Μια που το …μπαούλο αυτή την φορά άνοιξε με τα τραγούδια στο κουρείο του Γρηγόρη Ιωαννίδη, πρέπει να σας πω ότι όσο καλός κουρέας κι αν ήταν ο Γρηγόρης –και φίλος– τόσο κακός γινόταν, αν τον διέκοπτες την ώρα που …τραγουδούσε !
Σας είπα ήδη οτι το κουρείο του ήταν στον ημιόροφο του κτιρίου επι της οδού Πανεπιστημίου 46, και ήταν τρόπον τινα το καλλιτεχνικό στέκι της στοάς!
Ακριβώς δε απο κάτω του ήταν το ρολογάδικο του Φώτη Κοντογιάννη, γιου του ιδιοκτήτη του ΕΛΑΤΟΥ, του πιο διάσημου τότε μαγαζιού για δημοτικά τραγούδια, στην Αθήνα και στην Βάρκιζα, και πλάι του το ουζάδικο με το οποίο τσακωνόμασταν συνέχεια για την …μονοτονία των μεζέδων του!
Τώρα που μάθατε την… γεωγραφία, είναι καιρός να ξαναγυρίσουμε στον Γρηγόρη… Ο συνδυασμός εκεί ήταν: Ξύρισμα, ούζο , τραγούδι!! Όταν τελείωνε το ξύρισμα, άρχιζε το ούζο και μετά το τραγούδι! Ουαί και αλίμονο σε όποιον τον διέκοπτε από το τραγούδι …
Μια μέρα, σε ώρα εργασίας των μαγαζιών, αλλά βασικά σε ώρα τραγουδιού … άνοιξε διστακτικά η πόρτα και είδαμε ένα κεφάλι να κοιτάζει μιά την άδεια πολυθρόνα και μιά την …χορωδία..
– Τι θέλετε; τον ρώτησε ο Γρηγόρης
– Να κουρευτώ – απήντησε ο ανθρωπάκος…
– Έχετε κλείσει ραντεβού;;;
– Όχι – λέει ο δυστυχής!
– Και τότε, πώς μπαίνετε μέσα, έτσι ..αυθαιρέτως;; τον κατακεραύνωσε ο Γρηγόρης..
– Συγγνώμην δεν το ήξερα – είπε – και κοίταξε να εξαφανιστεί, όντας σίγουρος ότι έμπλεξε με τρελό!
Ξέροντας ότι εκεί, κάθε μέρα γινόταν και μια πλάκα, κι ενώ ήμουν ήδη 1-2 μήνες στην Ν.Αφρική, (χωρίς τον Γρηγόρη… άρα εννοείται ακούρευτος!), και επρόκειτο να γυρίσω με την Ολυμπιακή, που έφευγε από το Γιοχάννεσμπουργκ την Παρασκευή το βράδυ κι έφτανε στην Αθήνα το Σάββατο το πρωί, και μην ξέροντας πώς να περάσω τις τελευταίες μου ώρες εκεί, σκέφτηκα να στείλω το εξής τηλεγράφημα στον Γρηγόρη:
” Παρακαλώ, κρατήστε μου σειρά – ραντεβού το Σάββατο στις 11 π.μ., έρχομαι Αθήνα, ειδικώς για κούρεμα…
Με εκτίμηση Δ.Β.
“Σκεφτόμουν την πλάκα που θα γινόταν, αν ήθελε λίγο και η… τύχη …
Και ήθελε πράγματι!! Ο Γρηγόρης, ίσιωσε το τηλεγράφημα, το έπιασε στην κάτω δεξιά γωνία του μεγάλου καθρέφτη και περίμενε….
Νά τον!!
Στις 11 παρά κάτι, μπαίνει ένας πελάτης, χαρούμενος, τρίβοντας τα χέρια του, κάθεται στην πολυθρόνα και του λέει γελαστά:
” Γρηγόρη, ένα κουρεματάκι, σε παρακαλώ ” …
Ο Γρηγόρης… αγέλαστος: ”Δεν μπορώ δυστυχώς, έρχεται σε 5-10 λεπτά, ένας πελάτης από την Νότιο Αφρική, ειδικώς για να κουρευτεί, ”Εεελα! βρε Γρηγόρη παπάρα!! Τι μαλακίες είναι αυτές που μας λες Σαββατιάτικα;;;”
Ο Γρηγόρης, ξεπιάνει το τηλεγράφημα από τον καθρέφτη, του το δίνει, για να το διαβάσει και του λέει:
“Εγώ λέω μαλακίες; Επειδή δηλαδή είμαι καταδεκτικός και σας μιλάω σαν ίσος προς ίσους, λέω και μαλακίες;; “
Ο πελάτης του, αφού διάβασε προσεκτικά το τηλεγράφημα, του το έδωσε πίσω λέγοντας:
“Βρε Γρηγόρη, εντάξει!! Αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια, δεν θα σε πίστευα με τίποτα – αδερφέ μου“
Και ο Γρηγόρης, ασυγκράτητος πια: “Επειδή δηλαδή δεν σας το λέω;;; Κάθε μέρα παίρνω τηλεγραφήματα για κούρεμα, από Καναδά… από Αυστραλία… Αμερική… αλλά δεν είμαι κανένας… φιγουράκιας για να σας κουνιέμαι!! “
Ο… άλλος τον κοίταζε μετά με σεβασμό, σαν να ήταν η προσωποποίηση του… Φίγκαρο !!
Δ.Β.
