Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να γιατρευτεί και πέσε ξανά με τα μούτρα στον έρωτα
Κάποτε μου είχες πει πως κανείς δεν είχε καταφέρει να πλησιάσει την ψυχή σου.
Τότε, στις πρώτες μας μεγάλες εξομολογήσεις που είχαν παρέα μια αγκαλιά κι ένα τσιγάρο. Έτσι κι εγώ το έβαλα σκοπό να φτάσω εκεί και να μείνω για πάντα.
Και δεν ήταν μόνο ο έρωτας που με διέταζε να το κάνω. Συνένοχοι ήταν ο εγωισμός κι η περιέργεια.
Πώς είναι δυνατόν να μην την έχεις δώσει σε κανέναν προηγούμενο έρωτα; Τι μπορεί να κρύβει και την προστατεύεις τόσο καλά;
Ο έρωτάς μου έκαιγε δυνατός κάτω απ᾽ το δέρμα μου κι ήταν αποφασισμένος να μη σου αφήσει περιθώρια αντίστασης. Είχε πεισμώσει να την κατακτήσει με τον ίδιο τρόπο που κέρδισε το μυαλό και το κορμί σου.
Έπαιξα μ᾽ ανοιχτά φύλλα. Ολοκληρωτική παράδοση στα χέρια σου κι, όμως, εκείνη μίλια μακριά από το πεδίο οπτικής μου.
Μέχρι που έφτασα σ’ εκείνο το σημείο, που δεν μου απόμενε τίποτα για να δώσω πια.
Με γέμισε το κενό και τρύπησε τη μύτη μου η μυρωδιά της ήττας.
Γιατί αυτό σημαίνει νικημένος. Να είσαι ερωτευμένος και να μην καταφέρεις ποτέ να κερδίσεις κάτι από ᾽κεινον. Να μη σ᾽ αφήσει να πάρεις σπιθαμή από οτιδήποτε δικό του.
Κανένας μονόπλευρος έρωτας δεν μπόρεσε να γίνει επικός, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κι όταν νιώθεις πως βυθίζεσαι σε τέτοιες καταστάσεις το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κλείνεις μαλακά την πόρτα πίσω σου.
Χρόνια μετά κι ακόμα σκαλώνω με τον εαυτό μου. Γιατί δε σε άξιζα; Γιατί δεν κατάφερα πότε, ούτε για μια στιγμή, να πλησιάσω κοντά σου; Γιατί παρέμενες τόσο απόρθητος, κρυμμένος πίσω από τα τείχη σου μπροστά στη μαγεία;
Καμιά φορά σε φέρνω στο μυαλό μου και νιώθω πικρία για σένα. Οι άμυνές σου μαρτυρούν πόνο και μάλιστα καλά κρυμμένο. Πόνο που δεν τον μετριάζει ο χρόνος. Κατάρα που σέρνεις και δεν μπορείς να προχωρήσεις.
Θέλησες να μου δείξεις πως δεν είχες ποτέ ψυχή. Τα μάτια σου, όμως, ψιθύριζαν στα κρυφά τ᾽ αντίθετο.
Ήθελες ν᾽ αφεθείς και πάντα κάτι σε τραβούσε με δύναμη πίσω στ’ ασφαλή δεσμά σου.
Μπορεί και να διάλεξες κάποτε τον λάθος άνθρωπο να εμπιστευτείς. Και το μετάνιωσες.
Ίσως, να κατάλαβες πως δεν αξίζει να παραδίνεσαι στον πρώτο έρωτα που θα βρεθεί στον δρόμο σου. Γι’ αυτό και φυλάκισες τη ψυχή σου να ζει μόνη της.
Δεν υπάρχω πια στη ζωή σου, αλλά πάντα εύχομαι να βρεις εκείνα τα χέρια που θα ακουμπήσεις πάνω τους.
Ελπίζω να μπορέσεις να ελευθερωθείς απ᾽ τους κόμπους σου.
Ακόμα κι αν τα χέρια που εμπιστεύτηκες την πετάξουν με κρότο στο έδαφος, να ξέρεις εκεί θα βρεις το νόημα της ζωής. Στη δύναμη που θα βρεις ο ίδιος να μαζέψεις τα συντρίμμια σου.
Και μην φυλακιστείς πάλι. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να γιατρευτεί και πέσε ξανά με τα μούτρα στον έρωτα.
Να μη φοβηθείς την πτώση, να μην απογοητευτείς, να μην προδώσεις την αγάπη. Γιατί όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, πάντα, θα θέλεις κάπου ν᾽ ανήκεις.
Στο εύχομαι, κάποτε, να βρεις τα κατάλληλα, σταθερά κι ασφαλή χέρια. Κι εκεί, επιτέλους, να μπορέσεις να μείνεις.
Η ψυχή θέλει παρέα για να ταξιδέψει στην αιωνιότητα. Άφησε τη δική σου ελεύθερη και θα δεις πόσο όμορφο μπορεί να γίνει το ταξίδι.
