Είναι μάταιο να αρνούμαστε να σκεφτόμαστε, γιατί και σε αυτή την περίπτωση σκεφτόμαστε.
Είναι μάταιο, συνεπώς, να λέμε ότι δε θα κάνουμε αρνητικές σκέψεις, γιατί και αυτό από μόνο του είναι μια αρνητική σκέψη.
Είναι μάταιο να νομίζουμε ότι θα αποφύγουμε τη θλίψη και τη μελαγχολία με το να μην κάνουμε θλιβερές και μελαγχολικές σκέψεις, γιατί αυτές υπάρχουν και μας βασανίζουν, είτε το θέλουμε, είτε όχι.
Είναι μάταιο να αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε το κακό και τον φόβο, γιατί απλώς αυτό δε γίνεται, εφόσον το κακό υπάρχει και ο φόβος σχετίζεται με το κακό.
Εκείνο που δεν είναι μάταιο είναι να δεχόμαστε ότι είναι μάταιο να αποφεύγουμε ό,τι είναι μάταιο.
Έτσι θα μπορέσουμε ίσως να παίξουμε το “παιχνίδι της πλάνης”: δίπλα στην αρνητική σκέψη να βάλουμε την ακριβώς αντίθετη, δίπλα στην μελαγχολία, να βάλουμε μια χαρούμενη σκέψη, δίπλα στο φόβο και στην αγωνία, να βάλουμε την πίστη ότι κανένα κακό δε θα συμβεί.
Ίσως τότε πλήξουμε κάπως τη φθορά που προκαλούν τα ανόητα παραστρατήματα της ευάλωτης λογικής μας…
