Πονάει περισσότερο αυτός που φεύγει

Ξέρεις, δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμα εύκολα. Τους αφήνω να το μαντέψουν, να απορήσουν για το πού είσαι και τότε αναγκάζομαι να πω την αλήθεια. «Δεν είμαστε πια μαζί». Κοιτάω στο πρόσωπό τους την έκπληξη, κάποιες φορές αληθινή και πολλές ακόμα ψεύτικη. Έχουν, βλέπεις, κυκλοφορήσει τα νέα, αλλά θέλουν να το επιβεβαιώσουν.

Δεν ξέρω γιατί το κάνουν αυτό και δε λένε ντόμπρα ό,τι έχουν ακούσει. Τι πιο ωραίο από το «Έμαθα ότι χωρίσατε. Είναι αλήθεια;» Όμως όχι. Θέλουν να παίξω όλη την πράξη του έργου μπροστά τους. Σαν να έχουν πληρώσει εισιτήριο και στρώνονται να δουν το έργο με τίτλο: «Η δυστυχία του φρεσκοχωρισμένου».

Έτσι, μπαίνω κι εγώ στη θέση του ηθοποιού, να διηγηθώ όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορώ το δικό μας στόρι. Μη φανταστείς πως αφηγούμαι λεπτομέρειες για το ποιος τελικά μετακόμισε, τι πράγματα πήρε μαζί του και πόσο κενό είναι τώρα το σπίτι. Περιορίζομαι σε γενικότητες και κλισέ του τύπου «Έκανε τον κύκλο η σχέση μας» και άλλα τέτοια.

Όμως το αδηφάγο κοινό δεν αρκείται σ’ αυτά. Θέλει να δει όλη την πράξη του δράματος και δεν πρόκειται να με αφήσει σε ησυχία αν δεν το ικανοποιήσω.

Τότε ξεκινούν κι άλλες ερωτήσεις: «πότε έγινε;», «ήταν ξαφνικό;», «μήπως δεν είναι μόνιμο;»

Τόσες ερωτήσεις που δεν μπόρεσα ποτέ να τις απαντήσω. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πότε συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι το τέλος. Ήταν πριν το μεγάλο καυγά ή μετά; Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Θυμάμαι όμως ένα μεγάλο ρήγμα που ένιωσα εδώ στο στήθος. Σαν πόνος. Κοίταξα τα μάτια σου και είχαν γίνει πλέον ξένα. Τότε σκέφτηκα «τελειώσαμε».

Δεν τους λέω φυσικά τίποτα από όλα αυτά. Μιλάω ειδησεογραφικά, είναι τώρα δυο μήνες περίπου που έγινε η μετακόμιση. Μετά προσπαθώ να αλλάξω θέμα: «με έπιασε ένας πόνος στη μέση με το κουβάλημα». Κάποιες φορές το κόλπο πετυχαίνει και καταλήγω να μαζεύω τηλέφωνα φυσιοθεραπευτών που μου συστήνουν.  

Όμως τις περισσότερες φορές ο αντιπερισπασμός δεν πιάνει κι εκείνοι συνεχίζουν τις ερωτήσεις. Αν δουν πως πρέπει να με ζορίσουν περισσότερο μου κάνουν την ερώτηση κλειδί. Εκείνη που σύμφωνα με τα δικά τους μοναδικά κριτήρια θα τους κάνει να βάλουν βαθμό στη στεναχώρια μου.

«Ποιανού απόφαση ήταν;» με ρωτούν για να καταλάβουν τάχα πόσο στεναχωρημένη είμαι. Διότι το κλισέ στις μέρες μας είναι να χτυπιέται μόνο ο παρατημένος και ποτέ αυτός που τελικά αποφάσισε να φύγει.  Λυπάμαι που θα χαλάσω το στερεότυπό σας, αλλά αυτός που αποφασίζει έχει από τη μια και το βάρος της ευθύνης και πολλές φορές είναι ο πόνος του ακόμα μεγαλύτερος, γιατί οφείλει να νιώθει ως θύτης.

Δεν παίζει κανένα ρόλο για σας το ποιος πραγματικά έκανε προσπάθεια τόσο καιρό να κρατήσει μια σχέση με νύχια και με δόντια. Ποιος έκανε τόσες υποχωρήσεις σε καθημερινή βάση. Αυτό που κοιτάτε είναι το ποιος τελικά έκλεισε την πόρτα πίσω του. Αυτό μετράει για εσάς.

Ο παρατημένος έχει και θα έχει πάντα τη συμπόνοια του κόσμου. Είναι ο καημένος της υπόθεσης εξ ‘ορισμού. Κανείς δεν πρόκειται να τον ρωτήσει αν όλο αυτό τον καιρό έκανε θυσίες, αν ήταν δοτικός και πόσο ήθελε να μη χωρίσει. Όλοι θα τα βάλουν μ' αυτόν που πήρε το θάρρος να δώσει τη χαριστική βολή σε έναν έρωτα που τον είχαν και οι δύο πυροβολήσει. 

Μην ανησυχείς! Δεν απαντάω ποτέ στη συγκεκριμένη ερώτηση. Δε θέλω να θίξω κι άλλο τον εγωισμό σου. Ούτε μπορώ να τους εξηγήσω πως τη στιγμή που έφευγα, από μέσα μου παρακαλούσα να μου πεις να μείνω.

ilov