Κυκλοθυμικός κι ανισόρροπος άνθρωπος. Τι να σου λέω. Δημιουργώ το χάος από επιλογή κι επιθυμώ να το κοντρολάρω. Καμία λογική.
Εσύ τί μου φταις! Εμφανίστηκα σαν ιδέα πολλών προδιαγραφών. Να βγάλεις τα γούστα σου, ν' αγκαλιάζεις ένα σώμα που του έδινες τη μορφή που επιθυμούσες να είχες πραγματικά, αλλά δεν μπόρεσες. Την επικοινωνία που σ' έκανε να ξεχνάς και να μην φανείς απεγνωσμένος σ' εκείνη την άλλη. Βόλευα και το πρόγραμμα σου. Δε βαριέσαι. Όσο πάει, είπαμε. Τελικά, πως πάει;
Όλα καλά, θα μου απαντήσεις με χαλαρό ύφος, αφού ορκίσαμε τους εαυτούς μας να μη νιώσουν. Το γιατί. Τώρα δεν έχω απάντηση να σου δώσω.
Όταν η ιδέα, πριν καλά καλά δημιουργηθεί και προλάβει να επεξεργαστεί σαν δεδομένο στο κεφάλι μου, γνωστοποιήθηκε, κατόπιν λίτρα αλκοόλ, οι αναστολές πήγαν περίπατο. Δεν μπορούσα, κι ίσως ακόμη να μην μπορώ, να πω με σιγουριά αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα έτσι.
Σύντομα, όμως, άρχισα ν' ανακαλύπτω τις διαδρομές του κορμιού σου. Κι όσο επικίνδυνες φάνταζαν μερικές, τόσο γούσταρα να πατάω το γκάζι. Άλλωστε το φρένο είναι για ανθρώπους ανασφαλείς. Πιστά σκυλιά της λογικής. Δεν είχα μάθει έτσι. Ούτε σκόπευα να χαλιναγωγήσω τα συναισθήματά μου. Η ιδέα και μόνο μου έμοιαζε ξένη και με τρόμαζε.
Το ίδιο σύντομα, το σώμα μου συνήθιζε το καλούπι σου. Κι αυτό, γαμώτο μου, με τρόμαξε περισσότερο. Γιατί εγώ, τη συνήθεια, τη σιχαίνομαι. Την τρέμω. Αν φτάσεις να συνηθίσεις κάτι, λένε, σημαίνει πως έχει αναπτυχθεί και κάτι. Απο οικειότητα μέχρι και συναίσθημα. Κι όταν οι αγκαλιές σου, παραδόξως, με ηρεμούσαν, πως να μην πνιγώ από φρίκη;
Οι αδυναμίες σου άρχισαν να γίνονται τροφή για προσπάθεια απ' τη μεριά μου κι οι ιδιοτροπίες σου, το αγαπημένο μου κομμάτι. Κι έχεις και πολλές ανάθεμά σε. Σκεφτόμουν να προσπαθήσω για κάτι που δήλωσες πως δε θα βγάλει πουθενά. Για μια ιστορία που δε θες να νιώσεις. Πόσο διαταραγμένη ψυχή να έχω;
Το διάστημα που μετράμε είναι μικρό. Έτσι κι' αλλιώς το νωρίς θα είναι για εμάς αργά. Ίσως γι' αυτό κι οι στιγμές μας να είναι πολλές κι η κάθεμιά τους ξεχωριστές. Ξέρω ακόμη πως τις περισσότερες φορές τα νεύρα μου δεν υπομένονται. Μα κι εσύ, ξύπνα μία φορά με μουδιασμένο χέρι κι άσε με να κοιμηθώ πάνω του. Ξεβολέψου λίγο και χάλασε το πρόγραμμα σου κι ας μη σου το έχω ζητήσει.
Μιλάω πολύ, αλλά πάντα, όταν το ανοίγω το ρημάδι, λέω αυτά που δεν πρέπει να πω. Γι΄ αυτό και τώρα δε θέλω λέξεις. Οι λέξεις απλά ενθαρρύνουν τα πράγματα να συμβούν. Οι πράξεις όμως δίνουν σάρκα κι οστά στην κατάσταση.
Κι εγώ πανικοβάλλομαι. Κι εγώ φρικάρω. Μα μη με βάζεις πάντα στη διαδικασία να σκεφτώ πώς να ενεργήσω, ούτε πώς πρέπει να λειτουργήσεις εσύ. Είναι ψυχοφθόρο να προσπαθώ διαρκώς να μην απολαύσω το καθετί που περνάμε, προκειμένου να μη χαθεί το παιχνίδι.
Θέλει γερό στομάχι αυτό που επιλέξαμε. Τότε. Τώρα απλά συμφώνησα με τα δεδομένα σου. Αφου το στοίχημα με τον εγωισμό μου το κέρδισα. Τα γούστα όμως, γλυκάκι μου, πληρώνονται ακριβά και χαρίζονται για πλάκα.
Εμένα, το τελευταίο δεν μου είναι άγνωστο. Απλά στην προκειμένη φάση, καθόλου επιθυμητό. Ωστόσο, ξέρω τον τρόπο να το αντιμετωπίσω. Δε φοβάμαι να πονέσω κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. Αυτό που με τρομάζει είναι πως για λίγο σε συνήθισα. Αλλά να χαρείς, μη σηκώσεις αμανέδες και τουπέ, καθώς σαν τ' αντιληφθώ, θα υπάρχω στην λίστα σου απλά σαν ένας επιπλέον αριθμός, που θα σκαλώνεις λίγο όσο απαρρυθμείς τις εμπειριούλες σου.
Κι αυτό, γιατί βλέπω παραπάνω απ' όσα φαίνονται. Γνωρίζω πως έχει η κατάσταση κι ακόμη δεν έχω φύγει. Δε συνηθίζω όμως να με χαλαλίζω. Επιλέγω. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της προσπάθειάς μου για την ιστορία.
Να ρισκάρω να χάσω προκειμένου να κερδίσεις.
