Ήταν κάποια στιγμή που ένοιωσα θυμό;
Μήπως τότε που φοβήθηκα;
Ή όταν οδηγούμενη από ανία έφαγα μια σοκολάτα χωρίς καν προλάβω να καταλάβω τη γεύση της;
Ήταν τότε που ένοιωθα μια κατάθλιψη;
Ήταν ίσως μια έκφραση ενός γνωστού μου που είπε, αν δεν ζω με πάθη τότε γιατί ζω;
Δίνουν λοιπόν γεύση στη ζωή τα πάθη μας;
Μάλλον ήταν μια στιγμή από κείνες που κάνω συχνά στον εαυτό μου να ομολογήσει τις ¨αμαρτίες¨ του για να τον μαλώσω να τον συμβουλέψω και να του δώσω άλλη μια ευκαιρία.
Τι είναι λοιπόν πάθος;
Πάθος όπως μπορούμε να εννοήσουμε από τη λέξη είναι μια κατάσταση.
Κάτι που παθαίνουμε λοιπόν.
Eίναι μια επαναλαμβανόμενη ροπή προς ένα συγκεκριμένο συναίσθημα ή επιθυμία που μας κυριεύει κατά κάποιο τρόπο.
Τα πάθη λοιπόν είναι συναισθήματα.
Συναισθήματα όμως που εδραιώνονται μέσα μας και μας σέρνουν σαν άβουλα όντα.
Και η λογική;
Αυτή συρρικνώνεται.
Και άρα το παγιωμένο συναίσθημα αυτό που υπερνικά τη λογική είναι το πάθος.
Και είναι επιθυμίες.
Αναγκαστικά οι επιθυμίες μας δεν εμπεριέχουν κάτι κακό.
Αναλόγως με τις επιθυμίες μας λοιπόν.
Όταν επιθυμείς να γίνεις ένας καλός μουσικός και δίνεσαι με πάθος ώστε να καταφέρεις αυτόν τον στόχο τότε το αποτέλεσμα είναι το ποθητό.
Αν επιθυμείς όμως ότι ανήκει στο διπλανό σου και σε καταλαμβάνει το πάθος για την απόκτησή του τότε το πάθος αυτό έχει καταστροφικές συνέπειες για σένα φυσικά αλλά και για ένα σύνολο ανθρώπων που κινούνται γύρω σου.
Άραγε τι σχέση έχει το πάθος με την αμαρτία;
Η αμαρτία είναι μια πράξη.
Το πάθος είναι ο υποκινητής της αμαρτίας, του μη επιτρεπτού αν το θέλεις, του απαγορευμένου.
Και κάποιος θα πει και γιατί να υπάρχουν απαγορεύσεις στη ζωή;
Γιατί να μην μπορούμε να ζήσουμε όπως θέλουμε και να κάνουμε ότι θέλουμε;
Μια απάντηση είναι, επειδή ζούμε σε σχέση με άλλους συνανθρώπους.
Αυτό και μόνο αναγκάζει προς την θέσπιση κανόνων ηθικών τους οποίους κανείς δεν έχει επιβάλλει παρά μόνο η ίδια η λογική του ανθρώπου.
Απ'την άλλη έρχεσαι να αναλογιστείς:
Και;
Είναι ωραία κατάσταση η απάθεια;
Όπου όλα είναι υπολογισμένα με τη λογική και το συναίσθημα ατροφεί;
Ανισορροπία.
Άρα όσο περισσότερα πάθη έχουμε τόσο πιο ανισόρροποι άνθρωποι είμαστε.
Ο ανισόρροπος άνθρωπος είναι ένας ανήσυχος, δυστυχής άνθρωπος.
Και βέβαια όταν μιλάμε για πάθη αυτά μπορούμε να τα χωρίσουμε σε σαρκικά
(λαιμαργία, μέθη, λαγνεία, οκνηρία)
και ψυχικά
(υπερηφάνεια, χαιρεκακία, μνησικακία ή ακόμα μόνιμη λύπη, κι ακόμα αμέλεια)
είναι αυτά που κάνουν σε μας κακό, είναι και κείνα τα πάθη που κάνουν στο συνάνθρωπό μας το κακό
(ψευτιά, απάτη, αφαίρεση του ιδιωτικού)
Τα αισθητά πράγματα, τα οποία είναι τα βασικά αίτια των περισσοτέρων παθών, είναι:
Ό οίνος, οι γυναίκες, ό πλούτος και ή ευεξία του σώματος.
Διαβάζω!
Είναι ότι πιο ωραίο και επιθυμητό απ'τη ζωή!
Πάθος γίνονται όταν τα εκμεταλλευόμαστε στην υπερβολή τους.
Αλλά τι υποκινεί μια κατάσταση ή μια επιθυμία στο να γίνει πάθος;
Η φαντασία!
«Φαντάζομαι πως αν μπορούσα να καταφέρω το επιθυμητό για μένα τότε θα ήμουν ευτυχής.»
Η φαντασία αυτή επιμένει.
Και τότε οδηγεί στο πάθος.
Κάποιοι λένε πως θα πρέπει να εργάζεσαι το πνεύμα και το σώμα ώστε να μην μπορεί να ¨δουλέψει¨ η φαντασία.
Μα η φαντασία είναι ένα δημιουργικό κομμάτι του ανθρώπινου νου ...
Μήπως το πάθος τελικά ξεπηδά μέσα από απωθημένα;
Από στερήσεις του σώματος και της ψυχής;
Και ποιος είναι αυτός που ευθύνεται;
Ο ίδιος ο παθιασμένος;
(τι ωραία παρ' όλα αυτά έννοια)
ή όσοι τον περιβάλλουν από τη στιγμή της γέννησής του;
Όσο ευθύνεται στη διαμόρφωση χαρακτήρα του ανθρώπου αυτό που φέρει απ'τα γονίδιά του αλλά και από το εξωτερικό περιβάλλον το ίδιο έχω την εντύπωση ισχύει και για την δημιουργία παθών .
Λέω να βάλω εδώ μια τελεία στις σκέψεις μου περί παθών συμπεραίνοντας ότι:
άνθρωπος χωρίς πάθη δεν μπορεί να υπάρξει.
Όσο λιγότερα πάθη έχεις τόσο πιο ψυχικά ελεύθερος άνθρωπος είσαι παρ' όλα αυτά.
Ωραίο είναι να παλεύεις τα πάθη σου.
Ή να τα διοχετεύεις ακόμα καλύτερα σε δημιουργικές αναζητήσεις.
Ο παθιασμένος είναι ένας τυχερός άνθρωπος αλλά παθιασμένος από ωραία συναισθήματα και για κοινωφελή έργα.
