Τελικά, πώς μπορούμε να σωθούμε; - Point of view

Εν τάχει

Τελικά, πώς μπορούμε να σωθούμε;



 Μία ερώτηση που προκαλεί το ενδιαφέρον πολλών και θα έπρεπε να προκαλεί το ένδιαφέρον όλων μας είναι αυτή του τίτλου της σημερινής δημοσίευσης.
Για την Εκκλησία η απάντηση είναι πολύ απλή. Είναι δεδομένη και συχνά πυκνά αναφέρεται σε αυτήν προσεγγίζοντάς την από ποικίλες οπτικές γωνίες.
Την αφορμή γι᾿ αυτές τις σκέψεις μας έδωσε ένας ωραιότατος ύμνος του όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας, ο οποίος ψάλλεται στους Ιερούς Ναούς μας το «εσπέρας της Κυριακής των Βαΐων», όπως λέμε.
Ο ύμνος αυτός ξεκινά με τη φράση «Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρὸς τὸ ἐκούσιον πάθος» και είναι ένα κόσμημα λεξιλογικού πλούτου, ποιητικής τέχνης, χριστοκεντρικής στάσης απέναντι στη ζωή.

Μια σύντομη παρουσίαση του ύμνου έχει ως εξής:
1. Ξεκινά με έναν λόγο του Χριστού προς τους μαθητές Του, ενώ πλησιάζουν προς την Ιερουσαλήμ. Ο Κύριος προλέγει όσα πρόκειται να συμβούν.
2. Παρεμβαίνει ο υμνογράφος και σε πρώτο πρόσωπο προτρέπει τον εαυτό του και όλους εμάς να ακολοθήσουμε την οδό του Κυρίου, η οποία περνά από το μαρτύριο και οδηγεί στην Ανάσταση.
3. Με πολλή τέχνη ξαναδίνει το λόγο στον Κύριο, ο οποίος πλέον τονίζει ότι η πραγματική κατάληξη της πορείας του ιδίου και των μαθητών, δεν είναι η Ιερουσαλήμ που κάθε βήμα τους είναι και εγγύτερα, και στην οποία σύντομα θα πεθάνει, αλλά η Άνω Ιερουσαλήμ, δηλαδή η Βασιλεία των Ουρανών που αποτελεί το στόχο όλων μας.
4. Σε αυτό το τρίτο μέρος ο Χριστός τονίζει ότι η δική Του ανύψωση δεν θα είναι η μοναδική. Δεν θα ανεβεί μόνος Του στο θρόνο του Θεού, αλλά δίπλα σε Αυτόν, μαζί Του, θα «συν-ανυψωθούν» και όσοι τον ακολουθήσουν στο δρόμο της θυσίας.
 
Η παρουσίαση του ύμνου ήδη μας έδωσε τους βασικούς άξονες της πνευματικής ζωής και της πορείας προς τη Βασιλεία των Ουρανών:
1. Μαρτύριο
2. Ανάσταση.

Η ζωή με προβλήματα και δυσκολίες, η οποία συνήθως, μας φαίνεται βαριά και δυσβάστακτη, αποτελεί τη βάση για τη σωτηρία. Σήμερα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, οι χριστιανοί δεν διώκονται και δεν αντιμετωπίζουν το μαρτύριο. Πάντοτε όμως έχουν προβλήματα, δυσκολίες, θλίψεις, πόνο. Η οδός αυτή όμως είναι η οδός που οδηγεί στον Παράδεισο. Βέβαια, με αυτό που λέμε σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε ότι αυτός που πορεύεται προς τη Βασιλεία των Ουρανών είναι ή πρέπει να είναι πεσιμιστής ή σκυθρωπός ή μονόχνωτος. Το αντίθετο μάλιστα! Είναι αισιόδοξος μπροστά σε δυσκολίες που θα έκαναν κάποιον άλλο να λυγίσει. Είναι χαρούμενος ακόμη και όταν τα προβλήματα προκαλούν θλίψη. Έχει χαρά, η οποία είναι ένας από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Έχει πίστη ότι ο Θεός δεν τον ξεχνά. Αφήνεται με εμπιστοσύνη στο θέλημά Του και το ακολουθεί αγωνιζόμενος.
Αυτή είναι η επιτομή της πνευματικής ζωής. Αυτό έκανε και ο Χριστός. Κατά την προσευχή στον κήπο της Γεσθημανή, μετά το Μυστικό Δείπνο, τη στιγμή που ζήτησε να αποφύγει το μαρτύριο, δεν επέμεινε στο φόβο του, δεν αρνήθηκε να προχωρήσει. Παρά το ότι γνώριζε τι επρόκειτο να ακολουθήσει αφέθηκε με εμπιστοσύνη στο Θεό λέγοντας: όχι όπως θέλω Εγώ αλλά όπως θέλεις Εσύ.
 
Αυτή η πορεία δεν σταματά με το θάνατο. Δεν διακόπτεται από το μαρτύριο. Αντιθέτως, ο θάνατος αποτελεί το επιστέγασμα της αγάπης και την απαρχή της αιώνιας ζωής. Ο Χριστός πρώτα πέθανε και έπειτα αναστήθηκε.
Ας μην δούμε την προσδοκία της ουράνιας ζωής ως μία ουτοπική προσμονή, ως μία μη ρεαλιστική μετάθεση της ευτυχίας μετά το θάνατο, η οποία, κατά τα λεγόμενα κάποιων, δεν υφίσταται, αλλά να δούμε την γεμάτη χαρά ζωή των αγίων, οι οποίοι ακόμη και όταν πεινούσαν, πονούσαν, ασθενούσαν και διώχνονταν δεν έχαναν τη χαρά και τη γαλήνη τους.
 
Νομίζω ότι στις δύσκολες στιγμές που περνά και η πατρίδα μας, αλλά και όλοι εμείς, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, χρειαζόμαστε αυτή την εμπιστοσύνη, η οποία μας στηρίζει, αλλά και τη γνώση ότι ο σταυρός ακολουθείται από την Ανάσταση.
                                                                               Καλή Μεγάλη Εβδομάδα
via

Pages