Δεν μου αρέσει η λέξη ανάγκη.
Ό,τι νιώθεις ή βαφτίζεις ως ανάγκη (συνειδητά, υποσυνείδητα ή ακόμα και ασυνείδητα), σημαίνει πως θα κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να την καλύψεις.
Έχω ανάγκη την τροφή και το νερό για να υπάρχω, άρα θα κάνω οποιαδήποτε δουλειά, επαιτεία ή και κλοπή για να μπορέσω να επιβιώσω, εννοείται.
Το έχω ανάγκη, όμως, το μεγάλο σπίτι, το ακριβό αυτοκίνητο, τα ταξίδια, τις διασκεδάσεις και θα προσπαθήσω με κάθε τρόπο να τα αποκτήσω, δεν μου βγαίνει.
Όπως και το έχω ανάγκη έναν άνθρωπο να μοιράζομαι τη ζωή μου, άρα θα κάνω τις όποιες εκπτώσεις στα “θέλω” μου, σ’αυτό που εγώ είμαι, για να τον έχω, πάλι δεν μου προκύπτει.
Η ανάγκη σε καθιστά εξαρτημένο και περιορίζει τις επιλογές σου, κάνοντάς σε συγχρόνως μίζερο και δυστυχή καθώς προσπαθείς αγωνιωδώς να την καλύψεις.
Η ανάγκη σε κρατάει δέσμιο και ανελεύθερο και, μην ξεχνάς, πως η ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό που θα μπορούσε να κατακτήσει ένας άνθρωπος.
Δεν σκεφτόμουν πάντα έτσι, δεν ήμουν έτσι.
Έχασα χρόνια από τη ζωή μου προσπαθώντας να καλύψω συνειδητές ή υποσυνείδητες ανάγκες μου.
Όχι υλικές, εκεί ανέκαθεν ήταν ξεκάθαρα τα πράγματα, στα συναισθηματικά ήταν που το έχανα. Εκεί υπήρξα εξαρτημένη, μίζερη, δυστυχής και ανελεύθερη.
Δεν ξέρω, μάλλον ήταν αυτό το “πολύ” μου που με έπνιγε και είχα την ανάγκη να το μοιραστώ, χωρίς όμως να το σκορπίσω. Με τα χρόνια και τις εμπειρίες όμως, έμαθα πως οι άνθρωποι μπορεί να μην το χρειάζονται, ή να μην τους αφορά, ή να μην μπορούν να το διαχειριστούν, ή απλώς κάποια στιγμή να το θεωρούν δεδομένο και άρα αδιάφορο.
Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν στάθηκε λόγος ικανός να με αλλάξει, στο πέρασμα των χρόνων, και να σταματήσω να νιώθω... "πολύ".
Κι αυτό το “πολύ” μου, έμαθα να μην το βλέπω σαν ανάγκη που με πνίγει, αλλά σαν ευλογία γιατί το νιώθω!
