Ένα ερώτημα που σίγουρα όλοι έχουμε αναρωτηθεί κάποια στιγμή στην ζωή μας.
Ο καθένας μας ανάλογα με τις καταστάσεις τις οποίες βιώνει στην καθημερινότητα του ζητάει από το Θεό την βοήθεια του.
«Αἰτεῖτε, καί δοθήσεται ὑμῖν»
«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω... το δικό μου χωρο. Να εχω την οικογένειά μου γύρω απο μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά οταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της ...προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρις διακοπές η ερωτήσεις. Θέλω να εχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί...
Όταν είμαι τηλεόραση, θόχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί. Θέλω τ' αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε - πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.
Α! Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»
H δασκάλα που το διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε:
«Τι συμβαίνει;»
Αυτή απάντησε:
«Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ενας μαθητής μου».
Ο σύζυγος είπε:
«Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονεις είναι αυτοί!»
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:
«Αυτή η έκθεση είναι του γιού μας!..»
