Η κόλαση
Αν το πάρουμε κυριολεκτικά, το δόγμα εδώ είναι εξοργιστικό. Γιατί δεν είναι μόνο ότι απειλεί με αιώνια τιμωρία στην κόλαση τις παρασπονδίες, ή έστω και την απιστία, μιας συχνά ούτε καν εικοσάχρονης ζωής, αλλά θα πρέπει επιπροσθέτως να αποδεχτούμε ότι αυτή η σχεδόν γενική καταδίκη είναι πρακτικά μια συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος, είναι δηλαδή αναγκαίο επακόλουθο της Πρώτης Αμαρτίας.
Αυτή την αμαρτία όμως θα έπρεπε πρώτος και καλύτερος να την έχει καταλάβει και να την έχει προβλέψει αυτός που δεν θέλησε πρώτα απ' όλα να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους απ ό,τι είναι, άρα τους έστησε μια παγίδα, στην οποία ήξερε πολύ καλά ότι θα πέσουν, γιατί έτσι κι αλλιώς όλα ήταν δικό του έργο, κι απ’ αυτόν δεν είναι τίποτε κρυφό.
Άρα δημιούργησε από το μηδέν ένα βιολογικό είδος που ρέπει στην αμαρτία, μόνο και μόνο για να το υποβάλει σε ατέλειωτα μαρτύρια.
Και σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, ο Θεός, ο οποίος προωθεί τη μεγαλοθυμία και την άφεση αμαρτιών, ακόμα και την αγάπη προς τον εχθρό, δεν εφαρμόζει ο ίδιος τίποτε απ’ όλα αυτά, αλλά μάλλον κάνει το ακριβώς αντίθετο· αφού μια τιμωρία που θα επιβληθεί την Ημέρα της Κρίσεως, όταν όλα θα έχουν τελειώσει, άρα δεν θα υπάρχει ούτε περιθώριο βελτίωσης ούτε μετάνοια, αποτελεί πράξη καθαρής εκδίκησης.
Απ’ αυτή τη σκοπιά, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι στην πραγματικότητα το βιολογικό αυτό είδος φτιάχτηκε ευθύς εξαρχής με προορισμό τον βασανισμό και την καταδίκη, με λίγες μόνο εξαιρέσεις, οι οποίες, με τη Χάρη του Θεού, αλλά χωρίς να ξέρει κανείς γιατί, έχουν προορισμό τη σωτηρία.
Αν παραβλέψουμε λοιπόν αυτήν τη μικρή εξαίρεση, προκύπτει ότι ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο για να τον κάνει δώρο στον Διάβολο· δεν θα ήταν λοιπόν πολύ καλύτερα αν δεν τον είχε φτιάξει καθόλου;
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε με τον Αριστοτέλη ότι: η φύσις δαιμόνια, αλλ’ ου θεία εστί. Σε ελεύθερη απόδοση θα μπορούσαμε να πούμε: «ο κόσμος είναι η κόλαση».
Αν παίρναμε τον πιο σκληροτράχηλο οπτιμιστή και τον ξεναγούσαμε στα νοσοκομεία, στα χειρουργεία, στις φυλακές, στους θαλάμους των βασανιστηρίων, στα σκλαβοπάζαρα, στα πεδία των μαχών και στους τόπους των εκτελέσεων, αν του επιτρέπαμε να δει τη μιζέρια στα σκοτεινά της καταφύγια, όπου κρύβεται από τα βλέμματα της ψυχρής περιέργειας, κι αν τελικά του επιτρέπαμε να ρίξει μια ματιά στο δαντικό κολαστήριο του κόμητος Ουγκολίνο, όπου οι καταδικασμένοι πέθαιναν της πείνας, τότε ακόμα κι αυτός τελικά θα καταλάβαινε τι ακριβώς είναι αυτός ο meilleur des mondes possibles (ο καλύτερος των δυνατών κόσμων).
Ο κόσμος είναι η ίδια η κόλαση, και οι άνθρωποι είναι άλλοτε οι βασανισμένες ψυχές κι άλλοτε οι διάβολοι.
Αυτός ο κόσμος είναι ο χειρότερος απ’ όλους τους δυνατούς κόσμους.
Τι καλό μπορεί να δει κανείς σ’ έναν κόσμο που είναι γεμάτος από πόνο και αθλιότητα; Και για όσους καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτά τα δύο, παραμονεύει παντού η πλήξη. Και επιπλέον στον κόσμο αυτό κατά κανόνα κυριαρχεί το κακό, και η βλακεία έχει τον πρώτο λόγο.
Η τέχνη του να είσαι προσβλητικός
Arthur Schopenhauer
via
