Πάντα ζήλευα τους ανθρώπους που είναι δυναμικοί, που βγαίνουν αλώβητοι, ανεπηρέαστοι από συναισθηματικές δοκιμασίες. Η ευαισθησία προκαλεί φόβο, σε αφήνει ευάλωτο, εκτεθειμένο σε ενδεχόμενα χτυπήματα. Στην πορεία κατάλαβα ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι ίσως τελικά είναι πιο δυνατοί. Όταν τους πληγώσει κάποιος, πέφτουν με το πρώτο χτύπημα. Βιώνουν έντονα την πτώση, αισθάνονται τον κάθε τριγμό την, κάθε ένταση. Ωστόσο, όσο εύκολα πέφτουν τόσο εύκολα σηκώνονται. Γιατί έχουν περισσότερα συναισθηματικά αποθέματα.
Tα «σχοινιά» που μέχρι πριν από λίγο τους έσφιγγαν,
τους δίνουν τώρα την ώθηση για να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
Ποια είναι όμως αυτά τα σχοινιά που μας πληγώνουν;
Η απώλεια με τη μορφή του θανάτου ή του χωρισμού, η προδοσία, η υποκρισία, το ψέμα, η αλήθεια. Λέξεις, βλέμματα, φωνές. Ένα τραγούδι, μια φωτογραφία, μια ταινία. Όλα αυτά μπορούν να μας πληγώσουν, να μας πονέσουν, να μας σημαδέψουν. Το φάσμα είναι ευρύ - απο βαθιές συναισθηματικές εμπειρίες, μέχρι απτά καθημερινά πράγματα που έχουν στοιχειωθεί από συγκεκριμένα πρόσωπα και αναμνήσεις.
Το μέγεθος της πληγής είναι ανάλογο
του συναισθηματικού φορτίου
που κρύβεται μέσα μας.
Ποιοι μας πληγώνουν; Μόνο οι άλλοι ή και ο εαυτός μας; Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι είμαστε οι επιλογές μας, έχουμε μερίδιο ευθύνης σε αρκετές περιπτώσεις. Ο Τζον Γκρην γράφει ότι επιλέγουμε ποιος θα μας πληγώσει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει επιλογή παρά μόνο αποδοχή. Δεν υπάρχει επιλογή στη συναισθηματική οδύνη, όπως δεν υπάρχει επιλογή και στο συναίσθημα. Απλώς συμβαίνει. Άλλοι μας πληγώνουν εκούσια και άλλοι ακούσια. Το λογικό θα ήταν να πιστεύουμε ότι μας πονάει περισσότερο αυτός που μας πληγώνει εκούσια γιατί έχει πρόθεση, έχει στόχο. Ωστόσο, κάποιες φορές η ακούσια πληγή είναι πιο αιματηρή γιατί προϋποθέτει άγνοια, και χειρότερα ένα συναισθηματικό κενό από την πλευρά του θύτη, που πετυχαίνει το στόχο χωρίς να κοιτάζει. Με τρομάζει η ευστοχία ορισμένων ανθρώπων.
Κάποιος σε τραυματίζει. Νιώθεις μια σφαίρα να σε διαπερνά κι ύστερα πώς αντιδράς; Κάποιοι νιώθουν αδύναμοι να την κλείσουν, αφήνουν ανοιχτή την πληγή και μαθαίνουν να ζουν με τον πόνο. Άλλοι προσπαθούν να την κλείσουν εξοστρακίζοντας τη σφαίρα στο θύτη τους, αναζητώντας την εκδίκηση. Ωστόσο καταλήγουν να πληγώνονται οι ίδιοι, και αντί να γιατρέψουν ματώνουν περισσότερο το τραύμα. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που αφού αφαιρέσουν τη σφαίρα, υψώνουν τείχη προστασίας, δημιουργούν ένα γυάλινο τοίχο που κρατά μακριά τα συναισθήματα. Πληγώνεσαι όταν αισθάνεσαι. Γι' αυτό επιλέγουν να μην αισθάνονται. Να μην δίνονται στους άλλους. Από δειλία, φόβο ή εγωισμό.
Ο άνθρωπος για να «αναπνεύσει» όμως σε έναν ασφυκτικό και σκληρό κόσμο δεν χρειάζεται μόνο οξυγόνο. Χρειάζεται ανάσες συναισθηματικές, που θα γεμίσουν και θα ολοκληρώσουν τη ζωή του.
Όταν δεχτείς τη σφαίρα πρέπει να βρεις το κουράγιο να δέσεις την πληγή και ύστερα να αφήσεις το χρόνο να κάνει τη δουλειά. Μην προσπαθήσεις να τη γεμίσεις με μίσος ή οργή, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα θεραπευτείς. Για να ξεπεράσεις μια άσχημη εμπειρία πρέπει να έχεις θάρρος, υπομονή και αισιοδοξία. Το θέμα είναι να βρεις τη δύναμη να περάσεις απέναντι όταν θα σταματήσει η καταιγίδα. Μην κοιτάξεις πίσω, παρά μόνο όταν θα έχει φύγει ο πόνος. Τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν ήταν όλα μαύρα. Θα διακρίνεις κάποιες ηλιαχτίδες που θα φωτίζουν το δρόμο σου στη συνέχεια για να μην χαθείς. Μην κάνεις πάλι τα ίδια λάθη.
Η πληγή αργά ή γρήγορα θα επουλωθεί. Όπως το δέρμα μας, έτσι ανανεώνεται και η ψυχή. Και ύστερα θα μείνει ένα σημάδι. Ένα σημάδι που κάθε φορά που το κοιτάς θα θυμάσαι ότι είναι ένα από τα πολλά που σε άλλαξαν, σε ωρίμασαν και σε έκαναν πιο δυνατό.
