Πριν διαβάσετε το κείμενο, κάντε αυτήν την ερώτηση στον εαυτό σας
”Τελικά είναι ακόμη ταμπού να πάω στον ψυχολόγο;”
Από την εμπειρία μου , ως θεραπευόμενη πρώτα και ως θεραπεύτρια μετά, θα έλεγα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή μας χρειαζόμαστε να πάμε σε ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή!
Πιο αναλυτικά θα έλεγα ότι:
Είναι αυτοί που έχουν ένα πρόβλημα που τους ενοχλεί στην καθημερινότητα τους,όπως κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, φοβίες… και έρχονται όταν πια έχουν φτάσει σ ένα σημείο που ξέρουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους και είναι επιτακτική ανάγκη να ζητήσουν βοήθεια.
Είναι αυτοί που δεν τα καταφέρνουν στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους γιατί κάτι κάνουν και τους διώχνουν από κοντά τους ή τραβούν κοντά τους πάντα λάθος ανθρώπους…
Είναι αυτοί που έρχονται νιώθοντας ένα κενό, ή ένα πηγάδι μαύρο και βαθύ που έχουν μπει και δεν μπορούν να βγούν…
Είναι οι γονείς που θέλουν να μάθουν πώς να αντιδρούν σε δεδομένες στιγμές με τα παιδιά τους…είναι πολύ βοηθητικό ειδικά σε ομάδες γονέων να ακούν και άλλους γονείς και να μαθαίνουν από την ομάδα ολόκληρη …
Είναι αυτοί που δεν το έχουν συνειδητοποιήσει και ψάχνουν εδώ κι εκεί να βρουν λύσεις σε προβλήματα που στην ουσία έχουν να κάνουν με την ψυχή τους και όμως ψάχνουν να βρουν λύσεις σε γιατρούς που απλά εξαφανίζουν το σύμπτωμα που είναι μια απεγνωσμένη κραυγή βοήθειας της ψυχής, είναι αυτά που λέμε ψυχοσωματικά συμπτώματα.
Τέλος είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να λένε αντίο σε σχέσεις που έχουν τελειώσει, δεν έχουν μάθει να αποχαιρετούν, θεωρούν ότι με μια απώλεια έρχεται η καταστροφή, οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη από έλεγχο και δεν μπορούν να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν…
Και φυσικά οι άνθρωποι που έχουν χάσει τον εαυτό τους, που έχουν επιλέξει για να επιβιώσουν έναν ρόλο και αυτός τους βαραίνει πια …αυτοί που έρχονται στα γραφεία των ψυχοθεραπευτών και δεν ξέρουν ουσιαστικά γιατι …είναι γιατί έχουν ξεχάσει τα βασικά…δεν ξέρουν τι θέλουν, τι χρειάζονται, ποια είναι η ανάγκη τους στο τώρα, τι επιλέγουν και είναι σα να πρέπει να γίνει μια ψυχοεκπαίδευση όπως λέμε , όπου μαθαίνουν σιγα-σιγά αυτά που είναι τόσο απλά και έχουν γίνει αδύνατα…
Τέλος είναι και αυτοί που ξεκινούν να κάνουν θεραπεία γιατί θέλουν να μάθουν τον εαυτό τους και να πάνε λίγο παρακάτω στο κομμάτι της αυτογνωσίας και της αυτοεξάρτησης…
Με κοιτούν με απορία και απαντούν:
Τίποτα!
Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους.
Και αυτό γιατί χρειάστηκε σε κάποια φάση της ζωής τους να παγώσουν τα συναισθήματά τους και να μην αισθάνονται τίποτα!
Τελειώνοντας θα πω λίγα επιγραμματικά για τα ψυχοσωματικά συμπτώματα:
(Louise L.Hay)
1.Αυπνία: Δεν εμπιστεύομαι την πορεία της ζωής!
2.Αλλεργίες: αντιδρώ μη φυσιολογικά σε κάποιο φυσιολογικό γεγονός!
3.Εθισμοί: Προσπαθώ να αποφύγω τον εαυτό μου!
4.Ογκοι: Μένω κολλημένος σε παλιές πληγές!
5.Alzheimer: Αδυνατώ να αντιμετωπίσω την ζωή όπως είναι
Βικτώρια Ασκαρίδου
Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt
www.askvictoria.gr
