Τα τελευταία χρόνια συνηθίζω, κάθε πρωί, ανεξαρτήτου εποχής και καιρικών συνθηκών, να σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό να κοιτώ τον θόλο και τον ήλιο, στέλνοντας ένα εγκάρδιο χαιρετισμό, να μοιάζει με επιβεβαίωση της παρουσίας και της φιλοξενίας μου στον πλανήτη Γη. Θαρρώ, ότι το συγκεκριμένο τελετουργικό είναι η μοναδική, έμπρακτη απόδειξη της ανθρώπινης ζωής, μετά την τεχνική της αναπνοής. Η βροχή, το χιόνι, ο αέρας, η θάλασσα, το χώμα, το έδαφος είναι, επίσης, οι αδιάψευστες αποδείξεις της ύπαρξης μας σε μια ενσάρκωση, που παραπαίει ανάμεσα στο ορατό ψεύδος και στην αθέατη πραγματικότητα. Ένα σκηνικό θεάτρου επιλογών είναι η ζωή και οι ανθρώπινες ψυχές πρωταγωνιστές σε ποικίλους ρόλους. Ο Σίσυφος, ο δυσκολοκίνητος βράχος του και η προσπάθεια να τον ανεβάσει στο βουνό και να απελευθερωθεί. Η παράσταση αρχινά.
Το άρρεν, το θήλυ, ο νέος, ο γέρων, ο ευκατάστατος, ο πένητας, ο πατέρας, η μητέρα, το παιδί, ο φίλος, ο ευνοημένος, ο καταραμένος ουκ έχει που την κεφαλήν κλίναι, ο ηγέτης των ιδανικών, ο εραστής, η ερωμένη, το θύμα, ο θύτης, ο ήρωας, ο προδότης, ο διώκτης, ο κυνηγημένος, ο δάσκαλος, ο μαθητής, ο τύραννος, το αφεντικό, ο δούλος, είναι δέσμες ρόλων στην μεγαλειώδη παράσταση των ενεργειών με σκοπό την εξέλιξη της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αιφνίδια λήξη, ή η παρατεταμένη διάρκεια της ζωής των ανθρώπων δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το σπουδαίο πνευματικό και υλικό συμβόλαιο, Κοσμικού χαρακτήρα, ως προς τον λόγο και την αιτία της παρουσίας μας σ΄ αυτό το θεσπέσιο έργο τρόμου και λύτρωσης, που ονομάζεται ανθρώπινη ζωή. Σ΄ αυτό τον τόπο των ευκαιριών πόση πραγματικότητα και πόση ψευδαίσθηση υπάρχει. Όση είναι η πλάνη, ισόποση είναι και η πραγματικότητα. Μόνο, που εμείς, εξορίσαμε ολοκληρωτικά την αλήθεια της πραγματικότητας και ενταχθήκαμε με ζήλο στο ευφάνταστο σκηνικό της ψευδαίσθησης. Εκπαιδευτήκαμε, δυστυχώς, να λειτουργούμε στο ψεύδος και να υπηρετούμε μόνο την πλάνη, από την στιγμή, που ο άνθρωπος υιοθέτησε το μονάκριβο παιδί του φόβου, την υπνοφόρο ελπίδα. Εξαφανίσαμε τις πνευματικές οδούς, που οδηγούν στο αθέατο της αλήθειας και εμπιστευτήκαμε τους φαύλους χρυσοκάνθαρους σκηνοθέτες των ανθρώπινων συνειδήσεων. Ο βιβλικός δαίμονας, αιώνες τώρα, ταίζει γενναιόδωρα στο στόμα τον πεινασμένο άνθρωπο πικρή ζάχαρη και φθόνο. Τροφή αδίστακτη και δόλια που γεννά ατίθασα, αδηφάγα καρκινικά έλκη, νεκρώνοντας την πραγματικότητα, την ανδρεία, την έμπνευση, το θάρρος, την πίστη, τη δύναμη να αποδράσουμε από την πλάνη της προσωπικής μας αλήθειας και ψευδαίσθησης. Ζούμε ό,τι σκεφτόμαστε!
Η Αλήθεια: "Χαλεπόν εαυτόν γνώναι"(μετ.: Είναι δύσκολο να γνωρίσεις τον εαυτό σου - Θαλής)
Η παράσταση του έργου της ζωής είθισται να σχοινοβατεί ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία, κοινώς η ανθρωπότητα εξελίσσεται με ιλαροτραγικές διαδικασίες. Ανακαλύψεις, επιτεύγματα, τέχνες, ευημερία, κάλλος, ευωχία και συνάμα πόλεμοι, σφαγές, ολοκαυτώματα, πείνα, τραγωδίες, εξαθλίωση. Η απτή ομορφιά της ισορροπίας, θα αναφωνήσετε δικαιολογημένα, δικαιώνοντας ανάλαφρα και επιδερμικά την εξέλιξη του ανθρώπου στο γήινο περιβάλλον του. Από το σκότος στο φως και ξανά από το σκότος στο φως, πουθενά δεν υπάρχει η σταθερή εκπομπή της πραγματικότητας. Η αφετηρία των πάντων είναι το σκοτάδι και ο τερματισμός τους η οδύνη, όπως την ονομάζουμε, είναι το φως της λύτρωσης. Ανόητο πέρα για πέρα!
Οι αλήθειες, όπως συνηθίζουν να διατείνονται οι άνθρωποι, είναι πολλές και διαφορετικές για τον καθένα. Δηλαδή, ο καθείς έχει την δική του αλήθεια και κοσμοθεωρία για το ψεύδος ή την πραγματικότητα της ζωής. Αναδύεται, αίφνης, στη σκέψη το εύλογο, απλό ερώτημα: "Η κατανόηση της ύπαρξης του σύμπαντος έχει εκατομμύρια αλήθειες ή μια και μοναδική, που είναι και η πραγματική του αλήθεια;" Εάν όντως ο λόγος της οποιασδήποτε ύπαρξης έχει μια και μοναδική αλήθεια, τότε καταλήγουμε σ΄ ένα όχι και τόσο αυθόρμητο συμπέρασμα. Η πραγματικότητα και το διαφορετικό από ότι εμείς είμαστε και αντιλαμβανόμαστε απαιτεί έναν ιδιαίτερο και ειδικό τρόπο προσέγγισης για να το κατανοήσουμε, ώστε να μας αποκαλύψει την πραγματική αλήθεια και τον λόγο της ύπαρξης του, πέρα από το πέπλο της ψευδαίσθησης. Οι άνθρωποι φοβούνται το διαφορετικό. Σκιάζονται στην ανατρεπτική λάμψη του αυθεντικού.
Τρέχουν και κρύβονται στην ατμοσφαιρική τους τύρβη, θυμώνουν, αγριεύουν και επιτίθενται στην πραγματικότητα και στην εκτυφλωτική δύναμη του αυθεντικού, όταν αποκαλύπτεται το μεγαλείο της μιας και μοναδικής του αλήθειας. Αναφέραμε, ότι αιώνες τώρα ο βιβλικός δαίμονας ταίζει γενναιόδωρα στο στόμα της συνείδησης τον πεινασμένο άνθρωπο πικρή ζάχαρη και φθόνο. Τρανή στρατηγική ύπνωσης, έντεχνα εφαρμοσμένη και οι καλοθελητές της πολλοί, με απώτερο σκοπό να μην φτάσει ουδέποτε ο άνθρωπος στο πολυπόθητο κέντρο του προσωπικού κύκλου του. Αντιλαμβάνομαι, ότι ενώ διαβάζετε τούτες τις γραμμές, αρκετοί από εσάς, θα αντιδράσετε, εκδηλώνοντας εκείνο το ανάλαφρο και συμπαθές μειδίαμα ασυμφωνίας στα γραφόμενα. Μειδιάστε όσο θέλετε, γελάστε και ξεκαρδιστείτε, αλλά μην ξεχνάτε, ότι η αλήθεια σας δεν είναι διόλου έντιμη. Το αντίθετο, θα έλεγα, είναι κάλπικη και βρίθει ανακριβειών και αζύγιστου ψεύδους. Κανέναν από εσάς δεν κατηγορώ, απλά εκφράζομαι, ας το πούμε, πιο αυθόρμητα.
Αρκετοί από εμάς μιλάμε για την αγάπη με ζέση, μαχητικότητα και υπευθυνότητα, που ο άμοιρος ο ’γιος Φραγκίσκος της Ασίζης φαντάζει στα λόγια μας σαν πορνοβοσκός του μεσαίωνα. Από την άλλη όμως πόσες διαφορετικές ερμηνείες δίνουμε στην έννοια και τον πραγματικό ρόλο της αγάπης, είτε απευθυνόμαστε στον σύντροφο, είτε στην οικογένεια και την σχέση μας με το άλλο φύλο, είτε στον συνάνθρωπο και τα παιδιά μας; Μην κρύβεστε, η θεά της δικαιοσύνης είναι τυφλή, όχι όμως κωφή. Πόσοι από εμάς διανύουμε συνειδητές και επίπονες πορείες για την υστεροφημία μας, την δόξα, την αναγνώριση στην κοινωνία, να ξεχωρίσουμε από την μάζα και το αγελαίο πλήθος; Ισοπεδωτικά ακατάληπτος ο αριθμός των ανθρώπων στον πλανήτη Γη που επιδίδονται σε αυτό το άθλημα. Επίσης, μην ξεχνάμε, πως στην ιστορία ο ήρωας ξεχωρίζει, αλλά και ο χαφιές διατηρεί την ιδιαίτερη δική του θέση, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους.
Ένδοξος ο ρόλος του ήρωα, άγιος και ο ρόλος του χαφιέ, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαν ήρωες. Πόσο αυθεντικοί είμαστε, λοιπόν, σε αυτά που πρεσβεύουμε και είναι οι άσβεστοι φάροι στις ενσαρκώσεις μας στη Γη; Προσέξτε λίγο, εάν έχετε την καλοσύνη. Αναφέρομαι στο αυθεντικό, το πραγματικό και το ατόφιο. Όχι στην πλάνη της ψευδαίσθησης, που υπηρετούμε ηθελημένα ή άθελα μας. Το αυθεντικό εκπορεύεται από το ατόφιο φως της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου. Με την προσωπικότητα γεννιόμαστε και με την ίδια προσωπικότητα αποχωρούμε από τα γήινα.
Ο ανθρώπινος χαρακτήρας διαμορφώνεται ανάλογα με το περιβάλλον που βιώνουμε και για αυτό τον λόγο, συνεχώς, μεταλλασσόμεθα σαν τους χαμαιλέοντες στην επιφάνεια της άγριας πέτρας. Ουδείς δεν είναι ικανός να αλλάξει την προσωπικότητα μας, διότι αυτό είναι το απόρθητο οχυρό της ύπαρξης μας, εκεί που βρίσκεται το ουράνιο φως της εξέλιξης μας. Οι γονείς, η οικογένεια, το σχολείο, η θρησκεία, οι δάσκαλοι, η κοινωνία, ο γάμος, η εργασία, θεμελιώνουν τις αρχές και τις αξίες του χαρακτήρα μας σε καθ΄ όλα διαχειρίσιμες κατευθύνσεις με μοναδικό σκοπό την καθολική ανελευθερία μας. Ότι δεν κατάφεραν οι γονείς, θα το αναλάβει ο δάσκαλος. Ότι δεν κατάφερε ο δάσκαλος θα το αναλάβει ο παπάς. Κι ότι ξέφυγε από τον παπά θα το αναλάβει ο αστυνόμος και η έννομη τάξη των πραγμάτων Απολαύστε, παρακαλώ, εικόνα απαράμιλλου κάλλους και αντιληφθείτε το μέγεθος του ψεύδους. Στα πανηγύρια και τις χαρές οι έμμισθοι εκπαιδευτές των ανθρώπινων συνειδήσεων στην ίδια τράπεζα κάθονται. Πίνουν, τρώνε και συναγελάζονται μεταξύ τους για τα τρανά κατορθώματα τους, παρατηρώντας το έργο τους, εμάς τους ίδιους, το αγαθό ποίμνιο τους να βιώνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, της γνώσης και της ελευθερίας.
Η προσωπικότητα, όμως, του ανθρώπου παραμένει αλώβητη, ανέπαφη με τις αναμνήσεις μιας πανάρχαιας ατόφιας γνώσης, που περιμένουν την συνεργασία μας, αλλά και την δυνατότητα των επιλογών της απόδρασης μας. Ο θάλαμος της μετάλλαξης όλων αυτών είναι η σαρανταπληγιασμένη συνείδηση μας. Η ορθάνοιχτη και φιλόξενη ανθρώπινη συνείδηση έχει μετατραπεί σε απέραντη χωματερή τοξικών αποβλήτων του χαρακτήρα μας, όχι μόνο μολύνοντας κάθε πρόσβαση στο ατόφιο φως της πραγματικότητας, αλλά καθιστώντας το γόνιμο έδαφος της ύπαρξης μας ολότελα νεκρό. Πολλές από τις παραπάνω εκπαιδευτικές θητείες της ανθρώπινης ζωής που αναφέραμε έρχονται σε πλήρη αντίθεση και σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τις πραγματικές αξίες και τις αρχές της προσωπικότητας μας.
Είναι, όμως, τόσο ισχυρές, που η αλλοτριωμένη συνείδηση ακυρώνει κάθε εσωτερική ένσταση και αντίδραση. Μοιάζει με τα ελεύθερα ζώα της φύσης, που εκφυλίστηκαν σε οικόσιτα, κι όταν, ξαφνικά, βρεθούν ξανά στη ελευθερία της φύσης, είτε κατασπαράζονται, είτε πεθαίνουν από ασητεία. Οι άνθρωποι θέλουν να την αλλάξουν την πραγματικότητα, να την αλλοιώσουν και να την φέρουν στα δικά τους μέτρα, να μπορούν να νοιώθουν ασφαλείς και τακτοποιημένοι. Ο δρόμος του τρελού, πάντως, είναι παγιδευμένος από τις γητειές της σελήνης και κάθε νυχτερινή προσπάθεια προσέγγισης θα αποβεί μοιραία. Το πραγματικό προέρχεται από το φως και μόνο το φως αναγνωρίζει. Ευνουχίζουμε το ατόφιο και με ευκολία μετατρέπουμε τον αδάμαντα σε κάρβουνο. Εξορκίζουμε την θεϊκή τρέλα του αυθεντικού, του διαφορετικού και σταβλίζουμε τη σκέψη μας με νικητήρια δουλικότητα στην μετριότητα και στο έλος της απάθειας. Ένας άπληστος αγώνας επιβεβαίωσης συντελείται στην παράσταση της ζωής, που ξεπερνάει τα όρια της ανομίας, ενταγμένος στη θολούρα της ψευδαίσθησης.
Το απόλυτο σκότος, δηλαδή. Έτσι μας έμαθαν να είμαστε εμείς οι άνθρωποι, δόλιοι, ευκαιριακοί, τυχαίοι, να επιβιώνουμε με κάθε βδελυρό τρόπο, κι ο διπλανός μας ας κόψει τον λαιμό του με ένα γυαλί. Βρωμεροί ψεύτες, υποκριτές και βίαιοι. Φοβισμένοι εγωιστές δίχως ίχνος αλήθειας για το μυστήριο της ζωής. Υπέροχοι πρωταγωνιστές σ΄ ένα δράμα για γέλια. Όταν, λοιπόν, τύχει και συναντήσουμε το διαφορετικό στην πορεία μας, όταν διασταυρωθούμε με το ανώτερο, ως αμαθείς το βιάζουμε, το ακυρώνουμε, το αλλοτριώνουμε και πολλές φορές το σκοτώνουμε. Στη θέση του βάζουμε κάτι που να του μοιάζει. Ποτέ δεν θα είναι το ίδιο με εκείνο το απίθανο το ατόφιο, αλλά ένα υβρίδιο δίχως λάμψη, γεμάτο αρρώστιες και περιορισμένο χρόνο ζωής. Φονιάδες του ιδανικού είμαστε, δειλοί και απαίσιοι άνθρωποι, αμαθείς, φοβισμένοι και απάνθρωποι.
Ο άνθρωπος δεν είναι μαθημένος να συνεργάζεται με το πραγματικό, γιατί ποτέ δεν αγάπησε την πραγματική μαγεία της ζωής, τον εαυτό του, τον σύντροφό του, την πατρίδα του, τα παιδιά του. Κατέφυγε στις ευκολίες, ασπάστηκε τον εγωισμό, την φιλαυτία, την επιπολαιότητα, τις αρρώστιες του μυαλού του, για να μπορεί να επιβάλλεται στην λάμψη της πραγματικότητας και να την διαφθείρει αδίστακτα. Ψάχνει με χαμένη σκέψη, ως αλλόφρων δαίμονας, το όποιο ψέμα στο ανεκτίμητο χρυσάφι της μοναδικότητας να συμβιβαστεί μαζί του, να κρατηθεί επάνω του να αναπνεύσει ανακουφιστικά. Κι όταν δεν ανακαλύπτει το ψεύδος, με άνεση το εφευρίσκει, το κατασκευάζει μόνος του, το κάνει σημαία, πινακίδα φωτισμένη και ορμά καταπάνω του να το αφανίσει. Ο άνθρωπος φοβάται την πραγματικότητα, ο άνθρωπος φοβάται το διαφορετικό, το καλύτερο του, την ζωή, τον έρωτα, οπότε αναγκαστικά φοβάται και το τέλος του.
Είναι σίγουρο και αποδεδειγμένο, ότι την σημερινή εποχή η ανθρώπινη συνείδηση παίζει με την αγάπη, χαριεντίζεται, δεν συνεργάζεται, δεν διδάσκεται από την αγάπη, διότι την θεωρεί αδύναμη ως ενέργεια. Γι αυτό το λόγο την προδίδει στην πρώτη ευκαιρία που θα του δοθεί. Ο άνθρωπος παραδίδεται αμαχητί στους πανίσχυρους φόβους του, που θεωρεί ότι είναι ανίκητοι και πορεύεται στην πιο ανίερη και καταστροφική πορεία της ύπαρξης του. Βλάπτει την φύση του, τον εαυτό του και καταστρέφει τους γύρω του. Μένος απύθμενο εκτοξεύει στο αυθεντικό και το πραγματικό μόλις το αντικρίσει.
Ο άνθρωπος πολεμάει σκυλίσια την διαφορετικότητα, την λαμπρότητα και την δύναμη του ευφυούς, του ατόφιου και του πραγματικού, σαν να μην του ταιριάζει το αυθεντικό. Νουθετεί δικές του αλήθειες στραπατσαρισμένες στην επιφάνεια του αδιαπέραστου γυαλιού της πλάνης. Η αλήθεια της πραγματικότητας είναι ένδυμα ατσαλάκωτο, απαστράπτον, βαρύ με απαιτήσεις και πολλά τερτίπια. Θέλει δουλειά, πειθαρχεία τούτη η φορεσιά να φτιαχτεί, να φορεθεί και να μην σε πνίξει. Τα παραδείγματα των εγκληματικών ενεργειών μας ως προς το διαφορετικό από εμάς είναι άπειρα και ξεκινούν από την μικρότερη περιφέρεια των κύκλων της ανθρώπινης ζωής, για να καταλήξουν στον ευρύτερο κοινωνικό.
Η παράσταση του έργου της ζωής είθισται να σχοινοβατεί ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία, κοινώς η ανθρωπότητα εξελίσσεται με ιλαροτραγικές διαδικασίες. Ανακαλύψεις, επιτεύγματα, τέχνες, ευημερία, κάλλος, ευωχία και συνάμα πόλεμοι, σφαγές, ολοκαυτώματα, πείνα, τραγωδίες, εξαθλίωση. Η απτή ομορφιά της ισορροπίας, θα αναφωνήσετε δικαιολογημένα, δικαιώνοντας ανάλαφρα και επιδερμικά την εξέλιξη του ανθρώπου στο γήινο περιβάλλον του. Από το σκότος στο φως και ξανά από το σκότος στο φως, πουθενά δεν υπάρχει η σταθερή εκπομπή της πραγματικότητας. Η αφετηρία των πάντων είναι το σκοτάδι και ο τερματισμός τους η οδύνη, όπως την ονομάζουμε, είναι το φως της λύτρωσης. Ανόητο πέρα για πέρα!
Οι αλήθειες, όπως συνηθίζουν να διατείνονται οι άνθρωποι, είναι πολλές και διαφορετικές για τον καθένα. Δηλαδή, ο καθείς έχει την δική του αλήθεια και κοσμοθεωρία για το ψεύδος ή την πραγματικότητα της ζωής. Αναδύεται, αίφνης, στη σκέψη το εύλογο, απλό ερώτημα: "Η κατανόηση της ύπαρξης του σύμπαντος έχει εκατομμύρια αλήθειες ή μια και μοναδική, που είναι και η πραγματική του αλήθεια;" Εάν όντως ο λόγος της οποιασδήποτε ύπαρξης έχει μια και μοναδική αλήθεια, τότε καταλήγουμε σ΄ ένα όχι και τόσο αυθόρμητο συμπέρασμα. Η πραγματικότητα και το διαφορετικό από ότι εμείς είμαστε και αντιλαμβανόμαστε απαιτεί έναν ιδιαίτερο και ειδικό τρόπο προσέγγισης για να το κατανοήσουμε, ώστε να μας αποκαλύψει την πραγματική αλήθεια και τον λόγο της ύπαρξης του, πέρα από το πέπλο της ψευδαίσθησης. Οι άνθρωποι φοβούνται το διαφορετικό. Σκιάζονται στην ανατρεπτική λάμψη του αυθεντικού.
Τρέχουν και κρύβονται στην ατμοσφαιρική τους τύρβη, θυμώνουν, αγριεύουν και επιτίθενται στην πραγματικότητα και στην εκτυφλωτική δύναμη του αυθεντικού, όταν αποκαλύπτεται το μεγαλείο της μιας και μοναδικής του αλήθειας. Αναφέραμε, ότι αιώνες τώρα ο βιβλικός δαίμονας ταίζει γενναιόδωρα στο στόμα της συνείδησης τον πεινασμένο άνθρωπο πικρή ζάχαρη και φθόνο. Τρανή στρατηγική ύπνωσης, έντεχνα εφαρμοσμένη και οι καλοθελητές της πολλοί, με απώτερο σκοπό να μην φτάσει ουδέποτε ο άνθρωπος στο πολυπόθητο κέντρο του προσωπικού κύκλου του. Αντιλαμβάνομαι, ότι ενώ διαβάζετε τούτες τις γραμμές, αρκετοί από εσάς, θα αντιδράσετε, εκδηλώνοντας εκείνο το ανάλαφρο και συμπαθές μειδίαμα ασυμφωνίας στα γραφόμενα. Μειδιάστε όσο θέλετε, γελάστε και ξεκαρδιστείτε, αλλά μην ξεχνάτε, ότι η αλήθεια σας δεν είναι διόλου έντιμη. Το αντίθετο, θα έλεγα, είναι κάλπικη και βρίθει ανακριβειών και αζύγιστου ψεύδους. Κανέναν από εσάς δεν κατηγορώ, απλά εκφράζομαι, ας το πούμε, πιο αυθόρμητα.
Αρκετοί από εμάς μιλάμε για την αγάπη με ζέση, μαχητικότητα και υπευθυνότητα, που ο άμοιρος ο ’γιος Φραγκίσκος της Ασίζης φαντάζει στα λόγια μας σαν πορνοβοσκός του μεσαίωνα. Από την άλλη όμως πόσες διαφορετικές ερμηνείες δίνουμε στην έννοια και τον πραγματικό ρόλο της αγάπης, είτε απευθυνόμαστε στον σύντροφο, είτε στην οικογένεια και την σχέση μας με το άλλο φύλο, είτε στον συνάνθρωπο και τα παιδιά μας; Μην κρύβεστε, η θεά της δικαιοσύνης είναι τυφλή, όχι όμως κωφή. Πόσοι από εμάς διανύουμε συνειδητές και επίπονες πορείες για την υστεροφημία μας, την δόξα, την αναγνώριση στην κοινωνία, να ξεχωρίσουμε από την μάζα και το αγελαίο πλήθος; Ισοπεδωτικά ακατάληπτος ο αριθμός των ανθρώπων στον πλανήτη Γη που επιδίδονται σε αυτό το άθλημα. Επίσης, μην ξεχνάμε, πως στην ιστορία ο ήρωας ξεχωρίζει, αλλά και ο χαφιές διατηρεί την ιδιαίτερη δική του θέση, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους.
Ένδοξος ο ρόλος του ήρωα, άγιος και ο ρόλος του χαφιέ, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαν ήρωες. Πόσο αυθεντικοί είμαστε, λοιπόν, σε αυτά που πρεσβεύουμε και είναι οι άσβεστοι φάροι στις ενσαρκώσεις μας στη Γη; Προσέξτε λίγο, εάν έχετε την καλοσύνη. Αναφέρομαι στο αυθεντικό, το πραγματικό και το ατόφιο. Όχι στην πλάνη της ψευδαίσθησης, που υπηρετούμε ηθελημένα ή άθελα μας. Το αυθεντικό εκπορεύεται από το ατόφιο φως της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου. Με την προσωπικότητα γεννιόμαστε και με την ίδια προσωπικότητα αποχωρούμε από τα γήινα.
Ο ανθρώπινος χαρακτήρας διαμορφώνεται ανάλογα με το περιβάλλον που βιώνουμε και για αυτό τον λόγο, συνεχώς, μεταλλασσόμεθα σαν τους χαμαιλέοντες στην επιφάνεια της άγριας πέτρας. Ουδείς δεν είναι ικανός να αλλάξει την προσωπικότητα μας, διότι αυτό είναι το απόρθητο οχυρό της ύπαρξης μας, εκεί που βρίσκεται το ουράνιο φως της εξέλιξης μας. Οι γονείς, η οικογένεια, το σχολείο, η θρησκεία, οι δάσκαλοι, η κοινωνία, ο γάμος, η εργασία, θεμελιώνουν τις αρχές και τις αξίες του χαρακτήρα μας σε καθ΄ όλα διαχειρίσιμες κατευθύνσεις με μοναδικό σκοπό την καθολική ανελευθερία μας. Ότι δεν κατάφεραν οι γονείς, θα το αναλάβει ο δάσκαλος. Ότι δεν κατάφερε ο δάσκαλος θα το αναλάβει ο παπάς. Κι ότι ξέφυγε από τον παπά θα το αναλάβει ο αστυνόμος και η έννομη τάξη των πραγμάτων Απολαύστε, παρακαλώ, εικόνα απαράμιλλου κάλλους και αντιληφθείτε το μέγεθος του ψεύδους. Στα πανηγύρια και τις χαρές οι έμμισθοι εκπαιδευτές των ανθρώπινων συνειδήσεων στην ίδια τράπεζα κάθονται. Πίνουν, τρώνε και συναγελάζονται μεταξύ τους για τα τρανά κατορθώματα τους, παρατηρώντας το έργο τους, εμάς τους ίδιους, το αγαθό ποίμνιο τους να βιώνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, της γνώσης και της ελευθερίας.
Η προσωπικότητα, όμως, του ανθρώπου παραμένει αλώβητη, ανέπαφη με τις αναμνήσεις μιας πανάρχαιας ατόφιας γνώσης, που περιμένουν την συνεργασία μας, αλλά και την δυνατότητα των επιλογών της απόδρασης μας. Ο θάλαμος της μετάλλαξης όλων αυτών είναι η σαρανταπληγιασμένη συνείδηση μας. Η ορθάνοιχτη και φιλόξενη ανθρώπινη συνείδηση έχει μετατραπεί σε απέραντη χωματερή τοξικών αποβλήτων του χαρακτήρα μας, όχι μόνο μολύνοντας κάθε πρόσβαση στο ατόφιο φως της πραγματικότητας, αλλά καθιστώντας το γόνιμο έδαφος της ύπαρξης μας ολότελα νεκρό. Πολλές από τις παραπάνω εκπαιδευτικές θητείες της ανθρώπινης ζωής που αναφέραμε έρχονται σε πλήρη αντίθεση και σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τις πραγματικές αξίες και τις αρχές της προσωπικότητας μας.
Είναι, όμως, τόσο ισχυρές, που η αλλοτριωμένη συνείδηση ακυρώνει κάθε εσωτερική ένσταση και αντίδραση. Μοιάζει με τα ελεύθερα ζώα της φύσης, που εκφυλίστηκαν σε οικόσιτα, κι όταν, ξαφνικά, βρεθούν ξανά στη ελευθερία της φύσης, είτε κατασπαράζονται, είτε πεθαίνουν από ασητεία. Οι άνθρωποι θέλουν να την αλλάξουν την πραγματικότητα, να την αλλοιώσουν και να την φέρουν στα δικά τους μέτρα, να μπορούν να νοιώθουν ασφαλείς και τακτοποιημένοι. Ο δρόμος του τρελού, πάντως, είναι παγιδευμένος από τις γητειές της σελήνης και κάθε νυχτερινή προσπάθεια προσέγγισης θα αποβεί μοιραία. Το πραγματικό προέρχεται από το φως και μόνο το φως αναγνωρίζει. Ευνουχίζουμε το ατόφιο και με ευκολία μετατρέπουμε τον αδάμαντα σε κάρβουνο. Εξορκίζουμε την θεϊκή τρέλα του αυθεντικού, του διαφορετικού και σταβλίζουμε τη σκέψη μας με νικητήρια δουλικότητα στην μετριότητα και στο έλος της απάθειας. Ένας άπληστος αγώνας επιβεβαίωσης συντελείται στην παράσταση της ζωής, που ξεπερνάει τα όρια της ανομίας, ενταγμένος στη θολούρα της ψευδαίσθησης.
Το απόλυτο σκότος, δηλαδή. Έτσι μας έμαθαν να είμαστε εμείς οι άνθρωποι, δόλιοι, ευκαιριακοί, τυχαίοι, να επιβιώνουμε με κάθε βδελυρό τρόπο, κι ο διπλανός μας ας κόψει τον λαιμό του με ένα γυαλί. Βρωμεροί ψεύτες, υποκριτές και βίαιοι. Φοβισμένοι εγωιστές δίχως ίχνος αλήθειας για το μυστήριο της ζωής. Υπέροχοι πρωταγωνιστές σ΄ ένα δράμα για γέλια. Όταν, λοιπόν, τύχει και συναντήσουμε το διαφορετικό στην πορεία μας, όταν διασταυρωθούμε με το ανώτερο, ως αμαθείς το βιάζουμε, το ακυρώνουμε, το αλλοτριώνουμε και πολλές φορές το σκοτώνουμε. Στη θέση του βάζουμε κάτι που να του μοιάζει. Ποτέ δεν θα είναι το ίδιο με εκείνο το απίθανο το ατόφιο, αλλά ένα υβρίδιο δίχως λάμψη, γεμάτο αρρώστιες και περιορισμένο χρόνο ζωής. Φονιάδες του ιδανικού είμαστε, δειλοί και απαίσιοι άνθρωποι, αμαθείς, φοβισμένοι και απάνθρωποι.
Ο άνθρωπος δεν είναι μαθημένος να συνεργάζεται με το πραγματικό, γιατί ποτέ δεν αγάπησε την πραγματική μαγεία της ζωής, τον εαυτό του, τον σύντροφό του, την πατρίδα του, τα παιδιά του. Κατέφυγε στις ευκολίες, ασπάστηκε τον εγωισμό, την φιλαυτία, την επιπολαιότητα, τις αρρώστιες του μυαλού του, για να μπορεί να επιβάλλεται στην λάμψη της πραγματικότητας και να την διαφθείρει αδίστακτα. Ψάχνει με χαμένη σκέψη, ως αλλόφρων δαίμονας, το όποιο ψέμα στο ανεκτίμητο χρυσάφι της μοναδικότητας να συμβιβαστεί μαζί του, να κρατηθεί επάνω του να αναπνεύσει ανακουφιστικά. Κι όταν δεν ανακαλύπτει το ψεύδος, με άνεση το εφευρίσκει, το κατασκευάζει μόνος του, το κάνει σημαία, πινακίδα φωτισμένη και ορμά καταπάνω του να το αφανίσει. Ο άνθρωπος φοβάται την πραγματικότητα, ο άνθρωπος φοβάται το διαφορετικό, το καλύτερο του, την ζωή, τον έρωτα, οπότε αναγκαστικά φοβάται και το τέλος του.
Είναι σίγουρο και αποδεδειγμένο, ότι την σημερινή εποχή η ανθρώπινη συνείδηση παίζει με την αγάπη, χαριεντίζεται, δεν συνεργάζεται, δεν διδάσκεται από την αγάπη, διότι την θεωρεί αδύναμη ως ενέργεια. Γι αυτό το λόγο την προδίδει στην πρώτη ευκαιρία που θα του δοθεί. Ο άνθρωπος παραδίδεται αμαχητί στους πανίσχυρους φόβους του, που θεωρεί ότι είναι ανίκητοι και πορεύεται στην πιο ανίερη και καταστροφική πορεία της ύπαρξης του. Βλάπτει την φύση του, τον εαυτό του και καταστρέφει τους γύρω του. Μένος απύθμενο εκτοξεύει στο αυθεντικό και το πραγματικό μόλις το αντικρίσει.
Ο άνθρωπος πολεμάει σκυλίσια την διαφορετικότητα, την λαμπρότητα και την δύναμη του ευφυούς, του ατόφιου και του πραγματικού, σαν να μην του ταιριάζει το αυθεντικό. Νουθετεί δικές του αλήθειες στραπατσαρισμένες στην επιφάνεια του αδιαπέραστου γυαλιού της πλάνης. Η αλήθεια της πραγματικότητας είναι ένδυμα ατσαλάκωτο, απαστράπτον, βαρύ με απαιτήσεις και πολλά τερτίπια. Θέλει δουλειά, πειθαρχεία τούτη η φορεσιά να φτιαχτεί, να φορεθεί και να μην σε πνίξει. Τα παραδείγματα των εγκληματικών ενεργειών μας ως προς το διαφορετικό από εμάς είναι άπειρα και ξεκινούν από την μικρότερη περιφέρεια των κύκλων της ανθρώπινης ζωής, για να καταλήξουν στον ευρύτερο κοινωνικό.
"Άγει δε προς φως την αλήθειαν χρόνος". (μετ.: Το πέρασμα του χρόνου οδηγεί την αλήθεια προς το φως - Μένανδρος). Η συνείδηση ανταμώνει την σύγκρουση ανάμεσα στο αληθές, το πραγματικό με την ψευδαίσθηση, και την πλάνη. Το σκηνικό της ζωής γύρω είναι μοιρασμένο στη μισή αλήθεια και στο μισό ψεύδος. Ιδιαίτερος, εσωτερικός και ενδιαφέρον ο μονόλογος.
"Εγώ Ειμί ο ’νθρωπος, ο αγχίθεος και ανάγκη έχω να μιλήσω, να εκφραστώ για σένα, που σε τρομάζει η πραγματικότητα, γιατί είναι καλύτερή σου, κι εσύ πεισματικά δεν θέλεις να ταυτιστείς μαζί της, να γίνεις ανώτερος. Την εκβιάζεις την πραγματικότητα και της θέτεις όρους, να συμβιβαστεί μαζί σου, να την φέρεις στους δικούς σου ήχους, να νοιώσεις ικανοποιημένος, σίγουρος και, μάλλον, ασφαλής. Πασχίζεις να ζήσεις την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, που έφτιαξε το μυαλό σου. Βρωμερέ γήινε, αν και ήρθα μόνος στη Γη και πάλι μόνος θα αναχωρήσω, προχωρώ δίπλα σου σ΄ αυτό το μονοπάτι και ο φόβος, ο φθόνος σου δυσκολεύει, εμποδίζει τον δρόμο μου, το έργο μου. Σκέφτομαι να σε αγνοήσω, να σε εκμεταλλευτώ, ακόμα και να σε εξοντώσω. Μπορεί να σε αγνοήσω, αλλά δεν θα καταλάβεις του λόγους της αδιαφορίας μου προς εσένα. Ο εθισμός σου στην σφαίρα της ψευδαίσθησης σ΄ έχουν περιορίσει στο κοντόφθαλμο κέλυφος του εγωισμού σου, οπότε θα συνεχίσεις να είσαι επικίνδυνος, μακελάρης και θα σύντομα στραφείς εναντίον μου. Να σε εξοντώσω; Ο ηθικός πολιτισμός μου δεν το επιτρέπει, γιατί είσαι ανθρώπινο Ον. Τι, βολικό ναρκωτικό κι αυτός ο ηθικός πολιτισμός. Είσαι όμως αδιόρθωτος και σε καταλαμβάνει μια επίμονη ηλιθιότητα να αρνείσαι να γίνεις καλύτερος. Οι πράξεις, τα έργα και η συμπεριφορά σου είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες εδώ και αιώνες. Η πικρή ζάχαρη και ο φθόνος που σε ταΐζουν σ΄ έχουν διαβρώσει και κάποτε, ω ναι, κάποτε, ο φθόνος σου θα με πολεμήσει. Τότε, το μόνο που απομένει είναι να σε εκμεταλλευτώ δίχως αναστολές και οίκτο. Η ευτυχία δεν είναι στο κατασκευασμένο από το νωθρό μυαλό σου ψέμα, ούτε στις απειλές, και στον τρόμο που σπέρνεις. Είναι στην κατανόηση και σε αυτό το ύψιστο διαφορετικό, το πραγματικό, που δεν το έχεις και το έχω εγώ, αλλά δεν το θέλεις, γιατί σε φοβίζει, μη και ξεβολευτείς, μη και εκτεθείς σε σαρωτικούς ανέμους και ανταριασμένες θάλασσες. Απλωμένος στο ανάκλιντρο της ψευδαίσθησης μιλάς για την πρόοδο, την κοινωνία, την ανθρωπότητα, την αγάπη, την αλήθεια και την εξέλιξη. Ουρανομήκεις ανοησίες, φαιδρέ και φοβισμένε άνθρωπε. Ορθώνεις θρασύτατες κορώνες για τη ζωή, την συνύπαρξη, να καλμάρεις τ' απάνθρωπα στοιχειά του μυαλού σου. Με ύφος περισπούδαστο και τρανό αναφέρεσαι στην ηθική και διατυμπανίζεις ευθαρσώς το πόσο ηθικός και έντιμος είσαι, ως άνθρωπος. Θέλω να γνωρίζεις, ότι οι μεγαλύτερες ηθικολογίες έχουν γραφτεί και ειπωθεί από τους πιο ανήθικους ανθρώπους. Ο ανήθικος κλέφτης του χρόνου είσαι, βολεμένε. Δολοφόνος και τρομοκράτης, κίβδηλος και απατεώνας, ένα χιλιοφορεμένο, φτηνό τσίτι σε μεταλλική κρεμάστρα, έξω από το άδειο της συνείδησης ράφι. Αυτή είναι η περιουσία σου, το τίποτα των φόβων σου, τα απελέκητα νταμάρια της ματαιοδοξίας και των εγωισμών σου. Απεχθάνεσαι την δύναμη της πραγματικότητας, άνθρωπε. Την κληρονομιά των φόβων σου την παραδίδεις με τυμπανοκρουσίες στους επόμενους, στα παιδιά σου και το σκότος διαιωνίζεται. Τούτο δεν μοιάζει με απερισκεψία, είναι όλεθρος, είναι σφαγή. Ηθικολογίες του αέρα αραδιάζεις και ανούσιες θεωρίες που ούτε εσύ ο ίδιος δεν τις πιστεύεις, γιατί η ψυχή, το φως σου άλλα προστάζει. Το μυαλό σου είναι παγιδευμένο στο άρρωστο περιβάλλον που ύψωσες να σε προστατεύει και δεν σου επιτρέπει ούτε χιλιοστό ελευθερίας να απολαύσεις. Χειροδέσμιος σέρνεσαι στο έλος του κομπασμού, κραυγάζοντας περί ταπεινοφροσύνης. Τόσο απελπισμένος και αβοήθητος είσαι. Ο άκρατος εγωισμός σου, οι δεκάδες ενοχές και φοβίες σε λιώνουν σαν το άφωτο κερί. Εκφυλισμός! Επιθανάτιος ρόγχος τα λόγια σου. Απλά, μιλάς, φλυαρείς ανούσια και φοβικά, άπιστε άνθρωπε. Λόγια, πολλά, λόγια βαρύγδουπα και σημαντικά, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, μα οι πράξεις σου κούφιες, τυραννικές και άγονες σε όλα τα επίπεδα που επέλεξες να μεγαλουργήσεις. Ξεφυλλίζεις τις σελίδες των βιβλίων να στηρίξεις το άλλοθι στα άθλια λόγια σου, στην αιματηρή σταυροφορία, που ξεκίνησες να μηδενίσεις το διαφορετικό, την αλήθεια της πραγματικότητας. Συμβιβάζεσαι με την ανυπαρξία σου και συμμαχείς με τον μη γόνιμο καθωσπρεπισμό της ανύπαρκτης ευγένειας. Πολιτισμό τον λες εσύ αυτό. Ψέμα το αποκαλώ εγώ. Γεμίζεις τα ματαιόδοξα κενά σου, γήινε φονιά και θαρρείς ότι βάζεις φωτιά στη θάλασσα. Κομπάζεις και διαφημίζεσαι ως το τέλειο Ον επί της Γης. Αμείλικτος εξολοθρευτής είσαι του κάθε τι όμορφου, ελεύθερου, ευφυούς, ανδρείου και διαφορετικού από σένα. Η λαίλαπα της δικής σου αλήθειας είσαι, αυτής της βολεμένης και ξεψυχισμένης αλήθειας σου, που απέχει σύμπαντα μακριά από την μια και μοναδική αλήθεια. ’χαρε, άνθρωπε, σου μιλώ για ό,τι υπέρλαμπρο σε τρομάζει και έχει ανεξάντλητη αντοχή, εκεί όπου η αλήθεια είναι προσδιορισμένη, γνωστή, μοναδική και ελεύθερη. Ζωή ονομάζεται και δεν έχει συμβιβασμούς μηδέ άμετρο, μηδέ τρόμο. Είναι Νόμος και δημιουργία μαζί. Είναι πραγματικότητα και εξέλιξη. Εκείνης της πραγματικότητας που βαθιά μέσα σου την θαυμάζεις, αλλά περισσότερο την μισείς θανάσιμα γιατί την έχασες, εκφυλίστηκες και δεν βούλεσαι, πια, να την κατακτήσεις. Βουνά τα σκουπίδια, τα άχρηστα στις θύρες του μυαλού σου σε βρωμίζουν, σε γεμίζουν ανεξέλεγκτο φθόνο, τρόμο και καταστροφή. Λειψός από θάρρος, άδειος από τόλμη, αναζητάς λυσσαλέα να κατασπαράξεις το διαφορετικό, που στέκει αντίκρυ σου και σε ξεπερνάει. Δεν είσαι υγιής, γιατί δεν το άγγιξες να μετουσιωθείς μαζί του. Μολυσμένος είσαι και στεγνός από ανδρεία, γεμάτος φλύκταινες και πύον στην σκέψη σου, γιατί το πολεμάς με νύχια και δόντια. Δεν σεβάστηκες την μοναδικότητα του, το ειδικό του βάρος, το εκτόπισμα του, την ενέργεια του, την ελευθερία του, είτε αυτό είναι Ιδανικό, είτε Ιδέα, είτε είναι ’νθρωπος. Έπαψες να αναζητάς την μυρωδιά του τόπο σου, το φως της πνευματικής πατρίδας σου, απώλεσες την ζεστασιά της εσωστρέφεια σου. Τρέμεις μπροστά στην εμφάνιση της πραγματικότητας, την κοιτάς στα μάτια και συνθλίβεσαι, σαν τον αφράτο ασβεστόλιθο σε σεισμό. Επιμένεις δολοφονικά στην δική σου ανόητη αλήθεια, δίχως ευγένεια, δίχως περιθώρια και χώρο. Δεν την μπορείς τέτοια φωτιά άχαρε, σε τρομάζει. Καφενείο ρημαγμένο το μυαλό σου, δίχως κώδικες, δίχως φωνές και μουσικές. Θρύψαλα και κροκάλες στην πορεία σου, διαλύεις τα άκρα σου, παραπαίεις ζαλισμένος από την μέθη της πικρής ζάχαρης, προσφορά των χρυσοκάνθαρων, όταν σε πλεύρισαν, όταν σε τάισαν, που πλαγιάζεις μαζί τους. Ποθείς το πραγματικό, άνθρωπε, αλλά όταν σε ανταμώνει το μεγαλείο του, αρματοδεμένο στο φως κι έρχεται σε επαφή μαζί σου, το πρώτο που ζητάς είναι η εξόντωση του, φεγγαροντυμένε.
"Όχι, δεν θα σταθώ μόνο σε σένα και το μερίδιο της ευθύνης μου αναλαμβάνω. Πανάθεμα το είναι ασήκωτο, αλλά είναι ο ουράνιος άθλος μου. Σ΄ άφησα να ορμήσεις στα λιβάδια μου, φιδόγλωσσε, σ΄ άφησα να κλέψεις το πνεύμα του Οδυσσέα, σ΄ άφησα να γλεντήσεις, να ασελγήσεις, ιερόσυλε, μπροστά στις πύλες τις ψυχής μου. Φταίω, ο αχαΐρευτος! Μάρτυρας ο Ουρανός στα μάτια μου, να πληρώσω για την ανοησία μου. Δύναμη ο Ήλιος στη σκέψη μου, κουράγιο να δώσει, θα τα καταφέρω. Πονηρός και ευέλικτος εσύ, φοβισμένος και ενοχικός εγώ, με κέρδισες. Έγινα αυτό που ήθελες και όχι αυτό που είμαι. Μ΄ έσυρες ήσυχα στο ελαφρύ κρεβάτι των συμβιβασμών μου και μ΄ άφησες, δήθεν, να σου μάθω τον έρωτα της ζωής. Σ΄ έπαιξα, σου κρύφτηκα πίσω από τις μάσκες με τις χαρούμενες γιρλάντες και τα στολίδια. Εγκλωβίστηκα στο στοιχειωμένο πύργο των πόθων μου και έντυνα με χρυσάνθεμα τη βία σου. Χρόνια μου πήρε να μάθω, ότι ο πόθος δεν έχει συγγένεια με την πραγματικότητα, αλλά είναι ότι φαντάζομαι και εκεί παραμένει. Χίλιες φορές έπεσα κατακόρυφα στα χάσματα των λαθών μου και στον βυθό τους έβρισκα εσένα να μου χαμογελάς. Μ΄ έπαιξες, με φυλάκισες στη δική μου ψευδαίσθηση. Την τελευταία φορά της πτώσης μου σταμάτησα πριν τον πάτο. Σε είδα πάλι εκεί να στέκεις με το χαμόγελο στα χείλη, περιμένοντας να φτάσω. Σταμάτησα. Μοναχικός ο δρόμος της ζωής, όπως μοναχική είναι η άφιξη και η αναχώρησή μου. Γνώρισα, πως η μοναξιά του ήρωα είναι ο δρόμος του. Σε κοιτώ και αντικρίζω τα μύρια λάθη μου".
"Δεν βρίσκω ησυχασμό και το ηρωικό αγιάζι με τρώει. Χαλιέμαι στ΄ αμόνι του Ήλιου αιώνες αμέτρητους. Ο ουράνιος συλλογισμός γεννιέται ένδοξος κάθε δροσόστομη ανατολή, και ξεψυχά ελεύθερος κάθε υγρό δήλη της ζωής. Νισάφι, πια. Ο βράχος δεν είναι το έργο μου, ούτε το βουνό η ελευθερία μου".
Επίλογος.
"Ευδαιμονίη ψυχής έργον, ουκ εν βοσκήμασιν οικεί ουδέ εν χρυσώ? ψυχή οικητήριον δαίμονος" (μετ.: "Η ευδαιμονία είναι έργο, απόκτημα της ψυχής του ανθρώπου, η ευδαιμονία δεν κατοικεί στα κοπάδια ζώων, δεν αγοράζεται με χρυσάφι - Αριστοτέλης.).
Διαλυμένες οι σκέψεις, ερείπια οι αλήθειες, καμένα τα όνειρα, σκλαβιά, οδύνη το σκηνικό της ψευδαίσθησης στην τελευταία πράξη της παράστασης. Το ανθρώπινο κοπάδι κινείται στην ψευδαίσθηση της καθημερινότητας αποχαυνωμένο, δηλητηριασμένο. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η δεύτερη φορά, ίσως, όμως να είναι τα στερνά της ανθρωπότητας. Στις στραπατσαρισμένες προβιές λαμποκοπά η ψεύτρα σελήνη και στις συνειδήσεις στραφταλίζει η απάθεια. Η αδιαφορία στην συμφορά ευδοκιμεί βαθιά στην τραχιά πέτσα του ενσαρκωμένου θεού. Τα αερικά με τις πλουμιστές φορεσιές της αθανασίας περικυκλώνουν ξανά τους αμνούς, τους ψέλνουν, τους βιάζουν, τους παραπλανούν, τους τάζουν, πάλι, μαλάματα, μοιράζουν ελπίδες, ύπνο. Το γυάλινο μάτι φουντώνει, βγάζει φλόγες και το κοπάδι βελάζει αποκαμωμένο, αποδεκατισμένο εκλιπαρεί για το αιώνιο έλεος. Καταχνιά στα μάτια τους. Ο χρόνος ανήκει στους χρυσοκάνθαρους, όπως, άλλωστε, δικός τους ήταν, πάντα. Ο χρόνος είναι το χρήμα και το χρήμα είναι η ζωή. Αυτή την αλήθεια μας έμαθαν. Εκπαιδευτήκαμε σ΄ αυτή την αλήθεια, και πέρα από αυτό δεν γνωρίζουμε ανοιχτό, ολόφωτο ορίζοντα. Ακολουθούμε τυφλά τον χρόνο, γαντζωθήκαμε στη ράχη του, τρέχει, μας σέρνει, όπου εκείνος θέλει. Κανένας έλεγχος. Έφτασε η αξία της ζωής μας να κοστίζει σε χρήμα, όσο μια τσακισμένη πεντάρα, και σε χρόνο, κάτι λιγότερο από μια ώρα. Πολλά μπορείς να πράξεις σε κάτι λιγότερο από μια ώρα. Οι οικοδόμοι της πλάνης του χρόνου κλέβουν ζωές και όχι χρήμα. Εάν, πραγματικά, η επιθυμία να πολεμήσουμε το μέλλον τους σαλεύει μέσα μας και είναι ακόμα ζωντανή, ας γυρίσουμε ευθύς στο παρελθόν, μακριά από τα εργαλεία και την υποτιθέμενη εξέλιξη τους.
Αμέτρητοι οι αναλώσιμοι θνητοί, τροφή και σκόνη γίνονται, να επιβιώσουν κάποιοι ελάχιστοι. Ο ηλίθιος, ο κοιμισμένος, ο βολεμένος, ο χαμένος, ο απελπισμένος, ο δούλος, ο ναρκωμένος ψηλώνουν την πυραμίδα και στην κορυφή της μερικοί ποιμένες, που δεν αδιαφόρησαν, δεν εξόντωσαν, αλλά εκμεταλλεύτηκαν το κοπάδι. Έξυπνο και ευφάνταστο το σχέδιο! Αγιογράφησαν με χρυσό την ευδαιμονία την κάρφωσαν στον θόλο της ψευδαίσθησης να λαμποκοπά, καλύπτοντας την πραγματική αλήθεια της πνευματικής ευδαιμονίας, που δεν είναι, μηδέ τα μαλάματα, μήδε ο χρόνος. Ευδαίμων άνθρωπος είναι ο ελεύθερος άνθρωπος, κι αυτό δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται. Μέσα μας είναι η ελευθερία, την φέραμε όταν ήρθαμε εδώ, στον τόπο των ευκαιριών, την όμορφη Γη, κι έχει γραφτεί να την πάρουμε μαζί μας όταν κλείσει ο καιρός των άθλων μας. Την ανταλλάξαμε την ελευθερία μας, κάθε φορά από λίγο, για τη δόση μας, το δηλητήριο, την πικρή ζάχαρη και τον φθόνο. Όσο πιο γλυκιά είναι η ψευδαίσθηση στην αρχή της, τόσο πιο πικρή είναι στο τέλος της.
Ποιός ισχυρός φόβος σιώπησε τα κύμβαλα του πολέμου και τούτες τις εποχές της καταχνιάς δεν ιδρώνουν από τον θόρυβο, την ένταση του ξεσηκωμού. Ανισορροπία στο κόσμο της ψευδαίσθησης και η γη συνεχίζει να γυρίζει γύρω από τον άξονα της. Ω, ναι, είναι κι αυτή μια ακόμα πραγματική και ατόφια αλήθεια. Η Γη γυρίζει και το κοπάδι κατευθύνεται εκεί που το καθοδηγούν. Βυθός μαύρος, τύμβος με σωρό τις νεκρές αλήθειες μας, τις ελπίδες μας. Τέλος!
Ο Γιώργος Παπαϊωσήφ είναι δημοσιογράφος.
