Έζησε μια ήσυχη και μάλλον ευτυχισμένη ζωή. Ο Μισέλ ντε Μονταίν ήταν Γάλλος αριστοκράτης και στοχαστής. Αλλά δεν του ήρθαν όλα βολικά.
Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι κι εκείνος είχε το μερίδιό του στον πόνο. Ούτε οι πλούσιοι ούτε οι φτωχοί γλιτώνουν. Έτσι, κάποτε έχασε τον αγαπημένο του φίλο. Λίγο αργότερα, τον πατέρα του. Και τότε ανακάλυψε το μυστικό της εσωτερικής ευτυχίας.
Ο Μονταίν έπεσε σε κατάθλιψη. Απομονώθηκε στον πύργο του, στη μοναξιά του πόνου του. Ξεκίνησε να γράφει δοκίμια, που σώζονται μέχρι τις μέρες μας. Σε ένα από αυτά, το «Περί Μοναξιάς», μιλά για την «πίσω πόρτα», στα γαλλικά porte de derrière.
Τι είναι η πίσω-πόρτα;
Είναι η πόρτα ενός δωματίου, πίσω από ένα μαγαζί, στο οποίο το κοινό δεν έχει πρόσβαση. Μόνο ο ιδιοκτήτης μπορεί να πηγαίνει εκεί. Είναι ένα σημείο απομόνωσης.
Φαντάσου τον εαυτό σου σαν ένα κατάστημα. Για το Μονταίν, είναι πολύ καλό να έχεις σύζυγο, παιδιά, γονείς, πλούτη, υγεία. Αλλά όλα αυτά είναι περαστικά. Επισκέπτες που έρχονται, μένουν για λίγο και φεύγουν. Δε μπορούν να παραμείνουν για πάντα. Δεν είναι κομμάτια του μαγαζιού. Είναι πελάτες, προμηθευτές, εμπορεύματα, συνεργάτες, αλλά όχι ιδιοκτήτες. Μόνο εσύ είσαι ο ιδιοκτήτης. Στο τέλος οι παρεξηγήσεις, οι ασθένειες ή απλά τα γηρατειά και ο θάνατος θα τα πάρουν όλα μακριά.
Και τι θα κάνεις όταν χαθούν;
Εδώ χρειάζεται η πίσω πόρτα. Ένα σημείο εσωτερικό, δικό σου. Μακριά από κάθε επιρροή και κάθε απώλεια. Ένα μέρος που καμία ασθένεια, καμία ατυχία δε μπορεί να σου πάρει. Το πιο βαθύ σημείο του εαυτού σου. Εκεί που ανακαλύπτεις ποιος πραγματικά είσαι, πέρα από φίλους, συγγενείς, πλούτη και σώμα.
Να χτίσεις τη δικιά σου πίσω πόρτα, λέει ο Μονταίν. Χωρίς να εγκαταλείψεις τον κόσμο, να καταφεύγεις σε αυτό συχνά. Να βρίσκεις εκεί τη σταθερότητά σου. Να σου θυμίζει ποιος είσαι. Αυτό θα είναι το καταφύγιό σου όταν όλα τα άλλα κλονίζονται.
Εκεί, ο πόνος ποτέ δε θα σε κατασπαράξει. Εκεί θα βρεις την αληθινή ευτυχία.
(Πηγή:bigthink.com, Μετάφραση-Απόδοση: via)
