«Ψηλές, κοντές, αδύνατες, χοντρές, ξανθές, μελαχρινές, όλες καλές – έχουνε κάτι που θες…». Κάπως έτσι, μέσα σε ένα στιχάκι κάποιου χιτάτου για την εποχή του τραγουδιού, περικλειόταν η… ουσία της αναζήτησης του εταίρου ημίσεος. Ή μήπως απλά του ζευγαρώματος; Αν υποψιαστώ πως οι άντρες, ως καλοί μύλοι, όλα τ’ αλέθουν, θα μετοικήσω σε άλλον πλανήτη. Κατά προτίμηση, αυτόν της Αφροδίτης, που πάει ασορτί και με το φύλο μου.
Τουλάχιστον, πάντως, αυτό το στιχάκι καταρρίπτει το μύθο της καλλονής ως προτύπου για την ιδανική γυναίκα, που ονειρεύεται ο κάθε άντρας. Κάτι είναι κι αυτό, μια παρηγοριά – όπως θα ‘λεγε και μια φίλη μου. Αν και το μοντέλο της «καλλονής» αλλάζει ανάλογα με το τι προστάζει η μόδα της κάθε εποχής. Τώρα, ας πούμε, αν δεν έχεις πόδι από τη φτέρνα ως τον μηρό τουλάχιστον εβδομήντα πόντους, μέση δαχτυλίδι και δεν είσαι και λιγάκι εμπροσθοβαρής στο επίμαχο άνω σημείο… άστα βράστα. Ανύπαντρη στο ράφι θα μείνεις. Στα χρώματα δεν θα τα χαλάσουμε. Λίγη βαφή, δυο εξτένσιονς, ένα σολάριουμ, ένα ζευγαράκι φακών επαφής και τσακ! Άσπρη σαν το γάλα και καστανή σε έβγαλε η μάνα σου; Ε, γίνεσαι ένα μελανούρι με κόκκινη ανέμελη χαίτη και πράσινο μπιρμπιλωτό μάτι, μούρλια!
Ευτυχώς, δηλαδή, τώρα που το ξανασκέφτομαι, που υπάρχουν και τα βοηθήματα. Όχι, μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Εννοώ τα τακούνια, τα μίνια, τα μανικιούρ, τα makeup*, τα σέα μας και τα μέα μας τελοσπάντων. Σου λείπουν βρε αδερφέ λίγοι πόντοι για να φτάσεις το ιδανικό ύψος; Βάζεις το δωδεκάποντο, πάντα σε στιλέτο που είναι και σέξυ, και να ‘σαι καλή και διαλεγμένη. Το αν περπατάς, βέβαια, σαν οικοδόμος πάνω σε σκαλωσιά είναι άλλο θέμα… Ούτε θα εξετάσουμε αν τα κιλάκια σου είναι για να ζυγίζεσαι σε γεφυροπλάστιγγα – μίνι και κολλητό πέτσινο με κρόσσια επιβάλει η μόδα; Ε, αυτό θα φορέσεις, πάει και τελείωσε. Γιατί, πώς αλλιώς θα στραβωθεί κάνας χριστιανός (κι ας μην είναι κιόλας) να σε πάρει…
Ε, ναι λοιπόν. Αυτή τη ζημιά σου κάνουνε τελικά τα μου-μου-ε (ναι, μου-μου-ε διαβάζεται πλέον στα σχολεία, αυτά τα γράμματα μαθαίνουν στα παιδιά μας). Από περιοδικό ποικίλης ύλης έως και δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση, μια του μετρίου, τελοσπάντων, δεν θα δεις. Εξαιρούνται μεγάλα ονόματα, άνθρωποι του πνεύματος και επιστήμονες, που αλλού την έχουν δώσει την βαρύτητα, κι ας προσέχουν ίσως κι αυτοί το image** τους. Εμ πώς να μην αναζητούν έπειτα κι αυτοί οι άντρες τις μοντέλες; Πώς να μην κυνηγάνε όλα τα φιντανάκια (που κάποια στιγμή, βέβαια, μεγαλώνουν αλλά το χούι της ωραιοπάθειας τους μένει) να μοιάσουνε σε αυτές τις μοντέλες, που ΄χουν τις χάρες όλες;
Κι άντε, πες, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, δεν έχουν όλοι τα ίδια γούστα κι ευτυχώς που επενεργεί κι ο έρως, που είναι θεότυφλος και δεν κοιτά ούτε χρόνια αλλά ούτε και λοιπές… εικαστικές λεπτομέρειες. Και βρίσκει ο καθείς το ταίρι του. Παρακάτω τι γίνεται; Θα μου πείτε, πού παρακάτω, φτάσαμε. Ποσώς, θα σας απαντήσω. Γιατί ο άντρας ο Έλληνας (δε θα επεκταθώ σε άλλες φυλές, γιατί άκρη δεν έχει ο ουρανός και θα πλατειάσουμε πολύ μετά), την θέλει μεν την γυναίκα του μία κούκλα αλλά την θέλει και νοικοκυρά. Με τα σαρμαδάκια της και τους μουσακάδες της. Με τις πίτες της και τα γλυκά της. Με το σπίτι να αστράφτει λες και πέρασε ο «άσπρος σίφουνας» γνωστής εταιρείας απορρυπαντικών από μέσα. Και να ξέρει και να κολλάρει και τα υποκάμισα άμα λάχει. Επίσης, πρέπει να ξέρει και την θέση της – κοινώς τουλάχιστον δέκα πόντους πιο χαμηλά και άλλους τόσους πιο πίσω του στο βάδισμα, σαν τους γαλαζοαίματους ένα πράμα, κι ας έχει πάρει και τέσσερα μεταπτυχιακά – να ζήσει να τα χαίρεται αρκεί να μην το κοπανάει κάθε τρεις και λίγο. Και να είναι και μία κυρία – με τους άλλους γιατί για τον εαυτό του την θέλει μηχανή του σεξ, αχόρταγη, ευρηματική και, προπαντός, πάντα πρόθυμη. Κι όσο για καλή μάνα (που είναι επίσης προαπαιτούμενο), ε δεν θα συζητάμε και τα αυτονόητα! Επιπλέον, πρέπει να γνωρίζει πότε να μιλάει και πότε όχι. Πότε να ζηλεύει και πότε όχι. Πότε να κανακεύει και πότε όχι. Γκρίνια, κρεβατομουρμούρα, άγχη και λοιπές δυσαρέσκειες, απαγορεύονται υπό οιαδήποτε συνθήκη και αν επικρατεί εντός της οικείας και μεταξύ του ζεύγους. Ψυχική στήριξη, αμέριστη κατανόηση, τρυφεράδες και να μπορεί «να βγει για μια μπύρα με τα παιδιά» και να γυρνάει στις τέσσερις τα ξημερώματα – επιβάλλονται.
Για να συνοψίσουμε, η γυναίκα πρέπει να είναι και του λιμανιού και του σαλονιού. Και δούλα και κυρά. Κι από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα…
Σημασία, τελικά, δεν έχει τίποτε από όλα αυτά κι όλα αυτά μαζί. Γιατί δεν υπάρχει συνταγή για μια ισορροπημένη, ευτυχισμένη σχέση. Δεν είναι όλοι για όλους, για όλους όμως υπάρχει κάποιος. Αρκεί να μην κυνηγάμε χίμαιρες και να μην διστάζουμε να δείχνουμε, με όποιον τρόπο μπορούμε, το σεβασμό μας, την κατανόησή μας, την αγάπη μας. Να μην το βάζουμε κάτω στα δύσκολα και γινόμαστε απλά νούμερα σε κάποια στατιστική. Να μην επηρεαζόμαστε από φαιδρά πρότυπα και χάνουμε την ουσία…
_____
* makeup: στα αγγλικά/ το μακιγιάζ
** image: στα αγγλικά/ η εικόνα, το κύρος
** image: στα αγγλικά/ η εικόνα, το κύρος
