Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος πέρα από αστραπιαίος κλέφτης στιγμών; Πέρα από δυστυχισμένος πεζοπόρος στο ατέλειωτο μονοπάτι του χρόνου, που υπάρχει μονάχα για να τον βοηθάει να ταξινομεί τις στιγμές που κλέβει; Γιατί τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος πέρα από μοναχικός αναζητητής του νοήματος της μυστήριας ύπαρξης του; Πέρα από ένα εγωκεντρικό πλάσμα το οποίο έχει μάθει να καταστρέφει ως απόδειξη της ανωτερότητας και της ανθεκτικότητας του; Πέρα από μεταμφιεσμένος ηθοποιός στην παράσταση της ίδιας του της ζωής;
Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος, λοιπόν, πέρα από τιμωρός του εαυτού του και δικαστής των ονείρων του; Πέρα από τον χειρότερο εχθρό του και ταυτόχρονα τον καλύτερο φίλο του; Πέρα από συλλέκτης αναμνήσεων και εμπειριών στο κυκλικό ταξίδι μιας ανακυκλώμενης ζωής; Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος, πέρα από την πιο θαυμαστή μα καταραμένη δημιουργία του μοιραίου ‘λάθους’ της ζωής που γέννησε τα πάντα; Μια δημιουργία καταδικασμένη να κυνηγάει την αλήθεια στις ψευδαισθήσεις, τη γαλήνη στον πόνο και την εξέλιξη στους πιο σκιερούς τόπους;
Μια δημιουργία που έχει μάθει να σέρνεται ψηλαφίζοντας στα σκοτάδια της αυτοδημιούργητης φυλακής της, μήπως και βρει το σωτήριο φως κάποιας εξωτερικής πηγής; Μια δημιουργία που απέρριψε τα μάτια της ψυχής της πριν καν αναρωτηθεί αν ο θησαυρός της ευτυχίας κρύβεται στα ανεξερεύνητα ενδόμυχα παλάτια της, κι όχι στα απατηλά φώτα μιας εύθραστης πραγματικότητας που έμαθε να ελκύει την πίστη της; Πριν καν αναρωτηθεί αν μέσα στον άγνωστο κόσμο που κουβαλά η συνείδηση της, την οποία προτιμάει να απωθεί από φόβο,φωλιάζει το θαυματουργό φως της ίδιας της ζωής;
Μα τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος, λοιπόν, πέρα από μια σκλαβωμένη και ξεθωριασμένη κουρδιστή κούκλα που χρωστάει τις ανάσες ζωής της, στους εφιάλτες που απλώνει ο φόβος κι η μοναξιά; Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος πέρα απ’τον πυρήνα δημιουργίας των πιο διεφθαρμένων απωθημένων του;
Πέρα απ’το ζωντανό αποτέλεσμα όλων όσων πιστεύει, φαντάζεται, οραματίζεται, επιθυμεί ή φοβάται κρυφά; Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος πέρα από όμηρος των χειρότερων συναισθημάτων του;
Πέρα από αυτοεξόριστος πολεμιστής που έχει χάσει την θεϊκή του ιδιότητα γιατί έμαθε να μάχεται χωρίς σκοπό και με όπλα που καταστρέφουν τη φύση του και την αποξενώνουν από τις υπόλοιπες;
Πέρα από ζωγράφος ο οποίος φυλάει όλα τα χρώματα του κόσμου μέσα του, μα το βλέμμα του απορροφάται διαρκώς απ’το μαύρο ύφασμα που έχει σκεπάσει τον κόσμο, τόσο που έχει ξεχάσει πώς να διακρίνει τα αληθινά χρώματα; Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος πέρα από κλέφτης στιγμών χωρίς ουσιαστικό προορισμό;Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος;
Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος, πέρα από κλέφτης των πολύτιμων στιγμών της ζωής;
Στιγμών που όμως έχει μάθει να αρπάζει μηχανικά προσπερνώντας το αληθινό τους νόημα, λες και έχει αυτοματοποιηθεί η ύπαρξη/συνείδηση του από ένα αόρατο δαιμονικό χέρι απάθειας και αφανισμού; Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος πια από πέρα από μια σκιά του Ανθρώπου στον οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί χρησιμοποιώντας σοφά τούτες τις στιγμές; Τι άλλο ειν’ ο άνθρωπος πέρα από ένα έκπτωτο και διεφθαρμένο ον που σφετερίζεται τίτλους εξουσίας και ιδιοτήτων χωρίς να γνωρίζει τη σοφία, τη δύναμη και το νόημα τους;
Τί άλλο ειν’ ο άνθρωπος ΠΙΑ;
