Ζούμε σε κράτη όπου πέρα από την φαινομενική τους οργάνωση κυριαρχεί η αταξία. Μία αταξία που έχει άμεσο αντίκτυπο τόσο στον πυρήνα των πολιτικών συστημάτων, όσο και κι στην μετέπειτα αποδόμηση των κρατικών συστημάτων. Τα πάντα είναι ένα ντόμινο, γεγονός που τα κάνει ανά πάσα ώρα και στιγμή να διακινδυνεύουν από το ρίσκο του να καταρρεύσουν.
Από την στιγμή όμως που όλα πέφτουν, ποιο είναι αυτό που θα κατορθώσει να μείνει σταθερό; Όταν αναζητούμε αίτια τότε αναζητούμε και κατηγορούμενους. Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος παραμένει ο κοινός παράγοντας-αίτιο. Είτε μέσα από τον ρόλο του πολίτη είτε από αυτόν του πολιτικού, δεν παύει να έχει την πλήρη ευθύνη για κάθε είδους απόκλιση. Ίσως όμως στην περίπτωση του πολιτικού οι απαιτήσεις να είναι μακράν περισσότερες.
Σε μία εποχή όπου τα πολιτικά συστήματα τείνουν να διαμορφώνονται αλλά και να “μεταμορφώνονται” συνεχώς, ο πολιτικός είναι το άτομο αυτό στο πρόσωπο του οποίου οφείλει να σχηματίζεται η εικόνα ενός ιδανικού προσώπου. Ενός προσώπου όπου θα δύναται να δρα ακέραια, δίκαια και με γνώμονα το γενικό όφελος. Τον ιδεατό κόσμο όμως πάντα έρχεται να τον γκρεμίσει η ίδια η πραγματικότητα, η οποία φροντίζει με τον απαράλλακτο χαρακτήρα της να μας αποδεικνύει την συνεχή εκμηδένιση των πάντων. Τόσο τα εμφανή όσο και τα αφανή αποτελέσματα μας προβάλουν σε μόνιμη βάση την λανθασμένη τροπή που έχει λάβει η ανθρώπινη φύση και δη η “πολιτική” φύση, η οποία συνεχίζει να μένει στρεβλωμένη.
Σε μία κοινωνία όπου ως ύψιστο αγαθό λογίζεται το ατομικό συμφέρον και όχι το κοινό, ο πολιτικός του σήμερα δεν έχει κανένα λόγο παρουσίας μέσα στην πολιτική σκηνή από την στιγμή που ακολουθεί εκ των πραγμάτων πιστά το δόγμα “ο άνθρωπος για το χρήμα” και όχι “ο άνθρωπος για τον άνθρωπο”. Το τραγικότερο όλων όμως είναι το γεγονός ότι η παρούσα κατάσταση κάθε άλλο παρά κατακριτέα είναι εάν αναλογισθούμε πως ο μέσος άνθρωπος είθισται φαινομενικά να απορρίπτει τέτοιες συμπεριφορές ενώ στην πραγματικότητα πράττει με ανάλογο τρόπο. Καθόλου λοιπόν τυχαία δεν θα ήταν η διαπίστωση πως η πολιτική αποτελεί εν τέλει μία μικρογραφία της ίδιας της κοινωνίας.
Η φύση του ανθρώπου ίσως να είναι να είναι τέτοιας ποιότητας, όμως και ο ίδιος ο θεσμός της κοινωνίας δεν αποφέρει κάποιο θετικό στοιχείο που να οδηγήσει σε μία αλλαγή συμπεριφοράς αλλά και των πράξεων που συνοδεύουν αυτές. Το κάθε πρόβλημα που ενδεχομένως προκύπτει συνδέεται άρρηκτα με την απουσία αυτού του απαραίτητου στοιχείου που παράλληλα δύναται να οδηγήσει σε μία ορθή συμπεριφορά, της ηθικής.
Από την στιγμή που αυτήν απουσιάζει, τότε ο άνθρωπος θα πρέπει όχι μόνο να απέχει από την πολιτική αλλά από κάθε πεδίο μέσα από το οποίο ο ίδιος θα εκδήλωνε μία άβουλη και καταστροφική συμπεριφορά προς τους άλλους. Παρατηρώντας αυτήν την πραγματικότητα να εξελίσσεται μπροστά μας κατανοούμε ακόμη περισσότερο την ιδέα του Πλάτωνα περί ανάθεσης της ηγεσίας σε φιλόσοφους. Το μόνο ικανό άτομο που θα είναι σε θέση να έχει ενεργό δράση είναι όσοι διαθέτουν το χαρακτηριστικά ενός φιλόσοφου ή απλά είναι ήδη φιλόσοφοι.
Κάτι τέτοιο αποσκοπεί φυσικά στον εφοδιασμό εκ των προτέρων με μία ηθική, η οποία δεν θα λειτουργεί ανασταλτικά αλλά αποτελεσματικά ως προς την επίτευξη της πραγματικής ουσίας της πολιτικής, δηλαδή την εύρυθμη κοινωνικοπολιτική οργάνωση που θα αποσκοπεί στην επίτευξη ενός κοινού καλού.
