Μας γοητεύουν τα πράγματα που έχουν μέσα τον θάνατο. Μας πλησιάζουν με την ψεύτικη ομορφιά της ηδονής και πέφτουμε στην παγίδα.
Την αγάπη, τη συγχώρεση, την ελευθερία, την άφεση αμαρτιών, τη συγγνώμη, τη μετάνοια και την ταπείνωση όμως δεν μπορείς να τις αγοράσεις από πουθενά. Δεν πουλιούνται. Τα λουλούδια του Παραδείσου δεν πουλιούνται, μοσχοβολάνε δωρεάν και είναι διαθέσιμα για όλους αλλά χρειάζονται κόπο για να τα κατακτήσουμε. Δυστυχώς όμως έχουμε προτίμηση στα αγκάθια της κολάσεως επειδή έχουν επάνω τους ελκυστικά αρώματα αλλά δυστυχώς κρύβουν μέσα τους την οσμή του θανάτου.
Όταν το παιδί αγκαλιάζει τη μητέρα του, συνήθως η μάνα υποδέχεται το τέκνο στην αγκαλιά της με τα εξής λόγια: “Είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο με τέτοια αγκαλιά παιδί μου!”
Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στην αγάπη και όχι σε μια οποιαδήποτε αγάπη αλλά σε αυτήν που νικάει τον θάνατο.
Ο άνθρωπος σήμερα ελάχιστα προβληματίζεται πνευματικά. Όταν μιλήσουμε για Χριστό, Μυστήρια, Εκκλησιασμό και σωτηρία οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν διότι νιώθουν ότι αυτά τα λίγα χρόνια της ζωής μας δεν υπάρχει λόγος να μας απασχολούν αυτά. Δώσαμε αξία στον Χάρο και σε ό,τι μυρίζει θάνατο. Αν μιλήσεις όμως για χρήμα, δόξα, τιμές και ψευτιές αυτού του κόσμου οι άνθρωποι γοητεύονται παράφορα.
Θα πεθάνουμε σου λέει ο άλλος. Όλα θα τελειώσουν οπότε γρήγορα ό,τι αρπάξουμε και ό,τι ζήσουμε.
Το εδώ και το τώρα. Με όποιο κόστος…
Ο Χάρος είναι το σημείο αναφοράς. Αυτός που θα τα καταπιεί όλα.
Μας γοητεύει σαρκικά μία όμορφη εξωτερικά γυναίκα αλλά δεν βλέπουμε την πνευματική, την αγιαστική γοητεία και το εσωτερικό κάλλος που έχουν κοπέλες σαν την Μαρίνα, την Παρασκευή, την Αικατερίνη και την Κυριακή(αγίες).
Πόσες μητέρες θα πούνε στην κόρη τους να έχει για παράδειγμα και καθρέφτη ζωής την Αγία Μαρίνα και όχι τη Lady Gaga;
Αντί να έχουμε για παράδειγμα αυτές τις αγιογραφίες, έχουμε σαν οδοδείκτη τις "ψευτο-γραφίες" του instragram.
Πλατσουρίζουμε στη βρώμικη επιφάνεια του ψεύτικου κόσμου αντί να κάνουμε την κίνηση να βυθιστούμε στα γνήσια νοήματα της ζωής στον ωκεανό του πνεύματος ώστε να ανακαλύψουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη που είναι ο Κύριος.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Πολύ απλά διότι έχουμε κάνει μερική ενσάρκωση του Χριστού μέσα μας. Τοποθετούμε μέσα μας τον Χριστό και τον διάβολο και πηγαίνουμε με όποιον μας βολεύει για λόγους που εμείς γνωρίζουμε ή μάλλον που μας επιτάσσει ο εγωισμός μας.
Ο Κύριος ενσαρκώθηκε και πήρε όλον τον άνθρωπο. Όχι ένα μέρος αυτού. Πλησιάζουμε τον Χριστό, θέλουμε να κάνουμε μια πνευματική αλλαγή και μεταμόρφωση στη ζωή μας αλλά δίνουμε στον Κύριο έναν συγκεκριμένο χώρο μέσα στην καρδιά και τη ζωή μας. Συνήθως του δίνουμε το μπουντρούμι αντί να του δώσουμε τον θρόνο του Βασιλέως.
Σέρνουμε τον Χριστό σε ένα μπουντρούμι μέσα στην καρδιά μας και του λέμε “Κάτσε εδώ, εγώ θα κάνω τα δικά μου και θα σε φωνάξω όταν έχω ανάγκη”. Ύστερα πηγαίνουμε στον διάβολο για να κάνουμε τις συζητήσεις και τις συναλλαγές μας “Πώς θα καλοπαντρευτώ, πώς θα έχω καλή ζωή, πώς μπορώ πατώντας επάνω σε άλλους εξουσιάζοντάς τους να περάσω καλά, πώς θα γίνει το δικό μου σε κάθε σχέση κλπ κλπ”. Θα κατέβω στο μπουντρούμι για να φωνάξω τον Χριστό όταν ο γιατρός μου πει κάποια άσχημα νέα για μένα ή κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Αυτός είναι ένας Χριστός για τις δουλειές και τις ανάγκες μου όπως έλεγε και ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης.
Θέλουμε έναν Χριστό μόνο για την υγεία μας και για τίποτε άλλο και έναν διάβολο για όλα τα υπόλοιπα βαδίζοντας τελικά έναν χορό του Ζαλόγγου προς την απώλεια.
Γι’ αυτό παρατηρούμε μια σύγχυση ιδιαίτερα σε ανθρώπους που λένε ότι είναι της Εκκλησίας ως άτομα αλλά δεν είναι του Χριστού ως πρόσωπα. Μπορεί να εκκλησιάζονται χρόνια και να ξέρουν το Ευαγγέλιο απ’ έξω αλλά όσον αφορά στην εφαρμογή των λόγων του Ευαγγελίου, εκεί η υπακοή γίνεται στον διάβολο και όχι στον Χριστό, διότι πολύ απλά αυτό υπαγορεύει ο ναρκισσισμός που έχουμε μέσα μας και θέλει να τραφεί από ψεύτικα πράγματα ώστε να μας τρώει την ψυχή μας συνεχώς.
Ο Κύριος όμως μας λέει:
Ιω. 14,15: “Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε,”
Ιω. 14,21: “ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν.”
Τις εντολές τις τηρούμε όχι με τη νομική τους έννοια. Τις βιώνουμε ως ένα δρόμο ζωής, αγάπης, θεραπείας και σωτηρίας.
Το θέμα δεν είναι να γίνουμε άνθρωποι της Εκκλησίας με την έννοια των εξωτερικών τύπων. Δεν έχει νόημα να πηγαίνουμε τυπικά στα Μυστήρια αλλά να τα βιώνουμε πραγματικά με τρόπο υπαρξιακής σχέσης.
Ο Χριστός που έχω μέσα μου δεν είναι για κάποιες στιγμές αλλά για όλες τις στιγμές της ζωής. Βρίσκεται στο καλημέρα που θα πω στη γυναίκα μου ή το παιδί μου το πρωί, στο χαμόγελο που θα χαρίσω στους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, στο συγγνώμη που θα πω στον άνθρωπο που πλήγωσα.
Μα αυτά μπορώ να τα κάνω και χωρίς τον Χριστό θα πει κάποιος…
Όχι!
Όταν πας να ζητήσεις συγγνώμη από αυτόν που έβλαψες, όταν πας να μιλήσεις και να χαμογελάσεις στον εχθρό, ή όταν δέχεσαι μια συγγνώμη και στο στομάχι σου γίνεται κόμπος, δεν μπορείς να κάνεις ανθρωπίνως την υπέρβαση χωρίς τη χάρη του Θεού. Μπορεί ίσως να το κάνεις πράξη επιφανειακά αλλά μέσα σου να βράζεις.
Μόνο ο Κύριος είναι αυτός που θα μεταμορφώσει εσωτερικά τον άνθρωπο ώστε να ακτινοβολίσει ο Κύριος στον συνάνθρωπό σου.
Αυτά συμβαίνουν όταν στον θρόνο της καρδιάς μου έχω όχι τον διάβολο αλλά τον Χριστό.
Πως θα ενθρονιστεί ο Κύριος στην καρδιά μου;
Με την ταπείνωση! Και τι σημαίνει ταπείνωση; Η ολοκληρωτική υπαρξιακή μου εσωτερική κίνηση να ζητώ το έλεος Του.
Καλό αγώνα...
