Είμαι 24 χρόνων.
Σας γράφω από το κελλί της φυλακής. Μού έλειψε τρομερά η αγάπη στην παιδική μου ηλικία. Οι γονείς μου φιλονικούσαν και φοβόμουν τόσο πολύ, πού έφευγα γιά μερικές μέρες από το σπίτι. Εκλεβα για να φάω.
Τόσο μού έλειψε η αγάπη, και μάλιστα στην νεανική μου ηλικία, πού κατέφυγα για παρηγοριά στα ναρκωτικά. Αλλά Σταμάτησα 7 μήνες μετά γιατί μπήκα στην φυλακή.
Όταν βγήκα από την φυλακή, βρήκα δουλειά σ΄ένα εργοστάσιο. Ημουν πολύ ευχαριστημένος κι΄είχα μια υπεύθυνη θέση. Ο Προϊστάμενός μου, μού έλεγε, πώς με θεωρούσε σαν παιδί του.
Τού είχα απόλυτη εμπιστοσύνη, αν και δεν ήταν ποτέ συνεπής στον μισθό πού είχαμε συμφωνήσει. Δεν ήθελε κάν να φτιάξει συμφωνητικό. Μού μιλούσε για οικονομικές δυσκολίες και τον πίστευα…ως την ημέρα πού με απόλυσε ξαφνικά, χωρίς λόγο και χωρίς να με ξοφλήσει ποτέ.
Δέν μπορούσα να κάνω τίποτα μη έχοντας αποδείξεις. Το συνδικάτο μού είπε ότι το αφεντικό ήταν ψυχικά άρρωστο.
Η ΠΤΩΣΗ ΜΟΥ…
Το μίσος μου γι΄αυτόν τον άνθρωπο με έκανε να θέλω να τόν εκδικηθώ, κλέβοντας και αυτόν αλλά και άλλους. Τριάντα μήνες έκανα αυτή την δουλειά, χωρίς συναίσθηση του τι κάνω.
Νόμιζα ότι το χρήμα ήταν μία πρόχειρη λύση για όλα τα προβλήματα. Αλλά τους τελευταίους 20 μήνες υπέφερα πάρα πολύ. Διαπίστωσα τον κίνδυνο κι΄όμως δεν σταμάτησα τις κλοπές. Προς τι να σταματήσω τώρα πιά;
Σκεπτόμουν πώς η σύλληψή μου ήταν αναπόφευκτη. Ας κάνω ότι μπορώ, όσο ακόμη είμαι ελεύθερος, έλεγα στον εαυτό μου.
Ζούσα με συνεχή φόβο, ημέρα και νύκτα. Κάθε φορά πού κτυπούσε το κουδούνι της πόρτας έτρεμα. Απέφευγα τους Αστυνομικούς. Δεν μπορούσα πιά, να κοιτάξω τους ανθρώπους στα μάτια.
Νόμιζα ότι οι κλεψιές μου ήταν γραμμένες με κόκκινα γράμματα στο μέτωπό μου. Δεν μιλούσα πιά. Σχεδόν δεν έτρωγα. Ξύπναγα τακτικά από εφιάλτες…
Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ
Τήν ημέρα τής συλλήψεώς μου είχα τήν εντύπωση απαλλαγής από ένα βαρύ φορτίο…Όταν βρέθηκα μέσα στούςτέσσερις τοίχους, τότε μόνο άρχισα να αντιλαμβάνομαι τό μέγεθος τού κακού πού είχα κάνει, καί να διερωτώμαι πόσο καιρό θα έμενα στήν φυλακή.
Έκλαιγα αδιάκοπα τίς δύο πρώτες ημέρες. Δεν καταλάβαινα τό τί μού είχε συμβεί.
Ήθελα νά αυτοκτονήσω!
Όμως…
Ενα ημερολόγιο με ρητά τού Ευαγγελίου ήταν κρεμασμένο στον τοίχο. Έγραφε ότι ο Χριστός «ήλθε ζητήσαι καί σώσαι τό απολωλός», δηλαδή τό χαμένο πρόβατο πού είχε ξεστρατίσει..
Τότε, καθώς δεν είχα τίποτα νά χάσω, γονάτισα κλαίγοντας καί προσευχήθηκα μέσα στήν απελπισία μου.
Έλεγα στον Θεό:
«Αν υπάρχεις, καί θέλεις να σώσεις τούς χαμένους, όπως γράφεις στό Ευαγγέλιό σου, αποκαλύψου καί σε μένα!».
Δεν μπορώ να προσδιορίσω καθαρά, τό τί ακριβώς συνέβη, καθώς προσευχόμουν. Ηταν, σάν ένα χέρι αόρατο, να τα παίρνει όλα, βάσανα καί φαρμάκια, και να μού δίνει μιά καινούργια καρδιά.
Ένιωθα μιά γαλήνη, πού ποτέ άλλοτε δεν είχα νοιώσει. Δεν μπορούσα να εξηγήσω αυτή τήν απότομη αλλαγή.
Από τότε, δεν μπορούσα να αρνηθώ τήν ύπαρξη τού ζωντανού Θεού. Γιά να τόν γνωρίσω ζήτησα μία Καινή Διαθήκη.
Είχα την πεποίθηση ότι έπρεπε να ομολογήσω όλες τις κλεψιές μου, και όχι μόνο εκείνες πού με είχαν αναγκάσει να πω, κατά την διάρκεια της ανάκρισης. Ηταν πολύ δύσκολο, αλλά ξαλάφρωσα…
Είχα τύψεις, γιατί είχα αδικήσει πολλούς συνανθρώπους μου. Ο Πανάγαθος Θεός με ενέπνευσε να γράψω ένα γράμμα στον καθένα ζητώντας του ταπεινά συγγνώμη.
Πήρα μέχρι σήμερα, περισσότερες από 30 απαντήσεις, πολύ ευγενικές.
Όπως :
« Άν και χάσαμε, για πολλές νύκτες τον ύπνο μας από τον φόβο μας, σε συγχωρούμε… »
Άλλος έγραφε,
« Απέσυρα την μήνυση από την αστυνομία, καί τά ξεχνώ όλα »,
Επίσης,
« Θά έλθω να σε επισκεφθώ …»,
Ακόμη μού έγραφαν,
« Νά έλθεις να μας βρείς όταν βγείς από την φυλακή. Υπάρχει πάντα μια θέση για σένα στο τραπέζι μας…».
Τά Χριστούγεννα πήρα και καμιά δεκαριά δώρα από αυτούς.
Είναι αλήθεια ότι ωφελήθηκα πολύ από την φυλάκισή μου. Γιατί καλύτερα να υπομένεις αυτή την σωματική φυλακή, παρά την καταπίεση και φυλάκιση της συνειδήσεώς σου…
Σκοπός μου είναι τώρα, να μπορέσω να πείσω και άλλους να μετανοήσουν, και να κάνουν πράξη την όποια επιστροφή τους…
