Δε βλέπω την ώρα. Άντε επιτέλους, μια πρίζα είναι μόνο. Ανυπομονούσα θυμάμαι, περίμενα με ενθουσιασμό την πρεμιέρα μου.
Όταν ήρθατε και σταθήκατε μπροστά μου, ανάμεσα σε τόσες άλλες συσκευές, ίδιες με μένα σχεδόν, ήξερα ότι ήμουν η τυχερή. Με διαλέξατε κι αισθάνθηκα ξεχωριστή. Έλαμπα από ευτυχία σαν έβλεπα κι εσάς ειδικά να κάνετε το ίδιο. Απέκτησα οικογένεια. Βρήκα σπίτι κι ένα ξύλινο τραπέζι για κρεβάτι μου. Άντε καθηλώστε με εκεί σ ‘ αυτό, καθίστε στις θέσεις σας. Ώρα να σας δείξω ότι αξίζω και την τελευταία μου δόση. Έτσι σκεφτόμουν, ήμουν έτοιμη να σας καταπλήξω. Κι έτσι έκανα.
Όταν άνοιξα πρώτη φορά, τι στιγμή! Τα παιδιά δεν άφηναν κανέναν. Ήθελαν μόνο εμένα, μόνο για τον εαυτό τους. Φούσκωσα από περηφάνια κι άνοιξα. Άρχισα να προβάλλω τα παιδικά τους όνειρα σε εικόνες χρωματιστές. Κι αυτά γελούσαν. Κατάλαβα ήδη ότι κάνω καλή δουλειά. Μα αυτά είναι μικρά κι όταν οι μεγάλοι με χρειάζονται, τα κάνουν στην άκρη. Τότε παίρνω το αυστηρό μου ύφος και τους λέω ότι θέλω, όπως το θέλω. Μιλάω άπταιστα την παπαγαλική και στο κοτσομπολιό ανίκητη. Καμιά φορά με βρίζετε γι αυτό, τ’ακούω όλα εγώ, αλλά μη λέτε ψέμματα. Αν ήμουν αλλιώς δεν θα με παίρνατε.
Με βάλατε εδώ πάνω μόνη να στέκομαι πρωί βράδυ. Να σας βλέπω να γελάτε, να κλαίτε, ν’ αγωνιάτε ή απλά να κοιτάτε με βλέμμα χαμένο, σκεπτικοί. Να με αλλάζετε γρήγορα, συνεχόμενα, τίποτα να μη σας αρέσει. Κι εγώ να προσπαθώ. Έχω σεξ, τρόμο, αγωνία, ενημέρωση και βία. Έχω γέλιο, να πονάει η κοιλιά σας, λύπες ,να πονάει η καρδιά σας. Αλήθειες, ψέμματα, αγάπη να σας δώσω. Ρομαντισμό και ειλικρινή εκμετάλλευση. Τραγούδια και χορό να σηκωθεί όλη η γειτονιά. Έχω αγαπημένους σας αγνώστους. Μάθετε γι’ αυτούς τα πάντα, ακούστε συμβουλές να δίνουν. Άνθρωποι απλοί. Σαν εσάς είναι κι αυτοί. Έχω όνειρα να σας προτείνω, απόψεις να σας φυτέψω. Έχω τόσα κι εσάς δεν σας αρέσει τίποτα. Πατάτε απλά κουμπιά στο χέρι σας. Όμως πιστέψτε με, δεν είναι στο χέρι σας. Στο τέλος μένω πάντα ανοιχτή και φωτεινή. Και τις νύχτες μέσα στο σκοτάδι να με καρφώνετε με τα μάτια σας, να διαβάζω το βλέμμα σας. Μόνο εγώ ξέρω τι λέει. Να σας φωτίζω με φως θαμπό, να σας κοιμίζω με φωνές, σιγά ή στη διαπασών.
Σας ευγνωμονώ αγαπημένοι μου. Αχάριστη δεν είμαι. Η φροντίδα σας με συγκινεί. Με πλένετε συχνά, με ευλάβεια, προσεκτικά να μη μουσκέψω. Διώχνετε τη σκόνη μου να είμαι καθαρή. Κι αυτή κάθεται πάνω σας. Να ήξερα πότε θα το δείτε! Και με ταίζεται με το αγαπημένο σε όλες εμάς πνεύμα σας. Νοστιμότατο. Πολλές φορές το καταναλώνω ολόκληρο, αφού το πλύνω πρώτα, και πάλι δε χορταίνω. Μα διατηρούμαι λεπτή και όμορφη. Είμαι στυλάτη και χαίρεστε να με δείχνετε στους επισκέπτες σας.
Είναι μέρες που έρχονται στο σπίτι μας πολλοί απ’ αυτούς. Γιορτινές για μένα μέρες. Αξεπέραστες. Όλοι μαζί απέναντί μου να σας κερνάω ψυχαγωγία. Δίνω ρεσιτάλ, κείνες τις ώρες το ταλέντο μου περισσεύει. Κανείς δε με διακόπτει. Φωνάζω κιόλας δυνατά ν’ ακούτε. Κι όποιος μιλάει, να ησυχάσει παρακαλείται. Είμαι η παρέα σας η αληθινή. Είμαι η φίλη που ο καθένας θέλει να ‘χει. Ποτέ μαζί μου δεν είστε μόνοι. Είμαι αναντικατάστη. Μ’ αρέσει που σας βλέπω να γελάτε όλοι μαζί. Μα πιο πολύ πλάκα έχετε όταν κλαίτε. Και τότε είναι που βάζω διαφημίσεις.
Στεγνώστε τα μάτια σας, δείτε και ζηλέψτε. Δείτε και μιμηθείτε. Δείτε και κερδίστε μια ζωή με προσφορές. Κάντε την δική σας. Είμαι το εγχειρίδιο για συνειδήσεις δανεικές. Είμαι ο κανόνας σε κόσμο εξαιρέσεων. Ο θεατής τω μεταδόσεών μου. Ξανά και ξανά αν χρειαστεί. Να σας γνωρίσω καλά. Γνωρίζω την τιμή των πάντων και την αξία κανενός. Σας κοιτάζω και θαυμάζω την επήρειά μου. Υψώνω την ανία σας. Διδάσκω ματαιότητα. Σας γεμίζω με κενά.
Σας εχω πιάσει να θέλετε να με πετάξετε να με σπάσετε. Πάντα την γλίτωνα στο τέλος και συνεχίζαμε μαζί. Τελευταία όμως κάτι με τρώει μέσα μου. Από κείνη την ημέρα που καταλάθος γύρισα και κοίταξα δεξιά στο παράθυρο, σταμάτησα εσάς να κοιτάζω. Είδα ένα άλλο φως , άκουσα φωνές καθαρές, είδα χρώματα πιο φωτεινά απ’ τα δικά μου κι όλο με τρώει η περιέργια. Εσείς ξέρετε τι είναι; Και με τρώει, να ξεκολλήσω απ’ το σαλόνι μας. Να βγάλω πόδια και να τρέξω προς τα κει. Ελεύθερη, με μιαν ανάσα, να γεμίσω αέρα, σφυγμό ν’ αποκτήσω. Κι ας σπάσω, ας χαλάσω, ας καταστραφώ. Κι όταν γυρίσετε στο σπίτι και δείτε ότι λείπω, να μη με ψάξετε. Να μη καθίσετε ξανά στις ίδιες θέσεις. Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας!
