Αρκετά χρόνια τώρα, ίσως από τότε που άρχισα (να προσπαθώ) να εξηγώ τα κίνητρα των πράξεων μου αλλά και των άλλων, μία παρατήρηση μένει και μου ταλανίζει το μυαλό: τα πάντα και οι πάντες φεύγουν.
Φεύγουν γιατί έχουν δουλειά, φεύγουν γιατί το χρονικό διάστημα που αφιέρωσαν σε ένα άνθρωπο ή σε έναν τόπο έληξε, και σαν τα ληγμένα μόνο δηλητηρίαση μπορεί να σου προσφέρει να συνεχίσεις να τρέφεσαι απ' αυτό. Φεύγουν γιατί πολύ απλά δεν είναι δέντρα και μπορούν να κουνηθούν. Αν είχαν φτερά αντίστοιχα, θα πέταγαν κιόλας.
Η κίνηση της αλλαγής δεν είναι αυτή που με κάνει να απορώ τόσο. Αυτό που θεωρώ αξιοπερίεργο είναι η κίνηση της προσομοίωσης. Είναι σαν ο κύριος Τάδε, που δεν μπορεί άλλο να αναπνεύσει από το μολυσμένο αέρα να πει: "Τέλεια! Θα φύγω, υπάρχουν μέρη που δεν με δηλητηριάζουν και σίγουρα θα τα βρω!" και καταλήγει, με κυκλικές αέναες κινήσεις, να οδηγείται σε επίσης δηλητηριασμένα μέρη, που θα έχουν παρόμοιο ή ακόμη πιο συχνά ίδιο αέρα, λες και καθρεφτίζεται αντίκτυπο πάνω του. Και πάμε ΠΑΛΙ απ' την αρχή.
Είναι λες και παρόν και παρελθόν εκτελούνται σε πλήρη ευθυγράμμιση και εσύ σκαλίζεις την επέκτασή τους αχνά με μία μολυβένια γραμμή, αυτή του μέλλοντος σου. Τώρα αν αντί για μολύβι πάρεις μαρκαδόρο ή σπρέι ή στυλό προσδοκώντας την αλλαγή, λυπάμαι πολύ. Γιατί πολύ απλά συνεχίζεις να ευθυγραμμίζεις αυτό που ήδη έχεις. Και μάλλον αυτή η γραμμή είναι το κέντρο για να κάνεις τους κύκλους που ανέφερα πριν, κύριε Τάδε, γιατί για σένα μιλάω.
Ωραία και τι γίνεται για να σπάσω αυτή την γραμμή; Υποθέτω δεν την συνεχίζεις, κι άμα είσαι αναγκασμένος να το κάνεις, κάνε κάνα ζιγκ-ζαγκ, ζωγράφισε καμιά καρδούλα, κάνα σχεδιάκι, κάνε καμιά μουτζούρα αν δεν βρίσκεις κάτι άλλο. Τι φοβάσαι; Μήπως δεν φαίνεται ωραία η σελίδα που σου έχει δωθεί; Και σε ποιον δεν θα φανεί ωραία στη τελική; Γιατί στην ουσία μόνο εσύ κρίνεις αισθητικά αλλά και ενδελεχώς την σελίδα σου (ναι, προσπαθώ να παρομοιάσω μια σελίδα με την ζωή σου όλη αυτή την ώρα).
Κάνε την αλλάγη εν τέλει που ποθείς και σταμάτα πια να ακολουθείς σαν το πιο πιστό όργανο νόρμες που σε έχουν ήδη βλάψει.
Φύγε για να σωθείς - όχι μπας και σωθείς, και θα σταματήσεις να σκέφτεσαι το λόγο ή την παρόρμηση. Όταν πνίγεσαι, άλλωστε, δεν νομίζω να σκέφτεσαι τι ευεργετικό που είναι το οξυγόνο. Και μπορεί δέντρο να μην είσαι, άρα μπορείς να κινείσαι, αλλά χρείαζεσαι να πας σε μέρη που αναπνέεις.
via
