Είναι εκπληκτικό το ότι η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό (θέωση), που είναι ο σκοπός όλης της δημιουργίας, η αρχή και το τέλος, φαίνεται να μην ενδιαφέρει, σχεδόν, κανέναν, εκτός από τους αγίους, ενώ ενδιαφέρει όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαίρεση, μέσα στην καθημερινότητά τους! Τόσο το πονηρό, αλλοτριωτικό πνεύμα έχει αποξενώσει τον άνθρωπο απ΄ τον προορισμό του!
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους γύρω μας, να είναι φως για τους άλλους; Η χάρη που αποπνέει η παρουσία τους είναι αποτέλεσμα της δικής τους προσπάθειας;
«Η Ορθόδοξη Εκκλησία πάντοτε πίστευε και κήρυττε πως η θέωση είναι υπόθεση πανανθρώπινη και σχετίζεται με τον προορισμό κάθε ανθρώπου. Είναι ο σκοπός της πνευματικής ζωής όλων μας... η μεγάλη πρόκληση της ζωής, η μόνη που μπορεί να προβληθεί ως μια «κατ΄ ουσίαν» και «φυσική» κατάσταση και για το ιστορικό παρόν και για το, μετά τη ζωή αυτή, μέλλον.
Ο άνθρωπος μετά τη θέωση όχι μόνον προσεγγίζει το «αρχέτυπόν» του για να το «μιμηθεί, απομακρυνόμενος από την τραγική και αλλοτριωτική επήρεια του πονηρού, αλλά καταλήγει ουσιαστικά να γίνει όμοιος με το Θεό». (Ό,τι είναι ο Θεός εκ φύσεως, γίνεται ο άνθρωπος με τη χάρη του Θεού). (Γεώργιος Π. Πατρώνος, Η θέωση του ανθρώπου, Εκδ. Δόμος, σελ. 207 ).
Ο άνθρωπος μετά τη θέωση όχι μόνον προσεγγίζει το «αρχέτυπόν» του για να το «μιμηθεί, απομακρυνόμενος από την τραγική και αλλοτριωτική επήρεια του πονηρού, αλλά καταλήγει ουσιαστικά να γίνει όμοιος με το Θεό». (Ό,τι είναι ο Θεός εκ φύσεως, γίνεται ο άνθρωπος με τη χάρη του Θεού). (Γεώργιος Π. Πατρώνος, Η θέωση του ανθρώπου, Εκδ. Δόμος, σελ. 207 ).
Είναι Σάββατο βράδυ κι απ΄ το παράθυρο του ξενοδοχείου «Βασίλισσα Όλγα» της Θεσσαλονίκης, κοιτάζω στο απέναντι μπαλκόνι δυο ηλικιωμένες γυναίκες, μόνες. Είναι Ιούλιος μήνας. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας λείπουν. Φαντάζομαι πως στην ίδια θέση κάθονται μια ζωή. Πώς μπορούν κι απολαμβάνουν το μπαλκόνι τους χιλιάδες μέρες, σαν να είναι η πρώτη φορά; Πώς δεν λυπούνται τον εαυτό τους, δεν τις βαραίνουν τα χρόνια τους, δεν τις πονούν οι αρρώστιες τους, δεν τους πικραίνουν οι ρυτίδες κι η κατάλευκη κόμη τους!
Κοιτάζω τις ηλικιωμένες γυναίκες στο μοναχικό μπαλκόνι τους και θαυμάζω τους ανθρώπους που δεν είναι διαφορετικοί από εμάς κι όμως είναι φως, χαρά και μύρο για τους άλλους! Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τη χάρη του Θεού μέσα τους. Όταν ο άνθρωπος έχει τη χάρη του Θεού είναι όμοιος με τον Θεό. Κι όπως ο Θεός έτσι κι αυτός είναι ελεύθερος από καταπίεση. Ενωμένοι με το Θεό έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε!
Η θέωση του ανθρώπου, όπως λέγεται η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, δεν ενδιαφέρει μόνο λίγους ανθρώπους του πνεύματος. Ενδιαφέρει κάθε άνθρωπο, ιδίως σε καταστάσεις ανελευθερίας, όπως η σημερινή κατάσταση στον τόπο μας. Στις καταστάσεις ανελευθερίας αισθανόμαστε πιο έντονα την καταπίεση των αναγκών, τις οποίες πρέπει να ικανοποιήσουμε για την επιβίωση.
Καθένας από εμάς καλείται να γνωρίζει πώς να ζει την καθημερινή του ζωή για να την υπερβαίνει και να μην γίνεται θύμα στην καταπίεση. Η διδασκαλία της Εκκλησίας μας απευθύνεται σε όλους, αφού όλοι μας, είτε το γνωρίζουμε, είτε όχι, δεν ζητάμε τίποτε λιγότερο απ΄ το να γίνουμε με τη χάρη του Θεού, ό,τι είναι ο Θεός εκ φύσεως, ελεύθεροι από τις ανάγκες.
Η θεραπεία μας αυτή από τη δουλεία των αναγκών, και η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, είναι η πρώτιστη, κύρια και μοναδική αποστολή μας. Μόνον έτσι θα αγιάσει ο κόσμος!
Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
