Αναρωτήθηκες ποτέ τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις;
Κι αν όχι, γιατί;
Δε θα ήθελες να είσαι σίγουρος γι αυτά που κάνεις, γι αυτα που κυνηγάς; Θες οι στόχοι σου να είναι απροσδιόριστοι; Φοβάσαι πως αν μάθεις θα αποκαλυφθούν οι πιο βαθιές επιθυμίες σου, οι πιο βαθιές ανάγκες σου, τα όνειρα σου θα βγούνε σε κοινή θέα και έτσι θα μπορούν να σ’ αγγίξουν όλοι;
Μπορώ να πω εδώ, πως όλα αυτά τα κατανοώ στη πλήρη μορφή τους… Τα νιώθω κι εγώ. Ομως ακόμη δεν έχω βρει πως να τα καταπολεμήσω, πως να νικήσω το φόβο της αλλαγής. Νομίζω πως έχω χάσει πλέον το δικαιώμα να είμαι ελεύθερη, δε θυμάμαι σχεδόν καθόλου την αίσθηση του να αφήνεσαι για να νιώσεις τα πάντα, να ευχαριστιέσαι την κάθε στιγμή που περνάς χωρίς να σκέφτεσαι πως για ό,τι κάνεις υπάρχει κάποιος λόγος. Σίγουρα αυτό το έκανα σαν παιδί,τότε που ακόμα το μυαλό μου ήταν καθαρό απο την βρωμιά της κοινωνίας, δεν είχαν ακόμα προλάβει να μπολιάσουν μέσα μου την έννοια της αβεβαιότητας…
Θυμάμαι πως πριν αρκετά χρόνια περπατούσα στους δρόμους ακούγοντας μουσική και ήμουν τόσο κενή που μπορούσα να αισθανθώ όλους τους άλλους γύρω μου, αρκούσε μόνο να τους κοιτάξω για λίγα δευτερόλεπτα για να μπω στη θέση τους. Ή, καμιά φορά τα βράδια, καθώς γύριζα στο σπίτι έκλεινα τα μάτια και προχωρούσα στα τυφλά, χωρίς να με νοιάζει το αν θα πέσω ή αν θα βρεθεί κάτι μπροστά μου, απλά το έκανα, κι άφηνα τη στιγμή να με οδηγήσει.. Μου έχουν λέιψει αρκετά αυτές οι αισθήσεις, ίσως γιατί τότε νόμιζα πως είμαι ελεύθερη, πως δε με νιώθει κανένας, αλλά εγώ μπορούσα να νιώσω τα πάντα…
Τα πάντα τελικά έχουν την αξία τους, οταν τα χάνεις καταλαβαίνεις τι ήταν αυτό που πρόσφεραν σ’ εσένα… Γιατί, όμως, να «πρέπει» πάντα να φτάσεις στο σημειό να τα χάσεις για να κάτσεις μετά να τα ζυγίσεις, γιατί αυτό να μην το κάνεις εξαρχής; Γιατί αν το έκανες αυτό απο την αρχή, αν το κάναμε αυτό όλοι μας απο την αρχή τότε θα γλυτώναμε απο πολύ «πόνο»…
Καλώς ή κακώς, οταν αφήνεις κάτι, σιγά σιγά χάνεται, μετά δύσκολα το ξαναβρίσκεις, δύσκολα το ξανακερδίζεις κι αν το ξαναβρείς το πιο πιθανό είναι να μην το βρείς οπως το άφησες… Η ζωή έχει πολλά σταυροδρόμια. Στα χρόνια που ζει ο κάθενας μας, συναντά πολλά απο αυτά, το κάθε ένα απο αυτά έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του. Είναι αδύνατο να είναι τα πάντα τέλεια και απο τα πάντα να παίρνεις ευχαρίστηση, όμως ο καθένας μπορεί να κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του, να επιδιώξει το τέλειο, να κυνηγήσει το αδύνατο, να κάνει πράξη και το πιο μακρινό όνειρό του και για να γίνουν όλα αυτά, ο βασικός στόχος πρέπει να είναι η Αλήθεια!
Πρέπει να θέλεις να μάθεις τι είναι αυτό που θα σε ολοκληρώσει, τι είναι αυτό που θα σε πάει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία, και η ευτυχία, και το πως θα είσαι καλά, και θα είσαι ολοκληρωμένος, είναι κάτι που μόνο εσύ μπορείς να βρεις για τον εαυτό σου, κανένας άλλος δε μπορεί να σου δώσει τις απαντήσεις που χρειάζεσαι, μόνο ερεθίσματα είναι αυτό που παίρνουμε απο το περιβάλλον μας, απο αυτά που διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε. Ας στραφούμε λοιπόν στον εαυτό μας και ας του κάνουμε αυτες τις ερωτήσεις που τόσο τρέμουμε να μάθουμε τις απαντήσεις τους. Για τον καθένα διαφέρουν. Για μένα είναι μια και με δυσκολεύει τόσο, μα τόσο πολύ…
«Τελικά τι ψάχνω;»
Ψάχνω την απόλυτη, αγνή και καθαρή, την πλήρη μορφή της αγάπης ή μήπως ψάχνω να βρω μέσα σε αυτό το μικρό κύβο, που ονομάζουμε γή, όλα τα μυστικά του σύμπαντος που έχουν κρυφτεί μέσα στη φύση, μέσα στον άνθρωπο, μέσα στα συναισθήματα… Που βρίσκονται μέσα σε όλα, όμως στην πράξη, κανείς απο εμάς δεν μπορεί να τα δει όλα καθαρά.
Όσο περνάνε τα χρόνια, βλέπω πως και τα δύο αναζητώ, το πρώτο γιατί είμαι άνθρωπος και το σώμα μου έχει ανάγκη την επαφή, το μυαλό μου έχει ανάγκη την τροφή που προσφέρει ο έρωτας, το πάθος, το μίσος και όλα αυτά τα συναισθήματα που αναπτύσσουμε ο ένας με τον άλλο όσο ζούμε. Και το δεύτερο γιατί είμαι μια ενέργεια, είμαι μια Ψυχή, που «γεννήθηκε» ελεύθερη, που γεννήθηκε μέσα στο Σύμπαν, γεννήθηκα ολόκληρη, ήμουν μέσα στο Ένα και τώρα είμαι μόνη μου, μακρυά απο την ουσία μου και για να γυρίσω πάλι εκεί πρέπει να αγκαλιάσω την Αλήθεια, να ζω γι’αυτή, να την αποδεχτώ, και να την αφήσω να με οδηγήσει στην Αρχή.
Της Ιωάννας Πολύζου
