“…Πως βαριέμαι αυτούς που θέλουν να μου δίνουν –ή να δίνουν σε άλλους- συμβουλές.!
Πώς βαριέμαι και τον εαυτό μου, όταν πάει να το κάνει!
Δεν λέγεται…!
Βρε άνθρωπε του Θεού, έχεις ιδέα γιατί τόσο πολύ καίγεσαι να συμβουλεύεις τους άλλους…;!
Εγώ λέω πως για να φουσκώσει κι άλλο το εγώ σου και η μεγάλη ιδέα που’ χεις για σένα.
Πιστεύοντας, έστω και για λίγο, πως κάτι είσαι, θα ξεχάσεις τα δικά σου προβλήματα.
Για να κρύψεις απ’ τους άλλους κι από σένα την ευαλωτότητα σου.
Πως δηλαδή είσαι άνθρωπος λίγος, μικρός, σε πολλά φτωχός κι ανήμπορος.
Να κρυφτείς από την επίγνωση της ανεπάρκειάς σου.
Από το γεγονός του πόσο αδιάφορος είσαι τελικά για το τι καίει και ταλανίζει την ψυχή αυτού που βιάζεσαι να συμβουλέψεις.
Λίγη ευαισθησία και διάκριση να έχεις, σύντομα θα λάβεις το μήνυμα πως ο άλλος ούτε τις θέλει τις συμβουλές σου, ούτε ποτέ πρόκειται να βελτιωθεί, να βάλει ένα πόντο στο ανάστημα του, απ’ αυτές.
Κι αν σου λέει κι επιμένει πως δήθεν τις θέλει, πως τάχα δεν μπορεί να κάνει χωρίς την δική σου γνώμη, είναι για να συνεχίσει να πιστεύει πως δεν είναι ικανός να πάρει ο ίδιος μια απόφαση.
Ούτε θέλει να αναλάβει την ευθύνη του γι’ αυτήν.
Για να μείνει κολλημένος στην χαμηλή του αυτοεικόνα.
Για να συνεχίσει να φοβάται να μεγαλώσει.
Θέλει διακαώς την συμβουλή σου για να μην αλλάξει.
Να παραμείνει στάσιμος στο σχολείο της ζωής.
Αν βλέπεις κάποιον να είναι εξαρτημένος από τις «σοφές» σου συμβουλές, να ξέρεις πως ούτε αυτός έχει πραγματική ανάγκη τις συμβουλές σου, ούτε εσύ είσαι σοφός.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ένα πράμα κυρίως έχουν πραγματικά ανάγκη από σένα:
Να τους ακούσεις, παραιτούμενος από την επιθυμία σου να παρέμβεις.
Να τους νοιαστείς με την καρδιά σου.
Αν είναι, να πονέσεις μέσα σου, ν’ ακούσεις τη ιστορία τους, να χαρείς εγκάρδια με την χαρμόσυνή τους είδηση. Θα το καταλάβουν και θα σ’ εμπιστευτούν.
Όπως λέει κι ο «Γιάννης ο Τηγάνης»:
«Τον εαυτό σου μόνο να αλλάζεις με προσπάθεια.
Τους άλλους, μόνο με αγάπη…».
Κι εγώ πάλι λέω πως ούτε τον εαυτό σου τον αλλάζεις με προσπάθεια.
Ό,τι βοήθεια του δώσεις, θα του την δώσει επειδή έμαθες να τον αγαπάς…”
Απόσπασμα από το βιβλίο
του ψυχολόγου- ψυχοθεραπευτή
Γρηγόρη Βασιλειάδη
“Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι:
Απ’ τον φόβο της σκιάς,
στο φως της επίγνωσης”,
