Ναι, δεν θα πω ότι είναι εύκολο να κοιτάς μέσα σου, να μην βρίσκεις κατήγορους για την πραγματικότητα της ζωής σου, να μη χαρακώνεις με ενοχές τον εαυτό σου για τις ελλείψεις σου, να μην ψάχνεις φταίχτες για την κατάσταση της κοινωνίας και για όλα τα δεινά του κόσμου.
Ποτέ δεν θα ισχυριστώ αυτό που διαδίδει η νέα «θρησκεία» της «θετικής σκέψης», της άγνοιας εμποτισμένη με τόνους ασυνείδητου φόβου.
Αυτό που όχι μόνο θα ισχυριστώ αλλά και θα συνεχίζω να στηρίζω όμως, με πράξεις και με λόγια, είναι ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ άλλος δρόμος προς την αλήθεια.
Μια αλήθεια στρωμένη με άπειρα ψέματα, ακόμα περισσότερες εικονικές πραγματικότητες, που όμως διαφαίνεται, από ένα (δύσκολο) σημείο και μετά. Και η αλήθεια, πάντα σε απελευθερώνει… προσθέτει και ευθύνη να τη λειτουργήσεις, ενώ πριν έμενες στην ευκολία να κατηγορείς, να κρίνεις, να γκρινιάζεις και να παραμένεις στην πίκρα, στην αυτολύπηση και στην οργή.
Αυτό όμως το «να κοιτάς μέσα σου»… που οι περισσότεροι νομίζουμε ότι το κάνουμε, στο επίπεδο της κατώτερης διάνοιας/σκέψης ή στο επίπεδο της φαντασίωσης, όπως μας βολεύει δηλαδή...!
Καθημερινά συναντώ ανθρώπους που πιστεύουν πέραν πάσας αμφιβολίας ότι «βλέπουν», «ξέρουν» και ελέγχουν τον εαυτό τους… με ό,τι σημαίνουν αυτά. Η φανερή απόδειξη όμως, βρίσκεται πάντα απολύτως μπροστά μας και απολύτως ξεκάθαρη… στη ζωή!
Πώς αντιδράς σε κάτι που δεν περιμένεις και δεν έχεις προετοιμαστεί γι’ αυτό;
Πώς βάζεις προτεραιότητες στη ζωή σου, ειδικά όταν όλα φαίνονται να «πέφτουν σαν ντόμινο» γύρω σου;
Πώς αισθάνεσαι και πώς ανταποκρίνεσαι στα «μεγάλα» προβλήματα που η ζωή σου παρουσιάζει όπως μια ανίατη ασθένεια, ένας χωρισμός, μια απόλυση, στο θάνατο κλπ;
Πόσο γαλήνιος, μα και μάχιμος ταυτόχρονα παραμένεις, μέσα σε θύελλες και μεγάλες «καταστροφές»;
Πόσο δραματική αντιλαμβάνεσαι τη ζωή σου, τον πόνο σου, τη δυστυχία που βλέπεις γύρω σου;
Πόσο μπορείς να συμμετέχεις μέσα σε όλα χωρίς να σε μεταλλάσσει τίποτα και κανένας ρόλος σου;
Πόσο αληθινή είναι πράγματι η αγάπη μέσα σου και στη δράση σου, ειδικά όταν δεν έχεις, δεν είσαι, δεν μπορείς;
Πολλή θεωρία… το «να κοιτάς μέσα σου» είναι αδιάκοπη αφοσίωση, με πειθαρχία συνέπειας και ακλόνητη, σταθερή ταπεινότητα!
