Ζούμε στην πιο παράξενη εποχή, αυτή των απείρων επιλογών, των χύμα καταστάσεων και των ημι-συναισθημάτων. Σχεδόν σχέσεις, σχεδόν έρωτας, σχεδόν ενδιαφέρον. Τα έχουμε όλα σε αφθονία και στην πραγματικότητα δεν έχουμε απολύτως τίποτα.
Άνθρωποι που τρέχουν κάτι να προλάβουν, κάτι να κυνηγήσουν, που κουράζονται και τα παρατάνε γρήγορα πριν δυσκολέψουν οι καταστάσεις, πριν ζοριστούν, προτού χρειαστεί να ξεβολευτούν.
Μάθαμε να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, τους πόθους και τα συναισθήματά μας. Δειλιάζουμε να ερωτευτούμε, τρέμουμε να αγαπήσουμε μήπως και δεν αγαπηθούμε, μήπως δε βρούμε την ανάλογη ανταπόκριση. Μήπως και χρειαστεί να τσαλακωθούμε ή στο τέλος βρεθούμε πληγωμένοι.
Κι έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε άδειοι. Βαφτίσαμε τη δειλία μας άνεση και το φόβο μας, καφρίλα εκ πεποιθήσεως. Ξεκινάμε κάτι και πάντα σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε αν στραβώσει. Φροντίζουμε να μην ξεμείνουμε ποτέ από δεύτερες ευκαιρίες, από τρίτες επιλογές, από τρίτους ανθρώπους να διασκεδάζουν την ανία μας.
Παίζουμε παράλληλα σε διπλά και τριπλά ταμπλό. Καρδιά αγκινάρα κι αισθήματα κολοκύθια. Το ότι θέλουμε κάτι δε σημαίνει πως δε θέλουμε και κάτι άλλο, έτσι λέμε και δε συνειδητοποιήσαμε πως το μόνο που θέλουμε είναι να καλύπτουμε τη μοναξιά μας, τα κενά μας και τις ανάγκες μας με ό,τι βρούμε. Και ξεχνάμε ότι παίρνουμε στο λαιμό μας κι άλλες ψυχές.
Μας πουλάμε φτηνά και νομίζουμε πως παίζουμε ακριβό παιχνίδι. Η αλήθεια κι η ευτυχία όμως, ποτέ δεν κρύβονται σε ποσότητες κι επιλογές. Σε πολλές πόρτες διαφυγής αλλά σε μία μόνο, που κι ορθάνοιχτη να είναι, δε θες να φύγεις.
Το θέμα είναι να είσαι κάπου γιατί δε θες να είσαι πουθενά αλλού. Να είσαι με κάποιον γιατί χρειάζεσαι εκείνον τον έναν κι όχι απλά για να έχεις μια παρουσία δίπλα σου να γεμίζει το κρεβάτι σου, στην προσπάθειά σου να ξεγελάσεις τον εαυτό σου εκφυλίζοντας τον έρωτα.
Να έχεις δέκα εισιτήρια, δέκα ανθρώπους, δέκα πόρτες, αλλά να μένεις εκεί, να μην ξεκουνάς, να έχεις βρει τον προορισμό σου. Να νιώθεις πως είσαι σπίτι, πως δε σε πνίγει τίποτα, πως δε θες τίποτα άλλο.
Να ξυπνάς κάθε πρωί και να μη δυσανασχετείς για τη δουλειά σου και τη ρουτίνα σου που τη σιχάθηκες και σε καταπιέζει. Να μην κάνεις όνειρα μελλοντικά που δεν περιλαμβάνουν το παρόν σου αλλά να ονειρεύεσαι να μην αλλάξει τίποτα.
Να κοιτάς τον άνθρωπο δίπλα σου και να χαμογελάς. Να μην μπορείς να φανταστείς κανέναν άλλο σώμα στο κρεβάτι σου. Να μη σου λείπει η μυρωδιά καμίας άλλης σάρκας. Να μην αναρωτιέσαι πώς θα ήταν αν ήσουν αλλού, με κάποιον άλλον.
Έχεις αφοσιωθεί πραγματικά σε ένα μέρος, σε έναν άνθρωπο, σε μία σχέση όταν δεν έχεις στο μυαλό σου καμιά άλλη επιλογή. Όταν δε σχεδιάζεις κανένα plan b. Όταν δεν εύχεσαι κάτι να ήταν διαφορετικό. Όταν δεν ψάχνεις για εναλλακτικές. Τιμάς το παρόν σου όταν δε σκέφτεσαι το παρελθόν κι όταν δεν μπορείς να φανταστείς το μέλλον χωρίς αυτό. Μόνο τότε.
Όταν σε γεμίζει η συγκεκριμένη παρουσία και σου ρουφάει το οξυγόνο αυτή η ίδια απουσία. Όταν πιστεύεις πραγματικά πως ανήκεις εκεί. Όταν ξέρεις πως αν μπορούσες να είσαι όπου άλλου ήθελες, δε θα έκανες ούτε μισό βήμα, γιατί ακριβώς εκεί ήθελες να είσαι.
Όχι, δεν είναι εύκολο να βρεις πού ανήκεις. Συμβιβαζόμαστε όμως καθημερινά για πολλά πράγματα, για όνειρα που αφήσαμε μισά, για μια ρουτίνα που μας στριμώχνει. Δεν μπορώ να δεχτώ συμβιβασμούς και στον έρωτα.
Πόσο μίζερο αυτό το «βολεύομαι» ή το «το προσπαθώ». Μπορώ να δεχτώ το να ψάχνεις λόγους να μη φύγεις ενώ ίσως και να έπρεπε, όχι όμως να προσπαθείς να βρεις λόγους για να μείνεις.
Να είσαι ελεύθερος να πας όπου θες μα να μη νιώθεις ούτε στιγμή φυλακισμένος. Αυτό μετράει!
