Πριν λίγες μέρες μου προτάθηκε να γράφω στο site του Κλόουν που από σήμερα με φιλοξενεί. Πριν δώσω την τελική μου απάντηση έριξα μια ματιά στην ταυτότητα του Κλόουν. Διαβάζω: "Πολιτικά αυτοπροσδιορίζεται σαν left liberal, άθεος, πολίτης του κόσμου, συλλέκτης εμπειριών, ασυμβίβαστος, ελεύθερος. Αποτραβηγμένος στον προσωπικό του παράδεισο, συνεχίζει τις πνευματικές του αναζητήσεις και πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα, όταν θίγονται ανθρώπινα δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες".
Αν εξαιρέσεις το "άθεος" σκέφτηκα πως έχουμε πολλά κοινά στοιχεία κι επομένως όλο και κάτι ενδιαφέρον θα έχουμε να μοιραστούμε, όσο καιρό θα είμαστε μαζί. Όπως και να το κάνεις είναι πρόκληση για έναν παπά να γράφει σε ένα site που όσοι το διαβάζουν βλέπουν κριτικά την ύπαρξη του Θεού. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καμία διάθεση να γράψω κάποιου είδους απολογητικής πραγματείας, για να πείσω πως τελικά υπάρχει ο Θεός. Άλλωστε τα δικά μου επιχειρήματα νομίζω πάντα θα μειονεκτούν στον κόσμο του ορθολογισμού, αφού έχουν να κάνουν με τη μεταφυσική και με το προσωπικό βίωμα.
Στις διαδικτυακές κυρίως συζητήσεις με φίλους οι οποίοι τα "χώνουν" σε ό,τι αφορά τα εκκλησιαστικά θέματα, έχω νιώσει πολλές φορές να συμφωνώ σε ανησυχητικό βαθμό μαζί τους. Μετά από είκοσι χρόνια ενεργής παρουσίας ως κληρικός, δικαιούμαι να πω κι εγώ πως θα ήθελα μια Εκκλησία αλλιώτικη από αυτή που είναι σήμερα. Ανοιχτή στις νέες προκλήσεις της Κοινωνίας, με διάθεση διαλόγου και όχι μονολόγου και η οποία θα αντιστέκεται στον πειρασμό της εξουσίας αγκαλιάζοντας τον αδύναμο και ανυπεράσπιστο απέναντι στην όποια κοσμική εξουσία. Θα ήθελα να έβλεπα την Εκκλησία να πρωτοστατεί στους αγώνες κατά της φτώχειας, της αδικίας, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, κάνοντας έτσι το μήνυμα του ευαγγελίου πιο επίκαιρο όσο ποτέ.
Κατά τη γνώμη μου αυτός είναι ο βασικός λόγος που ένας μεγάλος αριθμός πολιτών – όχι μόνο στην Ελλάδα – νιώθουν πως τίποτε πλέον δεν έχουν να πουν με την ή τις Εκκλησίες. Αυτιστικές και απομονωμένες, μονολογούν τα δογματικά και ηθικιστικά τους τσιτάτα, χωρίς καμιά διάθεση να δουν τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν να είναι. Η γενιά μου, πριν την εμφάνιση των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, θα θυμάται στην ΕΡΤ μια αρκετά διάσημη σειρά με το όνομα: "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι". Μια οικογένεια προτεσταντών στις ΗΠΑ μοιράζονταν μαζί μας για αρκετά χρόνια την καθημερινότητά τους. Ευγενικοί, επιμελείς, σε μια απέραντη γαλήνη οικογενειακής αρμονίας μετέδιδαν σε όλους μας το μήνυμα της υγιούς οικογενειακής ζωής.
Τα χρόνια πέρασαν και "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι" αποτελεί γλυκιά ανάμνηση μιας εποχής που πέρασε κι έδωσε τη σκυτάλη σε νέα ήθη και νέες πραγματικότητες. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η πρόκληση για τις Εκκλησίες. Να μπορέσουν να δουν το νέο ως τη συνέχεια της ποιμαντικής τους πρότασης που πηγάζει μέσα από τη διδασκαλία του Χριστού. Άλλωστε αυτό ακριβώς έκανε και ο Χριστός στις μέρες του. Μίλησε με γλώσσα κατανοητή στους σύγχρονούς του, με διάθεση διαλεκτική και όχι δογματική. "Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο" επαναλάμβανε κάθε φορά που κάποιοι "κολλημένοι" στο νόμο προσπαθούσαν να τον στριμώξουν. Το ίδιο θα έλεγε και σήμερα αν ερχόταν ανάμεσα μας. Θα έβρισκε τρόπους για να προσεγγίσει όλους εκείνους που οι Εκκλησίες με απίστευτη ευκολία χαρακτηρίζουν αμαρτωλούς και θα φώναζε πως για τους αμαρτωλούς ήρθε στον κόσμο.
Επειδή ένας παπάς πάντα κινδυνεύει να το γυρίσει στο κήρυγμα κι εγώ θέλω να το αποφύγω σταματώ εδώ. Όλα όσα γράφω σε αυτό το πρώτο κείμενο που σηματοδοτεί το ξεκίνημα της επι-κοινωνίας μας είναι περισσότερο η δική μου εξομολόγηση και η δική μου αγωνία για την παρουσία της Εκκλησίας στον κόσμο. Συνήθως με ρωτάνε δυο πράγματα όσοι με γνωρίζουν. Γιατί έγινα παπάς και γιατί παραμένω παπάς. Έχω μόνο μια απάντηση και για τα δύο ερωτήματα. Όσο κι αν εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια το πρόσωπο και η διδασκαλία του Χριστού πέρασαν "του λιναριού τα πάθη", αμαυρώθηκαν κυρίως από όσους θεώρησαν τους εαυτούς τους εκπροσώπους επί της γης, για εμένα παραμένει ό,τι πιο ανθρώπινο και ό,τι πιο αληθινό στην δική μου αγωνία για τη ζωή. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την πρόταση : "Ο Θεός αγάπη εστί".
Σχόλιο:
Όπως πάντα στα κηρύγματα, το κείμενο αρχίζει καλά. Με μετριοπάθεια και επισημάνσεις προφανείς. Πάνω που περίμενα με αγωνία την λύση του δράματος, τελειώνει ξαφνικά με ένα "ε, έτσι είναι".- (Τελεία και παύλα) Κλασσικό Χριστιανικό αυτό. Δογματικό.
Το ερώτημα δεν είναι "γιατί έγινες παπάς;" ούτε "γιατί παραμένεις παπάς;" Το ερώτημα είναι "αν η αγάπη είναι το κύριο μέλημά σου, γιατί θεωρείς ότι ως παπάς μπορείς να το εξυπηρετήσεις καλύτερα;" Αφού
1. Ο κόσμος είναι όλο και πιο αρνητικός απέναντι στην θρησκεία
2. Η Εκκλησία (ως οργάνωση) έχει ξεφύγει αρκετά από το κήρυγμα του Χριστού (αν υποθέσουμε ότι ξέρουμε τι ακριβώς είπε και έκανε ο Χριστός)
3. Υπάρχουν χιλιάδες άλλα επικοινωνιακά και πρακτικά μονοπάτια.
Πως λοιπόν βοηθάει η ταμπέλα "Χριστός" ή "Εκκλησία του Χριστού" σε οποιαδήποτε προσπάθεια αγάπης στην εποχή μας;
