Ανέκαθεν με προβλημάτιζαν έντονα οι ανθρώπινες σχέσεις. Θέλω πολύ να πιστεύω πως οι ψυχές μπορούν να κάνουν θαύματα όταν ενώνουν τις απόψεις και τις δυνάμεις τους, αλλά δυστυχώς, όπως γράφω, αυτό είναι κάτι που θέλω κι ελπίζω κι όχι αυτό που κατά κανόνα συμβαίνει.
Κάποιες φορές προσπαθώ μάταια να βάλω τα συναισθήματα μου σε σειρά μέσα σε ποιήματα, μέσα σε μικρές πεζές ιστορίες. Μεταβιβάζω με το τρόπο αυτό το ψυχικό μου φορτίο σε παραμυθικά πρόσωπα. Είναι επιβλαβές να μοιράζεσαι τα συναισθήματα σου με άτομα που δεν μπορούν να τα αντέξουν, να τα αγγίξουν, να τα αφουγκραστούν, γι'αυτό προτιμάς αντί να τα σκοτώνεις με τη σιωπή, να τους δίνεις ζωή στο χαρτί - υπάρχουν εξάλλου κάποιοι λίγοι που θα τα διαβάσουν και θα τα εκτιμήσουν.
Ο καθένας επιλέγει να διαβάζει ιστορίες που του μοιάζουν ή που θα ήθελε να του μοιάζουν. Είναι λύτρωση να μπορείς να παραλληλίσεις το δράμα σου ή καταδίκη; Καταδίκη, γιατί μέσα από την ανάγνωση επιβεβαιώνεις ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που διαδραματίζεται σε άλλη εποχή με άλλα πρόσωπα, διαφορετικό σημείο δράσης και το αναγάγεις από περίπτωση σε κανόνα, όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι κάτι το οποίο γενικότερα συμβαίνει. Η παραδοχή είναι αυτή που σε αλαφρώνει επειδή δεν ήσουν ο μόνος, ή που σε ισοπεδώνει, διαλύοντας το συναίσθημα, καθώς σε εξωθεί να επιλέξεις ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα.
Κάπως έτσι αρχίζεις στο μικρό εργαστήριο της καρδιάς σου, το μεγάλο πείραμα. Αν είσαι καλός στη μίξη, μετριάζεις τη ποσότητα της κάθε φιάλης για να φέρεις την επιθυμητή ισορροπία μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Όλη η τέχνη κρύβεται στη δοσολογία, αν καταφέρεις να τη πετύχεις τότε επιβιώνεις.
Αλλιώς ζεις μια ζωή με κανόνες, όρια, στυγνούς υπολογισμούς ή γίνεσαι έρμαιο των συναισθημάτων σου, καθώς περιλούζεσαι με αλτρουισμό για να καείς στη πυρά της αχαριστίας.
Με το «αν» λένε πως ιστορία δεν γράφεται, αυτό το «αν» είναι όμως που μας δίνει κουράγιο, που γεμίζει τα πνευμόνια μας με ζωοφόρο ελπίδα. Μόνο η ιδέα του «αν», μπορεί να μας κάνει να τολμήσουμε, να αφεθούμε ακόμη κι αν παραπλανηθούμε και πληγωθούμε ξανά. Αυτή είναι η ζωή, σε τραντάζει όταν μιλάς με σταθερές και δεδομένα ώσπου να σε εκτροχιάσει. Όταν χάσεις τη βεβαιότητα της πορείας σου, επαναπροσδιορίζεις την αξία της ευθύγραμμης ομαλής πορείας, της ζωής χωρίς σκαμπανεβάσματα και κραδασμούς. Τότε μόνο αφυπνίζεσαι και πεισμώνεις, όπως τότε που ήσουν μικρό παιδί και έμπηγες το κλάμα από τα νεύρα όταν έβλεπες κατάφωρα την αδικία.
Αν υπήρχε ευθύτητα όσον αφορά τις ανθρώπινες προθέσεις, ειλικρίνεια κι αυτογνωσία, οι ζωές μας θα ήταν διαφορετικές, ενδεχομένως και ανιαρές. Αν δεν υπήρχε η τάση της ψυχής για απληστία, αν δεν αγαπούσαμε όλοι τόσο πολύ τον εαυτό μας ταΐζοντας τον λαίμαργο εγωισμό μας. Αν δεν περιπλέκαμε τις ζωές μας με ασφυκτικούς και απροσδιόριστους δεσμούς, απολαμβάνοντας τα παιχνίδια φωτός και σκιάς, αν...
Μόλις ονειρεύτηκα έναν κόσμο που δεν θα υπάρξει ποτέ, παρά μόνο σε κάποια ιστορία από αυτές που αρεσκόμαστε να διαβάζουμε. Τώρα ακούω μονάχα τον ήχο των σελίδων από τις ιστορίες που ζωντάνεψαν, τώρα δεν υπάρχουν φωταψίες παρά μόνο τα αστέρια στον ουρανό, τώρα ακούω την αγαπημένη μου μελωδία στο πιάνο. Μια στιγμή, τώρα δεν ανήκω καν εδώ. Αποδέχομαι τη σκληρή πραγματικότητα, αλλά επιμένω στο δικό μου τον κόσμο, τον ουτοπικό.
