Είπε δε προς αυτούς παραβολή, λέγοντας: «Κάποιου πλούσιου ανθρώπου τα χωράφια έφεραν πολλή συγκομιδή, και σκεφτόταν μέσα του, λέγοντας: “Τι να κάνω; διότι δεν έχω μέρος να φυλάξω τους καρπούς μου”. Και είπε: “Αυτό θα κάνω. Θα χαλάσω τις αποθήκες μου, και θα οικοδομήσω μεγαλύτερες, και θα φυλάξω εκεί όλους τους καρπούς μου και τα αγαθά μου. Και θα πω στην ψυχή μου: "Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά αποταμιευμένα για πολλά χρόνια. Να αναπαύεσαι, να τρως, να πίνεις, και να ευφραίνεσαι"”.
«Είπε όμως προς αυτόν ο Θεός: “Ανόητε, αυτή τη νύχτα την ψυχή σου απαιτούν από σένα. Και όσα ετοίμασες, ποίου θα είναι;”. Έτσι θα είναι όποιος θησαυρίζει για τον εαυτό του και δεν είναι πλούσιος όσον αφορά τον Θεό»
(κατά Λουκά Ευαγγέλιο, ΙΒ)
Είναι θύματα της αυταπάτης όσοι είναι ήσυχοι με πνευματικό εφησυχασμό ότι δήθεν είναι ασφαλείς με τα υλικά πλούτη. Ο Ιησούς προειδοποιεί για την απατηλή ασφάλεια που προσδίδει ο υλικός πλούτος. Τέτοιου είδους άτομα είναι απρόθυμα να μάθουν από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εργάστηκαν σκληρά στον κόσμο για την απόκτηση υλικών αγαθών και ευημερίας, έχοντας ενδεχομένως δημιουργήσει τεράστιες περιουσίες, και που διαπίστωσαν τελικά ότι ο πλούτος δεν πρόσθεσε κάτι σημαντικό στο σεντούκι της εσωτερικής γαλήνης και χαράς. Πόσο ανόητο είναι να αποθηκεύει κάποιος θησαυρούς για το παροδικό σώμα, το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να το αρπάξει ο θάνατος! Το συνετό είναι να καταβάλλει ο άνθρωπος πρώτα και κύρια την προσπάθεια να αποκτήσει ψυχικό πλούτο αιώνιας μακαριότητας, σοφίας, και θεϊκών ιδιοτήτων μέσα από εντρύφηση και ανιδιοτελή υπηρεσία στους άλλους, εφόσον αυτός είναι ένας άφθαρτος θησαυρός τον οποίο ποτέ δεν πρόκειται να αποχωριστεί.
Τα υλικά πλούτη μπορεί να αποφέρουν μια ποθητή κοινωνική θέση στα μάτια του κόσμου, αλλά είναι άχρηστα όταν έρθει ο θάνατος. Τα πνευματικά πλούτη μπορεί να μην προκαλούν εγκόσμιο θαυμασμό, αλλά εγγυώνται στην ψυχή την αληθινή ασφάλεια της αιώνιας ελευθερίας και ευτυχίας.
Ο άπληστος άνθρωπος θέλει να έχει περισσότερα από τον διπλανό του. Όταν όμως τα αποκτήσει δεν ικανοποιείται, γιατί αναπόφευκτα διαπιστώνει ότι κάποιος άλλος έχει περισσότερα απ’ αυτόν. Οι άνθρωποι ζουν σ’ έναν χαμό δυστυχίας δημιουργημένης από τις επιθυμίες τους. Από υλικής άποψης, ο μέσος Αμερικανός έχει πολύ περισσότερα αγαθά από τον μέσο πολίτη της Ευρώπης ή της Ινδίας ή οποιουδήποτε άλλου έθνους. Εντούτοις δεν είναι ευτυχισμένος! Η ικανοποίησή του καυτηριάζεται από το άγχος και τις έγνοιες και τα ατέλειωτα θέλω.
Η ίδια η φύση της αυταπάτης κάνει τον άνθρωπο να λαχταρά τα υλικά αποκτήματα, ενώ ακόμα και μια ελάχιστη παρατηρητικότητα αποκαλύπτει την κενότητά τους. Ποιος ο λόγος να χαραμίσει κάποιος τα χρόνια του στο κυνήγι του ενός και του άλλου αντικειμένου, μόνο και μόνο για να απογοητευτεί στο τέλος; Να είστε ευτυχισμένοι εδώ και τώρα σε επαφή με το εσωτερικό βασίλειο του Θεού. Αυτή ήταν η παρότρυνση του Ιησού. Ζούσε αυτήν την αλήθεια. Η ευτυχία του δεν εξαρτιόταν από τίποτα. Ακόμα και το σώμα του το παρέδωσε με τη θέλησή του. Σ’ αυτήν την εσωτερική κατάσταση αποστασιοποίησης ο άνθρωπος είναι πλήρως ελεύθερος, ανεπηρέαστος είτε από πλούτη είτε από φτώχεια – αμετάβλητος εσωτερικά, άσχετα με τις περιστάσεις. Ένας τέτοιος άνθρωπος απολαμβάνει ό,τι παρέχει ο Κύριος, ωστόσο εσωτερικά γνωρίζει: «Αν δεν το δω ποτέ ξανά, κανένα πρόβλημα». Η ψυχή του είναι μόνιμα ασφαλής σε μια θεϊκή υπεραφθονία.
