματικοί και διαφωτιστές), τους οποίους παρουσίαζαν σαν τσιράκια και “κολαούζους” των Εβραίων.
Το ίδιο κείμενο, μεταλλαγμένο παρουσιάστηκε στη Ρωσία από τη μυστική αστυνομία του Τσάρου, την Οχράνα και αργότερα έγινε το ευαγγέλιο των Ναζί, που μέσω αυτού δικαιολόγησαν την εξολόθρευση 6 εκατομμυρίων Εβραίων και πάνω από 200.000 Τεκτόνων. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο πάνω σε αυτό το θέμα, αν ενδιαφέρεσαι, μπορείς να διαβάσεις “Το Κοιμητήριο της Πράγας” του Ουμπέρτο Έκο, ή να ρίξεις μια ματιά σε αυτή την παραπομπή:
Για όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται από κάποιους εμφανώς “καμένους”, όπως για θυσίες νηπίων, διακορεύσεις κορασίδων, σπονδές στον Σατανά, συνομωσίες για επικυριαρχία μας σε όλους τους λαούς κλπ, δεν είμαι διατεθειμένος να πω τίποτα, διότι ό,τι και να πει κανείς θα τον ρίξει, τόσο διανοητικά, όσο και ηθικά. Αυτά ανάγονται στη σφαίρα της αρρωστημένης (και ψεκασμένης) φαντασίας και εν πάση περιπτώσει, αποτελούν και θεματολογία για να γελάμε και λιγάκι, αναγνώστη μου.
Αυτά τα λίγα και πεζά είχα να σου διευκρινίσω, καλέ μου φίλε, κι ας διστάζεις ακόμα να “κρούσεις τη θύρα του Ναού”.... Κατρουλιάρη!!
