Η αποτυχία να προγραμματίσουν επαρκώς από την πλευρά τους,
δεν συνιστά κατ' ανάγκην
μια κρίση από την πλευρά μου.
Αφότου ο άνθρωπος συγκρότησε ομάδες και κοινωνίες με σκοπό κοινής διαβιώσεως, έθεσε και ορισμένους κατ’ αρχήν εθιμικούς και βραδύτερον γραπτούς κανόνες δικαίου, βελτιώνοντας αυτούς βαθμηδόν αναλόγως με την πρόοδο του πολιτισμού.
Ωστόσο το θεσμοθετημένο (θέσει) δίκαιον δεν ταυτίζεται με το τέλειον (φύσει) δίκαιον που αρμόζει in concreto σε κάθε τόπο και χρόνο. Γι’ αυτό η νομική επιστήμη επινόησε ορισμένες νομικο-κοινωνικές έννοιες, οι οποίες διαπνέουν τα δίκαια των πολιτισμένων κρατών για την προαγωγή του κοινωνικού βίου. Δύο από τις βασικότερες αυτές έννοιες είναι τα χρηστά ήθη (boni moris) και η καλή πίστη (bona fides), ως κριτήρια των οποίων χρησιμεύουν οι ιδέες και η επιβαλλομένη στις συναλλαγές συμπεριφορά του κατά την γενικήν αντίληψη χρηστού και εχέφρονα ανθρώπου.
Συναφώς θεσμοθετήθηκαν οι εξής δύο δικαιοκρατικές αρχές: α) Της ακυρότητας των δικαιοπραξιών που αντιβαίνουν στα χρηστά ήθη, όπως ιδίως είναι οι καταπιεστικές και αισχροκερδείς δικαιοπραξίες και β) της μη εκπληρώσεως της οφειλής κατά τρόπον αντιβαίνοντα στην καλή πίστη, λαμβανομένων υπόψη και των συναλλακτικών ηθών (πρβλ. άρθρα178, 179, 288 Αστικού Κώδικα).
Με βάση τις ανωτέρω έννοιες και αρχές διαμορφώθηκε διεθνώς και η έννοια του «απεχθούς χρέους» (odious debt), το οποίο προκύπτει από υπερβολικά επαχθή κρατικό δανεισμό υπό καταθλιπτικούς όρους σε βάρος του λαού μιας χώρας, ο οποίος δεν δεσμεύεται για την πληρωμή του, υπό τρεις προϋποθέσεις:
α) Η ανάγκη του χρέους να προκλήθηκε από ατασθαλίες αχρείων κυβερνητών και ο δανεισμός να συνομολογήθηκε χωρίς την γνώση και συγκατάθεση του ανυπαίτιου λαού.
β) Το δάνειο να σπαταλήθηκε ανωφελώς για τον λαό, χωρίς εξάλειψη των αιτίων του δανεισμού. Και
γ) οι δανειστές να ήσαν ενήμεροι των ανωτέρω.
Οι παραπάνω προϋποθέσεις ασφαλώς συντρέχουν για το υφιστάμενο υπέρογκο χρέος της Ελλάδας από τα αποκαλούμενα «Μνημόνια» δανεισμού της, εφόσον:
1) Η εύπορος Ελλάδα περιήλθε σε ουραγό των τριτοκοσμικών χωρών και σε κατάσταση ανάγκης δανεισμού εξαιτίας της κυβερνητικής κακοδιαχειρίσεως και κομματικής διαπλοκής στην τελευταία τριακονταετία, όπως τούτο εντόνως αποπνέεται από τα πολυάριθμα σκάνδαλα που συνετάραξαν το Πανελλήνιο με διεθνείς προεκτάσεις.
2) Οι Κυβερνήτες της χώρας απέκρυψαν την αλήθεια από τον λαό και συγκάλυψαν τα σκάνδαλα, με τον τότε πρωθυπουργό να διαβεβαιώνει προεκλογικώς ότι «υπάρχουν λεφτά», υφαρπάζοντας την ψήφο του λαού και αντί η Κυβέρνησή του να αποκαταστήσει την ηθικο-πολιτική τάξη, εξοστρακίζοντας τους αδίκως πλουτίσαντες και δημεύοντας την περιουσία τους, μεθόδευσε τις τοκογλυφικές δανειακές συμβάσεις, κατά τρόπον διασαλεύσεως της κοινοβουλευτικής τάξεως και χωρίς την λαϊκή συγκατάθεση, αφού στις επανειλημμένες δημοσκοπήσεις πλειοψηφεί το κόμμα του «Κανενός».
3) Προώθησε μάλιστα η Κυβέρνηση την ψήφιση των υπ’ αριθμ. 3845 και 3847/2010 νόμων, με τους οποίους εξουσιοδοτήθηκε ο Υπουργός των Οικονομικών να υπογράφει τις κρίσιμες δανειακές συμβάσεις, οι οποίες ωστόσο εισήχθησαν και επιψηφίσθηκαν στη Βουλή με την συνήθη διαδικασία, κατά παραβίαση της κοινοβουλευτικής τάξεως και του άρθρου 28 § 2 του Συντάγματος που ορίζει, ότι για την ψήφιση νόμου, κυρούντος τέτοια συνθήκη ή συμφωνία, απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.
4) Οι κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενες «δανειακές συμβάσεις διευκολύνσεως» είναι λίαν επαχθείς και αισχροκερδείς, καθόσον οι δανειστές, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση ανάγκης της χώρας, απαίτησαν και η Κυβέρνηση απερισκέπτως συνομολόγησε ασυνήθη υψηλά για τέτοιες συμβάσεις επιτόκια και απαράδεκτους για την εθνική μας υπόσταση όρους παραχωρήσεως παντός επιγείου και ορυκτού πλούτου της χώρας και υποθηκεύσεως της εγγείου ιδιοκτησίας της.
Και
5) τα λαμβανόμενα δάνεια διατέθηκαν σε τραπεζικές ενισχύσεις και την πρόσκαιρη κρατική λειτουργία, την σαθρότητα της οποίας ο κυβερνητικός κομματισμός συντηρεί, επιρρίπτοντας αναποτελεσματικώς τα βάρη στα ανυπαίτια λαϊκά στρώματα κατ’ εντολή των δανειστών και κατά παράβαση των συνταγματικών επιταγών για προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών και της οικονομικής αναπτύξεως της χώρας (πρβλ. άρθρα 16 § 2, 21 § 3, 22 § 1 και 4, και 106 § 1 του Συντάγματος). Έτσι το χρέος διαρκώς διογκούται και η οικονομία της χώρας καταρρέει.
Με βάση τα ανωτέρω σαφώς το χρέος της Ελλάδας πληροί τους όρους του «απεχθούς», την πληρωμή του οποίου δικαιούται να αρνηθεί ο Ελληνικός λαός, όπως έπραξαν και άλλοι λαοί που περιήλθαν σε ανάλογες περιστάσεις (Αργεντινή, Εκουαδόρ κ.λ.). Οι δε δανειακές συμβάσεις προφανώς αντιβαίνουν στα χρηστά ήθη και γι’ αυτό είναι παράνομες και ανίσχυρες, συμπαρασύροντας και όσες επακολουθήσουν εκποιήσεις της δημοσίας κινητής και ακίνητης περιουσίας, γεγονός που μπορεί να επικαλεσθεί μία ανατρεπτική ενάρετη και στιβαρή κυβέρνηση.
Πάντα ταύτα καλώς εγνώριζαν και γνωρίζουν οι συνομολογήσαντες τις δανειακές συμβάσεις, γι’ αυτό επιζητούν, οι μεν δανειστές την εμπλοκή και ιδιωτών τοκογλύφων και την συναίνεση των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, μερικοί δε Υπουργοί της Κυβερνήσεως την συνυπογραφή των αντιλαϊκών νόμων από όλους τους Υπουργούς, αλλά και ο πρωθυπουργός την «συστράτευση» των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως.
Ωστόσο και οι μεθοδεύσεις αυτές αποβαίνουν αλυσιτε-λείς, εφόσον ούτε η συναίνεση των πολιτικών κομμάτων της χώρας νομιμοποιεί τις καταπιεστικές και για τούτο άκυρες δανειακές και τις συναφείς δικαιοπραξίες, ούτε η συνυπογραφή των αντι-συνταγματικών νόμων απαλλάσσει τους αρμοδίους Υπουργούς, εφόσον κατά τα άρθρα 85 του Συντάγματος και 17 του Ν. 1558/1985, ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο είναι συνυπεύθυνο για την πολιτική της Κυβερνήσεως. Αλλά και οποιαδήποτε συναίνεση της αντιπολιτεύσεως δεν σημαίνει και συνενοχή της, εφόσον είναι αμέτοχη των κυβερνητικών χειρισμών.
Ουδέν βεβαίως προσέφερε, ούτε μπορεί να προσφέρει η συνάθροιση των αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος θα εμεγάλυνε την υστεροφημία του, εάν αρνιόταν την έκδοση των συναφών με τους δανεισμούς νόμων, αναπέμποντάς τους στη Βουλή κατ’ άρθρ. 42 του Συντάγματος.
