Καταστρέφει ψυχή καί σῶμα
Κάλλιστα θά μποροῦσα νά περιγράψω τή μέθη ὡς τήν κατάσταση πού δημιουργεῖ σύγχυση στό μυαλό, ἀπώλεια τῆς ψυχικῆς καί τῆς σωματικῆς ὑγείας, προθάλαμο γιά τήν τρέλα.
Ἡ μέθη εἶναι ἕνα πολύμορφο καί πολυκέφαλο θηρίο, πού δέν μπορεῖς νά μετρήσεις τά πάθη πού γεννᾶ.
Ὅπως ἀκριβῶς στά μυθολογικά τέρατα, τή Σκύλλα καί τή Λερναία Ὕδρα, ἔτσι καί στή μέθη μποροῦμε νά δοῦμε πολλά κεφάλια· ἀπό τό ἕνα μέρος τήν πορνεία, ἀπό τό ἄλλο τήν ὀργή, ἀπό τό ἄλλο τή βλακεία, ἀπό τό ἄλλο βλέπουμε νά ξεφυτρώνουν οἱ παράλογοι καί παράνομοι ἔρωτες.
Βλέπεις τούς μεθυσμένους, ὅτι πάντοτε διψοῦν γιά ποτό, σάν νά ἐπιθυμοῦν νά πιοῦν τόν θάνατο. Εἶναι καταστροφικό πάθος ἡ μέθη, πού δέν ἱκανοποιεῖ μιά φυσική ἐπιθυμία· ἀντίθετα, εἶναι εἶδος ἀρρώστιας, πού φανερώνει διαστροφή, ὁδηγεῖ στήν ἄβυσσο καί στήν κόλαση.
Εἶναι μεγάλο κακό
Ἄς ἐπιμελούμαστε τήν ὑγεία μας καί ἄς περιορίζουμε τό κρασί, πού δόθηκε ἀπό τόν Θεό ὄχι γιά νά μεθοῦμε, ἀλλά γιά να΄χαιαρόμαστε, γιά νά εὐφραινόμαστε καί ὄχι γιά νά ἐξευτελιζόμαστε.
Ἀκούω ὅμως πολλούς νά λένε, ὅταν παρατηροῦνται αὐτά τά πθαη ὅπως ἡ μέθη, πώς θά ἦταν καλύτερα νά μήν ὑπῆρχε τό κρασί. Ἀλλά αὐτό εἶναι χαρακτηριστικό λαθεμένης σκέψης. Μήν κατηγορεῖς τό κρασί, ἀλλά τή μέθη· καί ἀφοῦ πάρεις αὐτόν πού μεθάει, ὅταν βρίσκεται σέ νηφαλιότητα, περίγραψέ του ὅλη τήν ἀπρέπειά του καί πές του:
τό καρσί δόθηκε γιά νά εὐφραινόμαστε, ὄχι γιά νά συμπεριφερόμαστε μέ ἄθλιο τρόπο· γιά νά χαιρόμαστε, ὄχι γι΄ανά γελοιοποιούμαστε· γιά νά εἴμαστε ὑγιεῖς, ὄχι γιά νά ἀρρωσταίνουμε· γιά νά θεραπεύουμε τίς ἀσθένειες τοῦ σώματος, ὄχι γιά νά ἐξασθενήσουμε τή δύναμη τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς.
Ἐνῶ ὁ Θεός σέ τίμησε μέ αὐτό τό δῶρο, ἐσύ γιατί προσβάλλεις τόν ἑαυτό σου μέ τή χωρίς μέτρο χρήση; Ἄκουσε τί λέει ὁ θεῖος Παῦλος:
"Νά χρησιμοποιεῖς λίγο κρασί γιά τό στομάχι σου καί γιά τίς συχνές σου ἀσθένειες".
Ἀλλ' ἴσως θά μποροῦσε νά πεῖ κάποιος:
Καί γιά ποιό λόγο μπῆκε στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου τό κλῆμα, πού εἶναι γεμάτο ἀπό τόση κακία; Μή λές, ἄνθρωπε, ὅσα σοῦ κατεβαίνουν στό μυαλό σου. Γιατί δέν εἶναι κακό τό φυτό, οὔτε τό κρασί βλαβερό, ἀλλά ἡ ὑπερβολική χρήση. Γιατί τά καταστρεπτικά ἁμαρτήματα δέν γεννιοῦνται ἀπό τό κρασί, ἀλλά ἀπό τή διεφθαρμένη διάθεση καί ἀπό τό ὅτι μέ τήν κατάχρηση καταστρέφεται ἡ ὠφέλεια πού προέρχεται ἀπό αὐτό.
Γι' αὐτό τώρα μέτα τόν κατακλυσμό, σοῦ δείχνει τό ἱερό κείμενο τή χρήση τοῦ κρασιοῦ, γιά νά τό μάθεις δηλαδή, ὅτι καί πρίν ἀπό τή χρησιμοποίηση τοῦ κρασιοῦ, καί σέ ἀσέλγεια ὑπερβολική ἐξετράπη ἡ ἀνθρώπινη φύση καί μεγάλη αὔξηση τῶν ἁμαρτημάτων παρουσίασε· καί αὐτά χωρίς νά ὑπάρχει πουθενά κρασί· ὥστε, καί ὅταν δεῖς τή χρήση τοῦ κρασιοῦ, νά μήν καταλογίσεις τό πᾶν στό κρασί, ἀλλά στή διεφθαρμένη προαίρεση πού κατρακύλησε πρός τήν κακία.
Ἔτσι λοιπόν ὁ μέθυσος δέν μπορεῖ νά ἀπολαύσει τήν ἡδονή τοῦ κρασιοῦ, γιατί ἡ ἡδονή βρίσκεται στό μέτρο, ἐνῶ στήν ὑπερβολική χρήση τοῦ κρασιοῦ ὑπάρχει ἡ ἀναισθησία, ἡ τρέλα καί ὁ ἐξευτελισμός.
Ἀλίμονο σ' ἐκείνους πού σηκώνονται τό πρωί καί ἐπιθυμοῦν τά οἰνοπνευματώδη ποτά καί ἀλίμονο σ' ἐκείνους πού γλεντοῦν ὠς ἀργά τό βράδυ. Γιατί τό κρασί θά τούς κατακάψει. Ἡ μέθη γίνεται γι' αὐτούς αἰτία γιά ἀμέτρητα κακά, ἐξευτελισμούς, ἀθλιότητες καί γιά κάθε εἴδος ἀσχημοσύνης. Γιατί, ἀφοῦ μιά φορά φθάσουν καί καταποντισθοῦν στό βυθό τῆς μέθης καί χάσουν τή φυσκή λογική τους καί παραδώσουν τήν ψυχή τους αἰχμάλωτη στήν τυραννία τῆς μέθης, τότε καταντοῦν ὅπως ἀκριβῶς ἕνα πλοῖο πού δέν ἔχει ἕρμα καί ἀντίβαρο κάι στερεῖται κυβερνήτη καί ναυτῶν καί περιφέρεται στήν τύχη ἐδῶ καί ἐκεῖ, παρασυρόμενο παντοῦ ἀπό τήν ἄτακτη ὁρμή τῶν ὑδάτων· κατά τόν ἴδιο λοιπόν τρόπο καί αὐτοί κλυδωνίζονται καί θά καταποντισθοῦν ἀπό τή μέθη.
Τέτοια λοιπόν εἶναι ἡ φύση τῆς μέθης· καί ὅσο προχωρεῖ, αὐξάνει καί κάνει πιό βασανιστική τή δίψα τοῦ μέθυσου. Τίποτε δέν εἶναι τόσο προσφιλές στό διάβολο, ὅσο ὁ τρυφηλός βίος καί ἡ μέθη, πού εἶναι πηγή καί μητέρα πλήθους κακῶν. Γιατί, ὅπως λέει ἡ Γραφή: "Αὐτό ἦταν τό ἁμάρτημα τῶν κατοίκων τῶν Σοδόμων· ἡ ὑπερηφάνεια καί τό ὅτι μέσα στήν ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ζοῦσαν μιά ζωή σπάταλη καί ἄσωτη".
Ποιό κακό δέν προξενεῖ ὁ τρυφηλός βίος; Κάνει τούς ἀνθρώπους χοίρους, καί μάλιστα χειρότερους ἀπό χοίρους. Γιατί ὁ μέν χοῖρος κυλιέται μέσα στό βοῦρκο καί τρέφεται μέ κοπριά, αὐτός δέν τρώει σέ τραπ΄ζει πού εἶναι πιό βρωμερό ἀπό ἐκεῖνο τοῦ χοίρου, ἐπινοώντας παράνομες συνουσίες καί αἰσχρούς ἔρωτες καί γι' ἀυτό ντρέπομαι νά ἐξιστορήσω τά κακά πού παθαίνουν ἀπό τόν τρυφηλό βίο ἄνδρες καί γυναῖκες.
Εἶναι φοβερό, κάτι τό τρομερό ἡ μέθη· γιατί εἶναι ἱκανή νά κάνει ἀνάπηρες τίς αἰσθήσεις καί νά καταποντίσει τό λογισμο. Γιατί τόν ἄνθρωπο τόν λογικό, αὐτόν πού ἀνέλαβ4ε νά ἐξουσίαζει τά πάντα, τόν κάνει νά μένει σάν νεκρός καί ἀνενέργητος, ἀφοῦ τόν δένει μέ κάποια δεσμά ἄλυτα.
Τόν κάνει δέ καί χειρότερο ἀπό νεκρό. Γιατί ὁ μέν νεκρός εἶναι ἀνενέργητος καί πρός τά καλά καί πρός τά κακά. Ὁ μεθυσμένος ὅμως πρός μέν τά καλά εἶναι ἀνενέργητος καί ἀδρανής, πρός τά κακά ὅμως εἶναι περισσότερο ἐνεργητικός καί γίνεται καταγάλαστος ἀπ' ὅλους, ἀκόμα καί ἀπό τή γυναίκα του καί ἀπό τά παιδιά του καί ἀπό τούς ἴδιους τούς φίλους του.
Ἡ μέθη συνεχῶς θά σέ ἐξευτελίζει, θά σέ γεμίζει πίκρα καί θά θλίβεις ὅλη τήν οἰκογένειά σου. Δέν ντροπιάζεις μόνο τόν ἑαυτό σου, ἀλλά καί τή γυναίκα σου καί τά παιδιά σου. Καταγέλαστος καί γεμάτος ντροπή θά πορεύεσαι σέ μιά ζωή κολασμένη, βουτηγμένη στό βοῦρκο.
Χρήση καί ὄχι κατάχρηση τοῦ κρασιοῦ
Ἄς ἐπιμελούμαστε τήν ὑγεία μας καί ἄς περιορίζουμε τό κρασί, πού δόθηκε ἀπό τόν Θεό ὄχι γιά νά μεθοῦμε, ἀλλά γιά να΄χαιαρόμαστε, γιά νά εὐφραινόμαστε καί ὄχι γιά νά ἐξευτελιζόμαστε.
Ἀκούω ὅμως πολλούς νά λένε, ὅταν παρατηροῦνται αὐτά τά πθαη ὅπως ἡ μέθη, πώς θά ἦταν καλύτερα νά μήν ὑπῆρχε τό κρασί. Ἀλλά αὐτό εἶναι χαρακτηριστικό λαθεμένης σκέψης. Μήν κατηγορεῖς τό κρασί, ἀλλά τή μέθη· καί ἀφοῦ πάρεις αὐτόν πού μεθάει, ὅταν βρίσκεται σέ νηφαλιότητα, περίγραψέ του ὅλη τήν ἀπρέπειά του καί πές του:
τό καρσί δόθηκε γιά νά εὐφραινόμαστε, ὄχι γιά νά συμπεριφερόμαστε μέ ἄθλιο τρόπο· γιά νά χαιρόμαστε, ὄχι γι΄ανά γελοιοποιούμαστε· γιά νά εἴμαστε ὑγιεῖς, ὄχι γιά νά ἀρρωσταίνουμε· γιά νά θεραπεύουμε τίς ἀσθένειες τοῦ σώματος, ὄχι γιά νά ἐξασθενήσουμε τή δύναμη τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς.
Ἐνῶ ὁ Θεός σέ τίμησε μέ αὐτό τό δῶρο, ἐσύ γιατί προσβάλλεις τόν ἑαυτό σου μέ τή χωρίς μέτρο χρήση; Ἄκουσε τί λέει ὁ θεῖος Παῦλος:
"Νά χρησιμοποιεῖς λίγο κρασί γιά τό στομάχι σου καί γιά τίς συχνές σου ἀσθένειες".
Ἀλλ' ἴσως θά μποροῦσε νά πεῖ κάποιος:
Καί γιά ποιό λόγο μπῆκε στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου τό κλῆμα, πού εἶναι γεμάτο ἀπό τόση κακία; Μή λές, ἄνθρωπε, ὅσα σοῦ κατεβαίνουν στό μυαλό σου. Γιατί δέν εἶναι κακό τό φυτό, οὔτε τό κρασί βλαβερό, ἀλλά ἡ ὑπερβολική χρήση. Γιατί τά καταστρεπτικά ἁμαρτήματα δέν γεννιοῦνται ἀπό τό κρασί, ἀλλά ἀπό τή διεφθαρμένη διάθεση καί ἀπό τό ὅτι μέ τήν κατάχρηση καταστρέφεται ἡ ὠφέλεια πού προέρχεται ἀπό αὐτό.
Γι' αὐτό τώρα μέτα τόν κατακλυσμό, σοῦ δείχνει τό ἱερό κείμενο τή χρήση τοῦ κρασιοῦ, γιά νά τό μάθεις δηλαδή, ὅτι καί πρίν ἀπό τή χρησιμοποίηση τοῦ κρασιοῦ, καί σέ ἀσέλγεια ὑπερβολική ἐξετράπη ἡ ἀνθρώπινη φύση καί μεγάλη αὔξηση τῶν ἁμαρτημάτων παρουσίασε· καί αὐτά χωρίς νά ὑπάρχει πουθενά κρασί· ὥστε, καί ὅταν δεῖς τή χρήση τοῦ κρασιοῦ, νά μήν καταλογίσεις τό πᾶν στό κρασί, ἀλλά στή διεφθαρμένη προαίρεση πού κατρακύλησε πρός τήν κακία.
Ἔτσι λοιπόν ὁ μέθυσος δέν μπορεῖ νά ἀπολαύσει τήν ἡδονή τοῦ κρασιοῦ, γιατί ἡ ἡδονή βρίσκεται στό μέτρο, ἐνῶ στήν ὑπερβολική χρήση τοῦ κρασιοῦ ὑπάρχει ἡ ἀναισθησία, ἡ τρέλα καί ὁ ἐξευτελισμός.
Συνέπεια τῆς μέθης τά ἄπειρα κακά
Ἀλίμονο σ' ἐκείνους πού σηκώνονται τό πρωί καί ἐπιθυμοῦν τά οἰνοπνευματώδη ποτά καί ἀλίμονο σ' ἐκείνους πού γλεντοῦν ὠς ἀργά τό βράδυ. Γιατί τό κρασί θά τούς κατακάψει. Ἡ μέθη γίνεται γι' αὐτούς αἰτία γιά ἀμέτρητα κακά, ἐξευτελισμούς, ἀθλιότητες καί γιά κάθε εἴδος ἀσχημοσύνης. Γιατί, ἀφοῦ μιά φορά φθάσουν καί καταποντισθοῦν στό βυθό τῆς μέθης καί χάσουν τή φυσκή λογική τους καί παραδώσουν τήν ψυχή τους αἰχμάλωτη στήν τυραννία τῆς μέθης, τότε καταντοῦν ὅπως ἀκριβῶς ἕνα πλοῖο πού δέν ἔχει ἕρμα καί ἀντίβαρο κάι στερεῖται κυβερνήτη καί ναυτῶν καί περιφέρεται στήν τύχη ἐδῶ καί ἐκεῖ, παρασυρόμενο παντοῦ ἀπό τήν ἄτακτη ὁρμή τῶν ὑδάτων· κατά τόν ἴδιο λοιπόν τρόπο καί αὐτοί κλυδωνίζονται καί θά καταποντισθοῦν ἀπό τή μέθη.
Τέτοια λοιπόν εἶναι ἡ φύση τῆς μέθης· καί ὅσο προχωρεῖ, αὐξάνει καί κάνει πιό βασανιστική τή δίψα τοῦ μέθυσου. Τίποτε δέν εἶναι τόσο προσφιλές στό διάβολο, ὅσο ὁ τρυφηλός βίος καί ἡ μέθη, πού εἶναι πηγή καί μητέρα πλήθους κακῶν. Γιατί, ὅπως λέει ἡ Γραφή: "Αὐτό ἦταν τό ἁμάρτημα τῶν κατοίκων τῶν Σοδόμων· ἡ ὑπερηφάνεια καί τό ὅτι μέσα στήν ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ζοῦσαν μιά ζωή σπάταλη καί ἄσωτη".
Ποιό κακό δέν προξενεῖ ὁ τρυφηλός βίος; Κάνει τούς ἀνθρώπους χοίρους, καί μάλιστα χειρότερους ἀπό χοίρους. Γιατί ὁ μέν χοῖρος κυλιέται μέσα στό βοῦρκο καί τρέφεται μέ κοπριά, αὐτός δέν τρώει σέ τραπ΄ζει πού εἶναι πιό βρωμερό ἀπό ἐκεῖνο τοῦ χοίρου, ἐπινοώντας παράνομες συνουσίες καί αἰσχρούς ἔρωτες καί γι' ἀυτό ντρέπομαι νά ἐξιστορήσω τά κακά πού παθαίνουν ἀπό τόν τρυφηλό βίο ἄνδρες καί γυναῖκες.
Καταστρέφει σῶμα καί ψυχή
Καί ὅπως ἀκριβῶς, ὅταν περάσει ὁ πυρετός, παραμένει ἡ βλάβη ἀπό τόν πυρετό, ἔτσι καί ὅταν περάσει ἡ μέθη, ἡ ζάλη ἀπό τή μέθη παραμένει καί στή ψυχή καί στό σῶμα. Καί τό μέν σῶμα κυλιέται παράλυτο, ἀκριβῶς ὅπως τό σκάφος πού ναυάγησε, ἡ δέ ψυχή πού εἶναι ἀκόμη πιό ταλαίπωρη ἀπό τό σῶμα, ἀναστατώνεται σάν θύελλα καί ἀνάβει τήν ἐπιθυμία, καί, ὅταν ὁ μέθυσος φαίνεται ὅτι ἡρεμεῖ, τότε κυρίως κάνει σάν μανιακός, γιατί φέρνει στή φαντασία του κρασί καί πιθάρια καί φιάλες καί ποτήρια. Καί ὅπως ἀκριβῶς στήν κακοκαιρία, καί ὅταν ἀκόμη πάψει ἡ ἀνεμοθύελλα, ὅμως παραμένει ἡ ζημιά πού ἔγινε ἀπό τήν κακοκαιρία, ἔτσι καί ἐδῶ. Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖ ρίχνονται στή θάλασσα τά πράγματα πού μεταφέρονται, ἔτσι καί ἐδῶ ἀπομακρύνονται σχεδόν ὅλα τά ἀγαθά. Καί εἴτε συζυγία, εἴτε ἀγάπη, εἴτε σύνεση, εἴτε ντροπή, εἴτε ἐπιείκεια, εἴτε ἀξιοπρέπεια, εἴτε ὁ,τιδήποτε καλό καί ὄμορφο, ὅλα τά ρίχνει στό πέλαγος τῆς καταστροφῆς ἡ μέθη. Γιατί ἐκεῖ μέν, μετά τήν ἀπόρριψη τῶν πραγμάτων, τό σκάφος γίνεται ἐλαφρότερο, ἐδῶ ὅμως γίνεται πιό βαρύ.
Ἡ χωρίς μέτρο λοιπόν χρήση τοῦ κρασιοῦ γεννάει σωματικές καί ψυχικές ἀσθένειες, ἐπειδή προκαλεῖ στή σκέψη πόλεμο τῶν παθῶν καί τρικυμία αἰσχρῶν λογισμῶν καί ἐπειδή κάνει τό σῶμα νωθρό καί ἄτονο.
Ἄς ἀποφεύγουμε λοιπόν τίς ἀκρότητες καί ἄς ἐπιμελούμαστε τήν ὑγεία τοῦ σώματος καί ἄς περιορίζουμε τίς ἄτακτες ὁρμές του. Γιατί τό κρασί δόθηκε ἀπό τόν Θεό, ὄχι γιά νά μεθοῦμε ἀλλά γιά νά χαιρόμαστε, γιά νά εὐφραινόμαστε καί ὄχι γιά νά ἐξευτελιζόμαστε. Γιατί, ὅπως λέει ἡ Γραφή, "τό κρασί εὐφραίνει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου", ἐνῶ σύ τό κάνεις ἀφορμή λύπης, γιατί ὅσοι μεθοῦν γίνονται ὑπερβολικά μελαγχολικοί, ἐπειδή πολύ σκοτάδι κυριεύει τούς λογισμούς τους.
Τό φάρμακο εἶναι ἄριστο, ὅταν καί οἱ δόσεις στίς ὁποῖες χορηγεῖται εἶναι ἄριστες. Τό κρασί λοιπόν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ μέθη εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου. Βεβαίως δέν προξενεῖ τή μέθη τό κρασί, ἀλλά ἡ ἀσωτία φέρνει τή μέθη. Τό κρασί δόθηκε γιά νά θεραπεύσει τήν ἀρρώστια, ὄχι γιά νά καταβάλει τή δύναμη τῆς ψυχῆς, γιά νά ἀφαιρέσει τήν ἀρρώστια τοῦ σώματος καί ὄχι γιά νά καταστρέψει τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Γιατί ὑπάρχει τίποτε ἐλεεινότερο ἀπό μέθη; Ὁ μέθυσος εἶναι ἕνας ζωντανός νεκρός· εἶναι δαίμονας τρομερός. Ἡ μέθη εἶναι πάθος ἀσυγχώρητο, πτώση γιά τήν ὁποία δέν ὑπάρχει καμιά δικαιολογία, ἡ κορωνίδα ὅλων τῶν κακῶν, γιατί αὐτή ἡ ἀρρώστια κάνει τόν οὐρανό ἄβατο στούς μέθυσους καί δέν τούς ἀφήνει νά πετύχουν τά αἰώνια ἀγαθά.
Ἄς κόψουμε λοιπόν τήν πονηρή αὐτή συνήθεια, γιατί πολλά ἀνάρμοστα γίνονται ἐξαιτίας της.
Αὐτήν τήν κοινή πόρνη, πού εἶναι μητέρα κάθε αἰσχρότητας, ἐννοῶ τή μέθη, θά τήν ἀποφύγουμε μέ μεγάλη εὐκολία, ἄν ὀ πόθος τῶν πνευματικῶν ἀγώνων εἶναι δυνατότερος ἀπό κάθε στιβαρό χέρι τοῦ ἐναντίου· ἔτσι θά ἀποκρούσουμε τήν ἀδιαντροπιά της καί τό ὀλίσθημα πρός τήν καταστροφή.
Ὁδηγός καταστροφῆς
Τό λογικό μας κριτήριο καταστρέφεται ἀπό τήν χωρίς μέτρο χρήση τοῦ κρασιοῦ. Ἔτσι γεννιοῦνται ὅλα τά κακά καί γία τό σῶμα καί γιά τήν ψυχή.
Πρόδρομος αὐτοῦ τοῦ πάθους εἶναι ἡ τρυφηλή καί ἡ ἄσωτη ζωή, ὥστε πολλά κακά προέρχονται ἀπό αὐτά· καί αὐτό τό γνωρίζουν πολύ καλά ἐκεῖνοι πού ἔχουν πείρα αὐτῶν. Εἶναι μεγάλο κακό ἡ μέθη. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀνοησία γιά τόν ἄνθρωπο καί τρέλα πραγματική.
Τό κρασί κάνει τόν ἄνθρωπο νά παραφέρεται ὡς τρελός· κι ἄν ἀκόμη δέν τόν ὁδηγήσει στή μέθη, παραλύει τή δύναμη τῆς ψυχῆς, ἀποδιοργανώνει τήν προσωπικότητα καί ἀφαιρεῖ κάθε ἠθικό ἔρεισμα.
Ὅπου λοιπόν ὑπάρχει μέθη, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ κυριαρχία τοῦ διαβόλου· ὅπου ἀνήθικοι ἀστεϊσμοί, ὅπου ὑπεραφθονία ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἐκεῖ χορεύουν δαίμονες. Μιά ζωή γεμάτη ἀπό βοῦρκο καί δυσοσμία, ὅπου κάθε ἁγνό καί εὐῶδες ἀπουσιάζει καί πραγματικά ἔχει ἐγκατασταθεῖ ὁ διάβολος ἐκεῖ.
Ὁ μέθυσος γίνεται χειρότερος
καί ἀπό τόν δαιμονισμένο
Ἐκ τοῦ βιβλίου: "Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος θεολογεῖ, συμβουλεύει, παιδαγωγεῖ καί διδάσκει", τεῦχος 1ο, διασκευή-ἐπιμέλεια: Πρεσβύτερος Ἡλίας Γ. Διακουμάκος, ἐκδόσεις: ΠΑΡΡΗΣΙΑ.
καί ἀπό τόν δαιμονισμένο
Ἡ μέθη πραγματικά εἶναι ἕνας ὑπαρκτός δαίμονας κάι σκοτίζει τό νοῦ καί στερεῖ ἀπό κάθε εὐγνωμοσύνη ἐκεῖνον πού αἰχμαλώτισε. Γιατί τόν δαιμονισμένο πολλές φορές βλέποντάς τον καί τόν λυπούμαστε καί συμπονοῦμε μαζί του καί τοῦ δείχνουμε μεγάλη συμπάθεια· γιά τόν μέθυσο ὅμως κάνουμε τό ἀντίθετο· δηλαδή ἀγανακτοῦμε, δυσαρεστούμαστε καί τόν ἀποστρεφόμαστε πολλές φορές.
Γιά ποιό λόγο καί γιά ποιά αἰτία;
Γιατί ἐκεῖνος μέν συρόμενος ἀπό τόν πονηρό δαίμονα κάνει ὅσα κάνει χωρίς τή θέλησή του. Κι ἄν κλωτσήσει κάποιον, κι ἄν σχίσει τό ὑποκάμισο, κι ἄν πεῖ αἰσχρές κουβέντες, εἶναι ἄξιος συγχωρήσεως. Ὁ μέθυσος ὅμως, ὁ,τιδήποτε καί ἄν κάνει, δέ θά εἶναι ἄξιος συγχωρήσεως, ἀλλά καί συγγενεῖς καί φίλους καί γείτονες καί ὅλους τούς ἔχει φοβερούς κατήγορους, ἐπειδή μόνος του, μέ τή θέλησή του ἔχει διαπράξει τό κακό καί παρέδωσε τόν ἑαυτό του στήν τυρρανία τοῦ κρασιοῦ. Ἡ συμπεριφορά του εἶναι ἀπαράδεκτη γιά λογικό ἄνθρωπο, γιά σύζυγο καί γιά οἰκογενειάρχη.
Ὁ μέθυσος εἶναι χειρότερος ἀπό τούς νεκρούς. Γιατί ὁ νεκρός δέν αἰσθάνεται καί εἶναι ἀδρανής καί γιά τά καλά καί γιά τά κακά. Ὁ μέθυσος ὅμως εἶναι ἱκανός νά κάνει τά κακά· καί, ἀφοῦ ἔθαψε τήν ψυχή στό σῶμα του σάν σέ μνῆμα, περιφέρει τό σῶμα του γεμάτο δυσοσμία καί αἰσχύνη.
Δέν εἶναι δυνατόν μεθώντας κανείς νά δεῖ τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Γιατί, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: "Μήν πλανᾶσθε· δέ θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οἱ μέθυσοι". Καί γιατί λέω τή Βασιλεία; Ἐκεῖνος πού μεθάει οὔτε τά παρόντα ἀγαθά μπορεῖ νά χαρεῖ.
Κάθε ἄνθρωπος πού εἶναι αἰχμάλωτος σέ πάθη μεγάλα πού γίνονται αἰτία νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό, δέν ἔχει ἐλπίδα νά ζήσει στήν αἰωνιότητα. Ἐπειδή ἡ μέθη τίς ἡμέρες τίς κάνει νύχτες καί τό φῶς σκοτάδι· καί παρόλο πού ἔχουν τά μάτια ἀνοιχτά, οἱ μεθυσμένοι δέν βλέπουν οὔτε αὐτά πού εἶναι μπροστά στά πόδια τους. Καί δέν εἶναι αὐτό μόνον τό φοβερό, ἀλλά μαζί μέ αὐτό ὑφίστανται καί ἄλλη φοβερότερη τιμωρία.
Ὅτι δηλαδή καταλαμβάνονται ἀπό ὑπερβολική λύπη, ἀπό παράλογη μανία, ἀπό πολλές ἀρρώστιες, ἀπό ἀνόητα καί ἄθλια γέλια καί διαρκῶς χλευάζονται καί ἐξευτελίζονται.
Ὅμως πάντα ὑπάρχει ἡ μετάνοια, ἡ συγχώρεση, ὁ ἀγώνας καί ἡ προσπάθεια νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά αἰσχρά πα΄θη, καί τότε ζωντανεύει ἡ ἐλπίδα νά ἐλευθεροῦμε ἀπό τά δεσμά.
Ἐκ τοῦ βιβλίου: "Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος θεολογεῖ, συμβουλεύει, παιδαγωγεῖ καί διδάσκει", τεῦχος 1ο, διασκευή-ἐπιμέλεια: Πρεσβύτερος Ἡλίας Γ. Διακουμάκος, ἐκδόσεις: ΠΑΡΡΗΣΙΑ.
Γιά τό διαδίκτυο πληκτρολόγηση-δημοσίευση, τό:
