Στο βιβλίο «Πολιτική από στόμα σε στόμα», του Στέλιου Ράμφου, εκδ. Αρμός, σελίδα 131, γράφει:
«Τα λείψανα της αγίας Βαρβάρας θα κάνουν το θαύμα τους!
Η πράξη μας δεν μετρά.
Ιδέα που απηχεί εσχατολογική ψυχολογία».
Η πράξη μας δεν μετρά.
Ιδέα που απηχεί εσχατολογική ψυχολογία».
Σε αυτό το απόσπασμα διακρίνεται καθαρά, η διαφοροποίηση του ορθολογιστή, από τον ορθόδοξο χριστιανό.
Ο ορθόδοξος χριστιανός περιμένει ένα πτώμα να τον σώσει, ένα πτώμα θα αναλάβει τις ευθύνες, ένα πτώμα θα κάνει την πράξη και αφού περιμένουμε από ένα πτώμα να κάνει την πράξη, η δικιά μας πράξη δεν μετρά, δεν χρειάζεται.
Δεν χρειάζεται να εργαστούμε, να δημιουργήσουμε, να κινηθούμε, παρά μόνο να προσκυνήσουμε και να αφεθούμε στις μαγικές δυνάμεις ενός πτώματος.
Αυτή είναι η λογική του ορθόδοξου χριστιανού, η λογική της θρησκείας του, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας παραλογισμός.
Στο μυαλό του, αυτή η πράξη έχει λογική, στην πραγματικότητα είναι σκέτη παράνοια.
Ο ορθόδοξος χριστιανός ζει το τέλος, επιθυμεί το τέλος.
Όλος ο χρόνος του οδεύει στο έσχατο, για να λυτρωθεί από το βάρος των ευθυνών του.
Δεν έχει παρόν, δεν έχει σχεδιασμό του τώρα, δεν έχει ατομική δημιουργικότητα.
Ο εαυτός του είναι καθηλωμένος και ζει στον κόσμο της φαντασιοπληξίας του, όπου ένα πτώμα θα τον σώσει αν το προσκυνήσει.
Αντίθετα, ο ορθολογιστής διαμορφώνει τον χρόνο του. Δεν περιμένει το έσχατο, αλλά σχεδιάζει το μέλλον ξέροντας τα όριά του, ξέροντας τις δυνατότητές του και αξιολογεί τον εαυτό του, ώστε να τις ξεπεράσει και να εξελιχθεί.
Στον ορθόδοξο χριστιανό δεν υπάρχει εξέλιξη, αλλά καθήλωση.
Δεν υπάρχουν δυνατότητες, γιατί όλες οι δυνατότητες θα προέλθουν από τα πτώματα, όπου τοτεμικά λατρεύονται.
Στην παθητικότητα του ορθόδοξου χριστιανού, ο ορθολογιστής προτάσσει την ανάπτυξη του εαυτού μέσω της έμπρακτης δραστηριότητας.
Και ξέροντας την πεπερασμένη του φύση (την οποία και αποδέχεται ως την φυσιολογική κατάληξη της βιολογικής του ύπαρξης), αξιοποιεί το κάθε λεπτό δημιουργικά, ώστε να βελτιώσει τον εαυτό του.
Ο ορθολογιστής είναι ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, γιατί μέσω της εργασίας στο παρόν, αποκτά αυτάρκεια για το μέλλον και αυτή η αυτάρκεια του δίνει ελευθερία και αυτή η ελευθερία είναι η πραγματική αξιοπρέπεια που πρέπει να έχει ένα άτομο.
Ενώ ο ορθόδοξος, περιμένοντας να σωθεί από μαγικές δυνάμεις, είναι σκλάβος του παραλόγου, σκλάβος του ιερατείου, σκλάβος της ιστορικής πραγματικότητας, καθιστώντας τον εαυτό του έρμαιο των εξελίξεων.
Το πέρασμα από τον ορθόδοξο στον ορθολογιστή γίνεται με:
Ρεαλιστική λογική σκέψη
Πραγματισμό
Ευθύνη
Εργατικότητα
Δημιουργικότητα
Εγκράτεια
Επιμέλεια
Αυτάρκεια
Έγραψε ο Αντώνης Φουντούλης
*Το βιβλίο «Πολιτική από στόμα σε στόμα» το προτείνω σε όλους, είναι ένα πολύ καλό βιβλίο για λογική σκέψη και αυτοκριτική.
Facebook: Anthony Fountoulis
email: antonisfountoulis@gmail.com
