Ήταν άγρια, ήταν δυνατή. Δεν ήταν απλή. Ήταν τρελή και μερικές φορές μόλις κοιμόταν. Είχε πάντα κάτι να πει. Είχε ελαττώματα και αυτό ήταν εντάξει. Και όταν έπεφτε, αμέσως ξανασηκωνόταν. Ήταν ένα θηρίο με τον δικό της τρόπο, αλλά η ιδέα είναι που περιγράφει το καλύτερό εαυτό της. Ήταν ασυγκράτητη και έπαιρνε οτιδήποτε ήθελε πάντα με χαμόγελο.
Έφερνε καταιγίδα στους ανθρώπους επειδή γνώριζε ότι όπου υπήρχαν σκοτεινοί ουρανοί και άγριοι άνεμοι, έλεγαν την αλήθεια. Μια αλήθεια που περιγράφει το μέγεθος της αγάπης που μπορεί κάποιος να αφήσει πίσω, από τη στιγμή που αποδέχονταν όλο τον πόνο που είχε ζήσει. Και αυτό ήταν ό, τι ανέκαθεν ήθελε . Για όλους τους γύρω της, να αγκαλιάζουν τις καταιγίδες της και να τους κάνει να ερωτευτούν με τους δικούς της βίαιους ανέμους.
Τότε ήταν, που άρχιζε να ανασαίνει και να ζει και πάντα πέθαινε ένα κομμάτι της, όπου οι δύσκολοι αποχωρισμοί έκαναν τον κύκλο τους. Ήταν ερωτευμένη, αλλά όχι ερωτευμένη με κάποιον ή κάτι τέτοιο. Ήταν ερωτευμένη με τη ζωή της και για πρώτη φορά, κάθε φορά, για πολύ καιρό, όλα ήταν εμπνευσμένα.
Νομίζουμε ότι οφείλουμε ο καθένας κάτι, νομίζουμε ότι πρέπει να εξηγήσουμε τον εαυτό μας, και σκεφτόμαστε πάρα πολύ για να σκεφτόμαστε πάρα πολύ. Και είναι αστείο πώς νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή: Όλα όσα νομίζουμε ότι μας φέρνουν πιο κοντά μαζί είναι όλα εκείνα που μας χωρίζουν στη συνέχεια. Και εξ αιτίας της υπερβολικής σκέψης για το πόσο διαφορετικοί είμαστε όλοι, δεν αναγνωρίζουμε πόσο συνδεδεμένοι θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι.
Πρέπει να είναι τρέλα, ο τρόπος που αφήνουμε τα πράγματα να μας καταβροχθίζουν. Ο τρόπος που δεν δίνουμε χώρο στα πράγματα που θέλουμε εξ άπαντος, και ξανά. Και η φρίκη του είναι ότι όλοι, παραμένουμε δέσμιοι σε ό, τι πονάει. Δεσμευόμαστε σε αυτό και ποτέ δεν μαθαίνουμε πώς να το αφήσουμε. Ίσως επειδή έτσι, ορίζουμε την ευτυχία, αλλά επιθυμούμε επίσης να κρατάμε τον πόνο κοντά, αρκετά κοντά για να μας καταστρέψει, αρκετά κοντά για να μας καθορίσει, και αρκετά κοντά για να μας κάνει να αισθανόμαστε λίγο λιγότερο κρύο.
Ήταν φτιαγμένη από όλα τα περίπλοκα πράγματα, αλλά πάντα είχε απλότητα με τον τρόπο που γελούσε. Και αυτό είναι που πάντα ήθελε, να την καταλαβαίνουν, ενώ η ίδια αδυνατούσε να κατανοήσει την ψυχή της όπως το μπουκέτο λουλουδιών που ανθούσε από την κορυφή της κεφαλής της.
«Και εκείνες τις στιγμές, το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ ήταν το αντίο μας και πώς κάθε στιγμή που ξόδεψα μαζί σου φανέρωνε πως ποτέ δεν σε ήξερα καθόλου».
"Η τρέλα είναι κάπου ανάμεσα στο χάος και το όνειρο." - RM Drake
"Ίσως να νιώθουμε άδειοι επειδή αφήσαμε τα κομμάτια μας σε όλα εκείνα που αγαπήσαμε" - RM Drake
«Και αναπολούσε πάντα εκείνες τις νύχτες που προτιμούσε τη βροχή από τους ανθρώπους. Γιατί η βροχή της θυμίζει ότι αισθάνεται, ενώ οι άνθρωποι θα της θυμίζουν τα πράγματα που πάντα ήθελε να ξεχάσει.»- RM Drake
«Έπαιζε με τους λύκους χωρίς φόβο, γιατί οι λύκοι ήξεραν ότι ένα λιοντάρι ήταν μεταξύ τους.» - RM Drake
«Δεν ήταν ποτέ τρελή, απλά δεν άφησε την καρδιά της να εγκατασταθεί σε ένα κλουβί. Γεννήθηκε άγρια ...και μερικές φορές χρειαζόμαστε ανθρώπους όμοιούς της. Γιατί είναι οι φρίκες στην καρδιά της που προκαλούν τις φλόγες στη δική μας. Και ήταν πάντα πρόθυμη να τα κάψει όλα για όλα όσα αγάπησε ποτέ.»- RM Drake
«Συγχωρείστε όσους σας έχουν βλάψει, γιατί και αυτοί επίσης πληγώθηκαν πολύ. Αφήστε τις μνησικακίες να πάνε, και αντικαταστήστε τες με την αναγνώριση ότι η ανθρωπότητα, με όλη την ακαταστασία της, κηρύσσει: «δεν τρέχει τίποτα» (ενώ τα πάντα έχουν διαλυθεί) και ακόμα ακόμα την όποια ομορφιά της. Κανείς δεν προσπαθεί να σας βλάψει, (εντάξει, όχι όλοι οι άνθρωποι τουλάχιστον). Επιλέξτε ν' Αγαπάτε αντ' αυτού. Νιώστε συμπάθεια για τον πόνο κάποιων ανθρώπων που τους ώθησε να συμπεριφερθούν με τον τρόπο που κάποτε φέρθηκαν ή ακόμα συνεχίζουν να συμπεριφέρονται. Μην τους "σκοτώνεις με ευγένεια". Άσε τους ελεύθερους ελευθερώνοντας τον εαυτό σου. Επίλεξε αγάπη »- RM Drake
